Άλλα όμως τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Που πάει να πει ότι σε λίγες μέρες τα έξι δενδράκια και τα φυτά των περγολών ξεριζώθηκαν. Οι ζαρντινιέρες σκεπάστηκαν με ξύλινα κουτιά, άσπρα και μπορντό, που έχουν αρχίσει να ξεβάφουν και να φθείρονται, προσφέροντας μια άσχημη εικόνα. Και οι πέργολες αντικαταστάθηκαν με μία διαφανή πλαστική τριγωνική σκεπή που στηρίχτηκε σε τσιμεντένιες κολώνες.

Το ωραίο μάθημα της φύσης. Δίπλα και κάτω από τα ξύλινα κουτιά η φύση δούλευε ακατάπαυστα και σύντομα κλαδιά από χόρτα και θάμνους άρχισαν να ξεπετάγονται και να μεγαλώνουν γύρω από αυτά τα κουτιά. Για όποιον θέλει να μαθαίνει, τι μας διδάσκει η φύση; Όχι στα κουτιά, ούτε στις ζαρντινιέρες. Το μάθημά της είναι, όταν άνθρωποι υπάρχει γη, να φυτεύεται απευθείας σ'αυτήν. 

Η πολιτική του μακριά κι αγαπημένοι είναι αριστερή; Δεν γνωρίζω πως οι κάτοικοι της περιοχής έκριναν πάνω στην τούρλα των εκλογών αυτήν την αλλαγή. Αν δηλαδή, η πλειονότητα δεν έδωσε σημασία σ\αυτό το θέμα, αν είπε μπράβο γι' αυτήν την επέμβαση ή αν δυσαρεστήθηκε τόσο όσο πατάει η γάτα. Το μόνο που με οδηγεί να εκτιμήσω πως η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών της πλατείας δεν ενοχλήθηκε απ'αυτήν την παρέμβαση είναι πως σ'αυτά τα δύο χρόνια σε κανέναν από τους 41 δημοτικούς συμβούλους δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να έφτασε στ'αυτιά του το συμβάν για να κάνει μία νύξη στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Πάντως για μια ορισμένη πολιτική σχολή, ένα από τα αρνητικά αυτού του μικροέργου είναι πως κανείς από το δήμο δε το συζήτησε με τους χρήστες της πλατείας. Αλλά το δυστυχώς είναι πως αυτό πια είναι κάτι το συνηθισμένο. Είναι ένας κλασσικός τρόπος του πολιτεύεσθαι μιας γραφειοκρατίας που δεν έχει στις προδιαγραφές της ή αν είχε κάποτε έχασε στη διαδρομή τη διάθεση να συνομιλεί με τους δημότες και να συνεννοείται μαζί τους. Και άντε τώρα εσύ να εξηγήσεις το ασύμβατο που αρκετοί από αυτούς που τώρα παίρνουν διάφορες αποφάσεις ερήμην του κόσμου τους πάθιαζε σε κάποιες άλλες εποχές εκείνο το δημοφιλές, προπάντων στον κόσμο της αριστεράς, τραγούδι του Β.Παπακωνσταντίνου "...φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...".  

Προσωπικά. Πριν δύο χρόνια είχα ψιθυρίσει με λύπη στον εαυτό μου "τι ωραία τι καλά, ιδού λοιπόν οι προχωρημένες αισθητικές παρεμβάσεις της υπηρεσίας πρασίνου και μικροέργων του δήμου εν όψει των εκλογών". Κι αυτό διότι όχι μόνο δεν μου άρεσε αλλά και γιατί μου είχε φανεί και ως μία εντελώς ψηφοθηρική κίνηση με αποδέκτες προφανώς τους δημότες αλλά και τον τυχών ιδιοκτήτη του συνεργείου. Όπως όμως τόσα και τόσα ασήμαντα αλλά και σημαντικά γεγονότα που τα αλέθει η λήθη, θάφτηκε κι αυτό κάτω από τα χιλιάδες ιδιωτικά και δημόσια συμβάντα που παρελαύνουν στη ζωή μας, που συμβαίνουν στο βίο μας. 

Όμως μια από αυτές τις ζοφερές μέρες αυτό το περιστατικό ήρθε με ένταση από μόνο του στην επιφάνεια της συνείδησής μου. Ίσως ο λόγος αυτής της νεκρανάστασης να ήταν οι τελευταίες φοβερές πυρκαγιές που από ότι λένε οι ειδικοί θα ξεπεράσουν τα 1 εκ. στρέμματα τα καμμένα, και που το κακό δεν είναι μόνο η μεγάλη καταστροφή του περιβάλλοντος αλλά και η ερήμωση που φέρνει στη ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας. 

Μια ερμηνεία. Με το δίκιο σας θα αναρωτηθείτε, μα ποια σχέση ρε φίλε μπορεί να έχουν οι τελευταίες φοβερές πυρκαγιές με αυτήν την μίνι αισθητική παρέμβαση του δήμου σε μία τόσο μικρή πλατεία. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω σήμερα είναι ένα αόρατο νήμα που συνδέει αυτά τα δύο συμβάντα ως ο κοινός παρανομαστής τους. Και τα δύο φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα μίας διάχυτης στην χώρα μη φιλικής στάσης απέναντι στο πράσινο, όταν μάλιστα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ένα από τα πολλά που συμβαίνουν διαρκώς. Πρόκειται για μία νοοτροπία που αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για αντιπεριβαλλοντικές επιλογές στο φόντο άλλων προτεραιοτήτων και συμφερόντων, τόσο των κυβερνώντων και των δημοτικών και περιφερειακών αρχών όσο και της πλειονότητας του κόσμου που  ζει στα χωριά και στις πόλεις.

Η ηλιαχτίδα μες στο σκοτάδι. Συχνά στην ιστορία της ανθρωπότητας μεγάλες καταστροφές έχουν αλλάξει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και έχουν βάλλει μπρος συνειδήσεις που απαιτούν επιτακτικά έργα για την άρση των αιτιών που τις προκαλούν. Συχνά αλλά όχι πάντα. Εξαρτάται από τον καθένα και από τις συλλογικότητες που θα δημιουργηθούν αν θα προκύψουν νέα αιτήματα που θα ζητούν μία αναδιάρθρωση του κόσμου και μία δυναμική που θα την επιβάλλει. Ευχής έργον θα'ναι αν με όλα αυτά τα ακραία φυσικά φαινόμενα που ξεσπούν εδώ και παντού στον κόσμο ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, οι θεσμικοί παράγοντες και συνολικά οι κοινωνίες καταφέρουν να εκτιμήσουν την καταστροφική δύναμη της κλιματικής κρίσης και αλλάξουν τροπάριο και προτεραιότητες. 

* Κατά πάσα πιθανότητα δηλαδή, μιας και δούλευαν όλοι και αρκετά γρήγορα και επιδέξια.