Ένα Μικρό ιστορικό αφιέρωμα - Πρόλογος / εισαγωγή / επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης

 Πρόλογος

«… Ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκατό φορές καλύτερο από ένα δεσποτικό απολυταρχικό  μοναρχικό καθεστώς … » (α)  Μιχαήλ Μπακούνιν

Από τότε που ειπώθηκαν αυτά από τον Μπακούνιν ενάντια στις μοναρχίες, τους αυτοκράτορες  και τον δεσποτισμό, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Σε πολλές περιπτώσεις το δημοκρατικό πολίτευμα κατάντησε να είναι χειρότερο και από το δεσποτικό. Ενώ τα λεγόμενα δικαιώματα του ανθρώπου ή τα ατομικά δικαιώματα έχουν καταντήσει τυπικές έννοιες που δρουν σαν εμπόδιο και ενάντια στην κοινωνική ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη – αλληλεγγύη  και την ελευθερία. Αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα που παραμένει στην κοινωνική – πολιτική του βάση ολιγαρχικό, εμφανίστηκε και εμφανίζεται με δύο εκδοχές.

Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται στους πεσόντες (δολοφονημένους από την χούντα)  άντρες και γυναίκες  της εξέγερσης του Πολυτεχνείου  1973. Αφιερώνεται επίσης   στους πρωτεργάτες/σες της νέας αναρχίας στον ελλαδικό χώρο  αρχής γενομένης από αυτή την εξέγερση.

Ενάντια στον ιστορικό αναθεωρητισμό (δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο κλπ) που επιχειρείται από την δεξιά, την ακροδεξιά (φασίστες) και μια μερίδα αριστερών νεοφιλελέδων.  Επίσης ενάντια στην παλιά και νέα σταλινική εκδοχή των λευκών (άγραφων)  σελίδων της ιστορίας. Αυτή η ανάρτηση (αφιέρωμα) αποτελείτε από τρία  κεφάλαια. 

Η αστική δημοκρατία αυτή που  τρέφει λάγνεια  και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς ειναι ένα καθεστώς διαρκούς απειλής, ένα διαρκές  καθεστώς έκτακτης ανάγκης . Ο μύθος (  στις μέρες μας φενάκη) ότι η δικαιοσύνη ειναι και πρέπει να ειναι ανεξάρτητη και ότι  πρέπει να ισχύει η διάκριση των εξουσιών ειναι μια φαντασίωση του Μοντεσκιέ.

Έγραφα σχετικά:

(Μερικές ασύντακτες σκέψεις για την πανδημία και τα παράγωγα της)

Δεν συνηθίζω να αναγάγω όλα τα δεινά της ανθρωπότητας μέσα από  το πρίσμα μιας ταξικής ανάλυσης  εν ολίγοις να ταξικοποιώ κάποια ζητήματα που ίσως  είναι διαταξικά, εξακολουθώ  όμως να είμαι οπαδός της «παλιομοδίτικης» αντίληψης που λέει ότι στις κοινωνίες – χθεσινές και σημερινές – υπάρχουν τάξεις,  είναι ταξικές  και σε αντίθεση με την «μοντέρνα»  αντίληψη που είτε δεν αναγνωρίζει τάξεις, είτε μιλάει για «κοινωνική διαστρωμάτωση» ή πληθυσμιακά στρώματα.

Μια συνέντευξη του εξελικτικού βιολόγου Rob Wallace, συγγραφέα του βιβλίου Big Farms Make Big Flu: Dispatches on Influenza, Agribusiness and the Nature of Science)

Επιμέλεια δημοσίευσης – Σχόλιο : Γιώργος Μεριζιώτης

Σχόλιο

Και ξαφνικά εκεί που ήμασταν αμέριμνοι/ες και ενώ αρχίζει η  νέα τουριστική  σεζόν σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ οδεύουμε προς την νέα μεγαλύτερη φιέστα της τετραετίας αυτής  των ολυμπιακών αγώνων, και  ενώ ο πλανήτης εν έτει 2020 οδεύει προς  μια κλιματική – οικολογική – κοινωνική  κατάρρευση  ασύλληπτων διαστάσεων μας προέκυψε και ο ιός.

(Να δεις που κάποτε Θα μας πούνε και μαλάκες … Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς…)

1. Η εκλογική περιφέρεια Β’ Πειραιά έχει γίνει δημοφιλής, πιο δημοφιλής έχει γίνει ο χώρος του πρώην εργοστάσιου λιπασμάτων. (1) Είναι ο χώρος που συνωστίζονται διάφορα άτομα με καλλιτεχνικές ανησυχίες για να τραβήξουν βίντεο, φωτογραφίες, διαφημιστικά σποτ ή κινηματογραφικά πλάνα από τα εναπομένοντα ερείπια του εργοστάσιου. Συνωστίζονται και κάποιοι/ες που παλιά ενώ δεν ήξεραν ούτε καν που βρίσκεται γεωγραφικά ο χώρος και τώρα έρχονται και τραβάνε πλάνα με Droner, τα βάζουν σε διάφορα ψευτοντοκιμαντέρ που φτιάχνουν για να μας πούνε πόσο αυτοί και η πολιτική τους παρέα αγωνίστηκαν για την περιοχή.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το σπουδαίο (και εξαιρετικά χρήσιμο) βιβλίο του Ιγνάσιο Ραμονέ, Το απόλυτο Κράχ, η κρίση του αιώνα και η ανασυγκρότηση του μέλλοντος, εκδόσεις του «Εικοστού Πρώτου». Το βιβλίο είναι γραμμένο με έναν τρόπο που εκτιμώ πάρα πολύ. Ενώ το θέμα είναι κάπως εξειδικευμένο, αφορά την παγκόσμια οικονομία και τις προοπτικές της, εντούτοις είναι απλά (αλλά όχι απλοϊκά) γραμμένο, κατανοητό και από όσους δεν κατέχουν γνώσεις οικονομίας, ενώ είναι περιεκτικό, μόλις 151 σελίδες κειμένου.