Σ.Δ. Εκτιμώ ότι τα είκοσι τελευταία χρόνια θα έχουν γραφτεί στις χώρες της Δύσης τα περισσότερα άρθρα υπέρ της προστασίας των δένδρων και των δασών, υπέρ του πρασίνου γενικά. Ο λόγος είναι η καταστροφή του, που πέρα από τους κατά παραγγελία ή εγκληματικά αμελείς εμπρηστές, η κύρια αιτία είναι ο συνδυασμός του φονικού δίδυμου καυσώνων και πυρκαγιών. Και οι δύο αυτοί κατά συρροή "δολοφόνοι" έχουν ανέβει κατηγορίες εξ αιτίας, όπως αποδεικνύει η επιστημονική κοινότητα, της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Αναφέρουμε το αυτονόητο, μιας και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτονόητο για όλους τους ενδιαφερόμενους. Ο πλέον λοιπόν, βασικός παράγοντας της προσπάθειας για την αντιμετώπισης των πυρκαγιών σε κάθε χώρα είναι η όποια κυβέρνηση Είναι δυνατόν να μην θέλουν οι κυβερνήσεις μας να τις αντιμετωπίζουν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά, ή μήπως δεν μπορούν; Είναι δυνατόν στην τελική να μην έχουν αποφασίσει ποιο είναι το συμφέρον τους και τι δουλεύει υπέρ του κοινού καλού όσων ζουν κι εργάζονται σ'αυτήν την χώρα; Ή είναι τόσο μπλεγμένες/χαμένες εξ αιτίας της ασυμμάζευτης ιδοτέλειάς τους στις σύγκρουσεις συμφερόντων που τις αποσυντονίζουν για τα καλά;
Είναι ένα θέμα πάντως, που ενώ οι πυρκαγιές (και οι πλημμύρες βεβαίως), όπως δείχνουν οι έρευνες, επηρεάζουν ως ένα βαθμό το πολιτικό βαρόμετρο, ιδιαίτερα όταν έχουμε και νεκρούς εξ αιτίας τους, εν τούτοις δεν γίνονται καμπάνιες από τους ζωντανούς κοινωνικούς φορείς, ούτε μαζικές κινητοποιήσεις από κινήματα και κόμματα υπέρ της προστασίας των δασών, κάτι που ίσως να ευαισθητοποιούσε την κοινή γνώμη και να ανάγκαζε την κάθε κυβέρνηση να ασχοληθεί σοβαρά, επίμονα και σφαιρικά με αυτό το θέμα.
Όσο για τα ΜΜΕ, και σ'αυτό το θέμα αυτό που τους ενδιαφέρει πιο πολύ είναι ο καταμερισμός των πολιτικών ευθυνών. Που τις διαιρούν αν είναι κολλητοί με την κυβέρνηση και τις πολλαπλασιάζουν αν βρίσκονται στα μαχαίρια. Έτσι όμως είναι δυνατόν να δούμε προκοπή σ'αυτόν τον τόπο; Προκοπή για όλους.
Μεγάλες πυρκαγιές όπως μαθαίνουμε συμβαίνουν και σε άλλες μεσογειακές χώρες. Το καίριο ερώτημα είναι αν οι ξένες κυβερνήσεις καταφέρνουν να έχουν αναλογικά καλύτερα αποτελέσματα από εμάς. Και αν ισχύει αυτό, πως το πετυχαίνουν;
Στο άρθρο που ακολουθεί γίνεται μία σύγκριση των πυρκαγιών στη Γαλλία και την Ελλάδα. Και μία πρόταση του τι θα μπορούσε να γίνει από τον κρατικό μηχανισμό σε επίπεδο πρόληψης ώστε να μην μας πιάνει κάθε καλοκαίρι μία απόγνωση από την καταστροφή που συμβαίνει από άκρη σε άκρη σ'αυτήν την κατακαμμένη χώρα. Να μην νιώθουμε κάθε καλοκαίρι ότι απειλούνται οι περιουσίες μας και προπάντων οι ζωές μας. Ναι, να μην νιώθουμε ότι φτωχαίνουμε διαρκώς, και εντός μας και εκτός μας, κάτι που όπως έχουμε μάθει από τη ζωή αδυνατίζει και τις σχέσεις μας.
