Ευθύνες (που μοιράζεται και με άλλους) για την αμέλεια περί την υλοποίηση των συμβάσεων για τα τρένα, αλλά και ευθύνες αποκλειστικά δικές του επειδή, παρά τις γραπτές προειδοποιήσεις για άμεσο κίνδυνο δυστυχήματος, όχι μόνο αδιαφόρησε, αλλ’ επιπλέον ισχυριζόταν ότι τα τρένα είναι απολύτως ασφαλή και κατηγορούσε όσους υποστήριζαν το αντίθετο ως υπονομευτές της κυβέρνησης και του σπουδαίου έργου της στους σιδηροδρόμους.

Ο Κ. Αχ. Καραμανλής παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση, και καλώς έκανε. Αλλά πολύ κακώς, κάκιστα: (α) Προστατεύθηκε έναντι της Eξεταστικής Eπιτροπής και μιας ενδεχόμενης παραπομπής στην δικαιοσύνη. (β) Αποθεώθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ που τον χειροκροτούσε με ενθουσιασμό, όρθια, στη Βουλή -λες κι ήταν ένας ήρωας της παράταξης. Και (γ) αξίωσε και πέτυχε την συμμετοχή του στα ψηφοδέλτια του κόμματος λίγες εβδομάδες μετά την τραγωδία, παίρνοντας στην πράξη συγχωροχάρτι για τα Τέμπη. Σε αντίθεση με την αυστηρότητα με την οποία είχε αντιμετωπίσει άλλους, στενούς συνεργάτες της, για ήσσονος ή άνευ σημασίας θέματα, η κυβερνητική ηγεσία έδειξε μια εντυπωσιακή υποχωρητικότητα στις αξιώσεις του Κ. Αχ. Καραμανλή.

Ενός κακού, μύρια έπονται. Μεταξύ αυτών: Η χειραγώγηση της Εξεταστικής Επιτροπής και η άρνηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας να καλέσει ουσιώδεις μάρτυρες και τον αρμόδιο υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ. Η άρνηση να εξηγηθεί γιατί και ποιος προσέλαβε τον μοιραίο σταθμάρχη, αλλάζοντας τα κριτήρια που είχαν θεσπιστεί γι’ αυτή τη θέση. Οι βεβιασμένες εκτιμήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού για τα αίτια της τραγωδίας αλλά ακόμα και για τεχνικά ζητήματα. Η επιπόλαιη και υπεροπτική άποψη ότι «σε λίγο όλα θα έχουν ξεχαστεί» που -με περιφρόνηση για όσους έθεταν θέμα ευθυνών για την τραγωδία- διατύπωναν τα κυβερνητικά στελέχη δημοσίως μέχρι την Κυριακή των Τεμπών, στις 26 του περασμένου Ιανουαρίου.

Όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν συνέπειες. Οι υποψίες για μπαζώματα, για μεταφορά επικίνδυνων υλικών από το τρένο, η καχυποψία απέναντι στην δικαστική εξουσία κι ολόκληρα σμήνη από θεωρίες συνωμοσίας βρίσκουν γόνιμο έδαφος μετά τον ισχυρό κλονισμό της εμπιστοσύνης, που η κυβέρνηση είχε προκαλέσει.

Και τώρα, τί;

Υπάρχει πάντα η ευκαιρία της αυτοκριτικής, με λυτρωτικές πράξεις που, όμως προϋποθέτουν θάρρος και κουράγιο.

Ο δύσκολος αλλά πιο ασφαλής για τη δημοκρατία και τη σταθερότητα δρόμος, είναι η ανάληψη της ευθύνης για όσα σημαντικά είτε κακώς έγιναν είτε κακώς παραλήφθηκαν, από όσους έχουν αυτήν την ευθύνη. Ο φαινομενικά εύκολος δρόμος είναι οι ρητορείες περί σχεδίων αποσταθεροποίησης, η όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης και η ύβρις πως όσοι ανησυχούν και διαμαρτύρονται υπηρετούν είτε ξένα κέντρα είτε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αυτός είναι ο ολισθηρός δρόμος που οδηγεί σε έναν υπαρκτό κίνδυνο: Να διευρύνεται και να αποκτά βαθύτερες κοινωνικές ρίζες η δυσπιστία, να τροφοδοτείται ο σκοταδισμός σε όλη τη γραμμή και να ενισχύεται η δεξιά της δεξιάς».