1) Δηλαδή τώρα θεωρεί κάποιος πως αν σε αυτήν την συγκυρία που αλλάζουν σύνορα και στην Ευρώπη, δεχτούμε κάποτε επίθεση από ισχυρή γείτονα χώρα, ας πούμε από την χώρα που έχει ως πρόεδρο έναν από τους καλύτερους παγκοσμίως πολιτικούς της εποχής μας, υπάρχει περίπτωση να μας βοηθήσει ο Τραμπ; Ούτε ένας; Μμμμ, από άποψη κατανόησης της σκηνής όπως διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας νομίζω ότι πάμε καλά.

Πηγαίνοντας στον Πειραιά να πάρω το μετρό για να πάω στο Σύνταγμα παρατήρησα ότι οι δρόμοι στη Δραπετσώνα ήταν σαν ένα Πασχαλιάτικο ή Χριστουγεννιάτικο πρωινό. Σχεδόν έρημοι οι δρόμοι και σχεδόν κλειστά όλα τα μαγαζιά, τα σχολεία και άλλες υπηρεσίες. Κάποια μάλιστα είχαν αναρτημένα είτε ιδιόγραφα σημειώματα, είτε σχεδιασμένα, όπως στην φωτό του άρθρου - δεξιά η μοναδική τράπεζα της πόλης μας, κλειστή κι αυτή. Η μόνη χτυπητή διαφορά από το Πάσχα ήταν η ουρά σε ένα ΑΤΜ.

Με άγγιξε σε βάθος αυτή η μέσα από τη σιωπή και την ερημιά εορταστική στο βάθος εικόνα της πόλης, με έκανε να νιώσω ότι έχω κάποιους δεσμούς με τον κόσμο γύρω μου, ότι μοιράζομαι μαζί του κάποια σημαντικά πράματα που απ'ότι φαίνεται βγαίνουν στην επιφάνεια σε κρίσιμες στιγμές.

Πικετοφορία για να ενημερώσουν τον λαό της πόλης πραγματοποίησαν χθες Τρίτη εργατικά σωματεία και μαζικοί φορείς. Ξεκίνησαν από τρία σημεία την πόλης, την Αμφιάλη, την Δραπετσώνα, την Χαραυγή και κατέληξαν στην πλατεία Κύπρου. Πέρασαν μέσα από δρόμους της πόλης, μοίραζαν την ανακοίνωση που κατέληξε η σύσκεψη των φορέων, συζήτησαν με κατοίκους, καταστηματάρχες, εργαζόμενους που εξέφραζαν την αγανάκτηση τους για τα "Τέμπη" στην περιοχή μας!

Στις περισσότερες από τις αρκετές συγκεντρώσεις - διαδηλώσεις που έχω πάρει μέρος αυτό τον μισό αιώνα το μυαλό μου έδινε εντολή στο σώμα μου κι έδινα παρών. Έδινα παρών για να διεκδικήσω μαζί με άλλους το συμφέρον μου/μας, είτε οικονομικό ήταν αυτό, είτε ιδεολογικό, ή ακόμα κοινωνικό, εκπαιδευτικό, περιβαλλοντικό και σπανίως ευρύτερα πολιτικό. Ευτυχώς όμως που υπήρξαν και κάποιες λίγες που με κατέκλυζαν έντονα συναισθήματα, συνήθως θυμού, στεναχώριας και λύπης και που καθ'οδόν η δράση/βράση τα μετουσίωναν σε συναισθήματα ανάτασης. Αυτές τις λίγες φορές τα συναισθήματα αυτά ήταν η κινητήριος δύναμή μου. Σημαντικό ρόλο έπαιζαν οι όποιες ευαισθησίες καλλιέργησα όλα αυτά τα χρόνια, που ασυνείδητα με έβγαζαν από την ρουτίνα της καθημερινότητάς μου και ταυτόχρονα με βοηθούσαν μπρος στα αδιέξοδα να προσπαθώ να φτιάξω σχεδόν στα τυφλά μαζί με άλλους συναγωνιστές ένα νέο μονοπάτι με την ελπίδα να πετύχουμε αυτό που διεκδικούσαμε. Είχε μία πρωτόγονη ορμή αυτή η παρόρμηση τέτοια που παραμέριζα τους όποιους φόβους του αγνώστου αλλά και της απειλής βίας και μέσα από την ποιητική της έξαρση ένιωθα ότι εξευγένιζε την ύπαρξή μου.

Δημοτικό συμβούλιο με θέμα – μεταξύ άλλων – τις νέες άδειες που έδωσε η κυβέρνηση στην Oil One πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 24 Φλεβάρη.

Αφορμή για την διεξαγωγή της χθεσινής συζήτησης ήταν ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι με την «Λαϊκή Συσπείρωση» στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο θέσαμε αναλυτικά τις νέες εξελίξεις και την ανάγκη οργανωμένης αντίδρασης του λαού της περιοχής.

«Το ερώτημα χρησιμοποιείται ως ύστατη υπερασπιστική γραμμή της κυβέρνησης απέναντι στις κατηγορίες περί συγκάλυψης. Πείτε μας ποιόν/τί συγκαλύψαμε; Και ποιο ήταν το κίνητρο; Τί λόγο θα είχαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο; Υπάρχει απάντηση; Ασφαλώς ναι.

Στο ερώτημα «τι λόγο είχε», η προφανής απάντηση είναι: Tις εκλογές που ήταν τότε επί θύραις και εν όψει των οποίων η κυβέρνηση βιαζόταν να εξαφανίσει την τραγωδία από τη δημόσια συζήτηση. Και στο ερώτημα ποιόν θα είχε λόγο να συγκαλύπτει, μια εύλογη απάντηση είναι: Τις ευθύνες του τότε υπουργού Μεταφορών και Υποδομών.