Κώστας Καλλίτσης. Η σύγκριση Ελλάδας – Γαλλίας είναι καταλυτική: Στη Γαλλία –γράφει στην επίκαιρη και, πλέον, διάσημη μελέτη του ο δασολόγος-περιβαλλοντολόγος Λευτέρης Σταματόπουλος (dasarxeio.com)– υπάρχουν 16 εκατ. εκτάρια δάσους, στην Ελλάδα μόνο 3,3 εκατ. Από αυτά, τα πευκοδάση καλύπτουν 4 εκατ. εκτάρια, στην Ελλάδα καλύπτουν μόνο 491 χιλ. εκτάρια. Η Γαλλία διαθέτει 64 εναέρια μέσα πυρόσβεσης, η Ελλάδα 92. Οι δύο χώρες διαθέτουν τον ίδιο περίπου αριθμό πυροσβεστικών οχημάτων. Στη Γαλλία αντιστοιχεί ένας πυροσβέστης ανά 1.644 κατοίκους, στην Ελλάδα ένας ανά 453 κατοίκους. Κι όμως, στη Γαλλία ο μέσος όρος των καμένων δασικών εκτάσεων ετησίως είναι μόλις 160 χιλ. στρέμματα την τελευταία 10ετία, ενώ στην Ελλάδα είναι 4 φορές μεγαλύτερος.
Γιατί; Διότι στη Γαλλία ασκούνται πολιτικές ενεργητικής διαχείρισης των δασών, ενώ στην Ελλάδα τα δάση (από τη Δαδιά και τη Βάλια Κάλντα μέχρι τα περιαστικά…) έχουν αφεθεί στην –κακή– τύχη τους. Δεν υπάρχει η έγνοια που θα έπρεπε για αυτά.
Ο πόλεμος με την πυρκαγιά δεν χάνεται την ώρα της σώμα με σώμα σκληρής μάχης του πυροσβέστη στο φλεγόμενο δάσος, σε συνθήκες καύσωνα και με ανέμους που τρελά στροβιλίζονται. Χάνεται πριν, από φθινόπωρο μέχρι άνοιξη, χάνεται κάθε ημέρα που περνάει χωρίς να μπαίνουν στα δάση οι αρμόδιες υπηρεσίες και οι ομάδες εθελοντών, για να τα καθαρίσουν, να αφαιρέσουν τη σωρευμένη καύσιμη ύλη, να φροντίσουν να είναι ανοιχτοί οι δασικοί δρόμοι, να είναι σε λειτουργία οι πυροσβεστικοί κρουνοί, να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες. Οι καταστροφές είναι πολλαπλάσιες από εκείνες στη Γαλλία ή μια άλλη, κανονική, χώρα, γιατί χάνουμε τον πόλεμο κάθε μέρα, κάθε μήνα, που δεν κάνουμε αυτό που πρέπει. Κι αυτό έχει όνομα: Λέγεται πρόληψη.
Την θυμόμαστε κάθε φορά μετά την καταστροφή. Είχε ειπωθεί με ένταση μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές σε Αττική, Εύβοια και Ηλεία το 2021. Επανελήφθη αυτές τις μέρες. Είναι αλήθεια ότι μετά το 2021 έγινε μια σοβαρή προεργασία, κυρίως στην κατεύθυνση να υπάρχει επαρκής εξοπλισμός για την καταστολή των πυρκαγιών. Είναι επίσης αλήθεια ότι η πολιτική πρόληψης απαιτεί χρόνο, για αντικειμενικούς αλλά και υποκειμενικούς (υπηρεσιακές ρουτίνες και ακαμψίες γαρ…) λόγους. Αλλά αυτό (θα έπρεπε να) σημαίνει ότι είναι ανάγκη να προσπαθήσουμε πιο πολύ, πιο επίμονα, πιο αποτελεσματικά: Το δίλημμα τίθεται πάλι: Είτε θα παραδοθούμε στον εφησυχασμό της μοιρολατρίας – ως ότι καλοκαίρι είναι, καύσωνες έχουμε, πυρκαγιές θα γίνονται κοκ. Είτε θα αντιδράσουμε με έκτακτους τρόπους στις έκτακτες συνθήκες.
