Το Καστράκι είναι ένας δημοτικός χώρος τεσσάρων πέντε στρεμμάτων που βρίσκεται στην άκρη της Δραπετσώνας, ένας χώρος παρατημένος για πάρα πολλά χρόνια. Έχει εξαιρετική θέα προς το λιμάνι - είναι το σημείο που καταλήγει η περιοχή με τις πρώτες προσφυγικές πολυκατοικίες.Το μόνο καλό που προέκυψε από την χρόνια εγκατάλειψή του ήταν πως με τον καιρό είχε γίνει το βασίλειο της μαργαρίτας.

Διάβασα το άρθρο γιά τα κλαδέματα όπως και το σχόλιο της κυρίας Ελευθεριάδη ( εδώ ). Στεναχωρέθηκα, δεν μου άρεσαν τα λόγια της, σαν να με θίγανε νομίζω.

Με αυτό σαν αφορμή να πω κάποιες απόψεις για το θέμα. Οι κηπουροί είναι όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Η άποψή μου είναι ότι κυριαρχεί το λίγο. Εύκολα λέμε για τον άλλο, για την δουλειά του, δύσκολα για την δική μας. Δύσκολα λοιπόν, θα βρεις καλό καθηγητή, ή γιατρό, ή υδραυλικό, το αυτό ισχύει με τον κηπουρό όπως και με τον πολιτικό. Αυτά με τις ευαισθησίες.
Επί του θέματος δηλαδή, τα κλαδέματα των δένδρων και των θάμνων του δήμου από την υπηρεσία πρασίνου.

- Από κλάδεμα πως πήγαμε φέτος; 

Σε σχέση με πέρσι σκίσαμε. Γέμισαν οι δρόμοι με κλαδιά. 

- Και ήταν σωστό το κλάδεμα; 

Απ'ότι λένε αυτοί που ξέρουν πιο πολλά και συμφωνώ κι εγώ, εμφανώς καλύτερο από πέρσι. Δίχως φυσικά αυτό να σημαίνει ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια του καλού κλαδέματος. Μένουν ακόμα αρκετά να γίνουν και σε ποιότητα και σε ποσότητα. Πέρσι είχαμε δει δένδρα που τα είχανε βαρέσει κανονικά στ'αυτιά. Αρκετά απ'αυτά τα ψιλοκουρεμένα έπαθαν σοκ και τα καημένα δεν ξαναπέταξαν κλαδιά. Καπούτ.