Εν αρχή, χρειάζεται μια πολιτική απόφαση: Θέτουμε στόχο να μην αφήσουμε να χαθεί ούτε μέτρο άλλο ελληνικό δάσος, όσα κι αν αυτό κοστίζει, ό,τι κι αν προϋποθέτει!
Επί του πρακτέου: Η κυβέρνηση δίνει εντολή στις αρμόδιες υπηρεσίες να συντάξουν μέσα σε 30 ημέρες μελέτη, τι πρέπει να γίνει σε ορίζοντα 5ετίας για πρόληψη και καταστολή, με πρόχειρο χρονοδιάγραμμα και περιγραφή των απαιτούμενων δαπανών – μεγαλύτερες τα πρώτα χρόνια, αφού η καταστολή θα πρέπει να υπεραντισταθμίζει τα κενά πρόληψης, μειούμενες εν συνεχεία. Η μελέτη κατατίθεται σε ειδική διαρκή επιτροπή της Βουλής, που καλεί φορείς και ειδικούς μέσα κι έξω από την Ελλάδα και, μέσα σε λίγες εβδομάδες, συντάσσει 5ετές σχέδιο δράσης. Υποβάλλει το σχέδιο στην Ολομέλεια, όπου εύλογο θα ήταν να εγκριθεί με ευρεία συναίνεση. Αμέσως, ο υπουργός Οικονομικών εντέλλεται να βρει τα (όσα) απαιτούμενα κονδύλια, εξοικονομώντας πόρους από άλλες δράσεις. Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή εντός του φθινοπώρου. Ανά εξάμηνο η κυβέρνηση παρουσιάζει απολογισμό δράσης και λογοδοτεί στο Κοινοβούλιο.
Είναι μια ιδέα. Θα υπάρχουν και άλλες ίσως πολύ καλύτερες. Ας συμφωνήσουμε σε ένα: Η (καλυμμένη) αδράνεια δεν είναι επιλογή.
Πηγή: kathimerini.gr/opinion
Σχόλια
"... Αυτό το σύστημα (που λέγεται και καπιταλιστικό) έχει μετατρέψει όλο τον πλανήτη σε εμπόρευμα, όλα είναι εμπόρευμα, η ατμοσφαίρα και ο αέρας, τα δάση και η γη, η θάλασσά και οι παραλίες, οι λίμνες , τα ποτάμια, οι πηγές και το νερό που πίνουμε , ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα (όπως η βροχή, το χιόνι κλπ), και ο αέρας που αναπνέουμε αποτελούν εμπόρευμα.
Οι συγκάτοικοι μας ( εν συντομία χλωρίδα και πανίδα) σε αυτόν το πλανήτη είναι εμπόρευμα, τα ζώα είναι εμπόρευμα, τα έντομα είναι εμπόρευμα, τα θαλάσσια όντα είναι εμπόρευμα, τα δένδρα και τα φυτά είναι εμπόρευμα, και εμείς ως ανθρώπινο είδος είμαστε έμμεσα η άμεσα εμπόρευμα μέσα από το σύγχρονο δουλοκτητικό σύστημα του καπιταλισμού, τα ένστικτα, οι αισθήσεις, η ευχαρίστηση, τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι ελπίδες, οι φόβοι και οι αγωνίες μας είναι εμπόρευμα.
Δεν υπάρχει κάποια υλική ή άυλη πτυχή της ζωής πάνω στον πλανήτη που να μην τη μετατρέπει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ή νέος ολοκληρωτισμός της αγοράς σε εμπόρευμα..."
"… Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτής της χώρας που έχει ελλιπή ή μηδέν οικολογική συνείδηση μέσα από την τουριστικοποίηση ζουν για την τουριστική ΣΕΖΟΝ , είναι Σεζονίστες και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα πάει/πήγε καλά η ΣΕΖΟΝ.
Πολλές τοπικές «κοινωνίες- κοινότητες» πουλώντας τα κάλλη των περιοχών τους έχουν μετατραπεί μέσα από την «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού σε περιοχές Σεζόν. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών είτε ως επιχειρηματίες είτε ως εργαζόμενοι στον κλάδο του τουρισμού κατακερματισμένοι χρονικά μέσα από τη Σεζόν έχουν μια κατακερματισμένη αντίληψη του βιωμένου χρόνου, του χώρου και των πραγμάτων σε αντίθεση με τους προγόνους του αγρότες ή εργάτες που είχαν μια συνεχή αντίληψη του βιωμένου χρόνου, του χώρου και των πραγμάτων.
Αυτοί οι Σεζονιστες – εκτός των άλλων- ζουν μέσα σε μια μεγάλη αντίφαση γιατί πασχίζοντας να ικανοποιήσουν την αυξημένη ζήτηση του μαζικού τουρισμού (αυτής της ακρίδας που έμμεσα ή άμεσα καταστρέφει τα πάντα) δεν φροντίζουν, δεν μεριμνούν και πολλές φορές καταστρέφουν τα κάλλη των περιοχών τους που είναι ο κυριότερος πόλος έλξεις των τουριστών.
Μια κοινωνία που ζει μόνο για τη σεζόν δεν είναι κοινωνία, μια τοπική κοινότητα που ζει μόνο και από τη σεζόν δεν είναι ούτε τοπική ούτε κοινότητα, τέλος μια πόλη που ζει μόνο και από τη σεζόν δεν είναι πόλη. Όλα αυτά περί σεζόν χρίζουν μια πιο βαθιάς και εμπεριστατωμένης κοινωνικό – ψυχολογικό – πολιτικής ανάλυσης που ξεφεύγουν από τους στόχους αυτού του κειμένου.
(απο το κείμενο μου "Ο καπιταλισμός καίει την Ελλάδα, ο καπιταλισμός καίει τον Κόσμο" και βρίσκετε εδω:: https://autonomidrasi.com/2021/08/06 )
https://apothesis.eap.gr/archive/item/156207
Α) Μπορεί η Γαλλία να έχει μεγάλο κομμάτι στην Μεσόγειο όμως τα μικροκλίματα της Γαλλίας και της Ελλάδας διαφέρουν.
Β) Η Γαλλία έχει δασολόγιο – κτηματολόγια, εμείς εδώ ακόμα ψάχνουμε τι είναι δημόσιο δάσος.
Γ) Όταν ο Σημίτης κατάργησε τα δασαρχεία από την δασοπυρόσβεση πάτησε πάνω στο ότι εκείνη την εποχή πολλά δασαρχεία μαζί με πολλούς δήμους και τις πολεοδομίες ήταν από τις πιο διεφθαρμένες θεσμικές υπηρεσίες στο ελληνικό κράτος ενώ στην Γαλλία δεν υπάρχει τόση διαφθορά.
ΥΓ. 1 Βεβαίως η πρόληψη είναι το Α και το Ω και μετα έπεται η λεγόμενη καταστολή των πυρκαγιών, αλλά ποιος να την κάνει ή να απαιτήσει για αυτή την πρόληψη όταν η οικολογική συνείδηση στην Ελλάδα είναι πάτος. Εδώ και μια βδομάδα καίγεται το «λίκνο του τουρισμού» της Ελλάδας η "Σμαραγδένια Ρόδος και για να μην καεί ή να περιοριστή η ζημιά δεν υπήρξε καμία απολύτως πρόνοια.
2. Δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο στο θέμα γιατί α) είναι περιορισμένος ο χώρος των σχολίων, β) έχουμε γεμίσει διάφορους τυχάρπαστους ειδικούς (επιστήμονες και μι) που λένε τις παπαργιες τους.
3. Με την τελευταία φωτιά στα Δερβενοχώρια και τη Μάντρα έχει μειωθεί τοσο πολλή το περαστικό δάσος του λεκανοπεδίου της Αττικής που κλιματικά σε λίγο καιρό θα βρεθεί στα όρια της κατάρρευσης με έναν πληθυσμό σχεδόν οσο η μισή Ελλάδα.
4. Θα διαπιστώσουν ιδίοις όμασοι (θα καεί ο κώλος μας γιατί ο μείζον Πειραιάς έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά πρασίνου ανα κάτοικο παγκοσμίως) οι συμπολίτες της περιοχής μας ποσό επίκαιρο ήταν/είναι η πρόταση της Πρωτοβουλίας Για Ενιαίο Άλσος στην περιοχή των Λιπασμάτων.
Γ. Μεριζιώτης
Κοινωνικός οικολόγος, πρώην εθελοντής δασοπυροσβέστης και δενδροφυτευτής
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.