Πρόλογος

Η εργασία αυτή  αφιερώνεται στη μνήμη του Ιταλοεβραίου αντιφασίστα αντάρτη, συγγραφέα και ποιητή Πρίμο Λέβι – Primo Levi (1919-1987) και σε όλους τους ανώνυμους Παλαιστίνιους/ες αγωνιστές. Επίσης σε όλους τους ανώνυμους/ες Ισραηλινούς και Εβραίους (της διασποράς)  αντιφρονούντες που εναντιώνονται  στις σφαγές, τον εποικισμό και  στο  απαρτχάιντ που εφαρμόζει το ισραηλινό κράτος στην Παλαιστίνη.

Εδώ και αρκετά χρόνια – ειδικά μετά την πρώτη Ιντιφαντα – το ισραηλινό κράτος επιδίδεται σε μια ελεεινή προπαγάνδα ενάντια σε όσους/ες ασκούν κριτική στα πεπραγμένα του ενάντια στους Παλαιστίνιους/ες. Τους ονομάζει όλους αντισημίτες και την κριτική τους αντισημιτισμό, για να δούμε πόσο αντισημίτες είμαστε!!!

Στην παρουσίαση του βιβλίου «Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες, επαναστάτες» γράφω: «Ένα από τα πρώτα μου πολιτικά συνθήματα που έγραψα στους τοίχους το 1980-81 ήταν το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Μετά από λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο που παρουσιάζω, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η αμεσότητα του». Έκτοτε συμμετείχα σε πολλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και σε πορείες μέχρι την ισραηλινή πρεσβεία. Εκτός από τους Παλαιστίνιους/ες αγωνιστές είχα μια συμπάθεια και θαυμασμό στο ισραηλινό ειρηνιστικό κίνημα που πάλευε για την συνεννόηση και συμφιλίωση του  παλαιστινιακού και ισραηλινού λαού.

Παράλληλα από τη μια έτρεφα ιδιαίτερο θαυμασμό στους ισραηλινούς αντιμιλιταριστές αντιρρησίες συνείδησης γιατί ήθελε αρκετό κουράγιο να είσαι αντιρρησίας συνείδησης και αντιμιλιταριστής σε ένα από τα πιο μιλιταριστικά κράτη του κόσμου, και από την άλλη διανοούμενοι/ες εβραϊκής καταγωγής της λεγόμενης διασποράς εκτός του ότι ήταν /είναι αυτοί που διαμόρφωσαν τη πολιτική μου/μας συνείδηση, (να μην αναφέρω εδώ ολόκληρο κατάλογο ονομάτων) ήταν/ειναι ενάντια στις πρακτικές του ισραηλινού κράτους ενάντια στον παλαιστινιακό λαό.

Τα χρόνια περνούσαν, λύση δεν βρισκόταν, το Παλαιστινιακό Ζήτημα άρχισε να γίνεται ρουτίνα και σλόγκαν, ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις όταν υπήρχε διένεξη και δεν βρισκόταν λύση, λεγόταν χαρακτηριστικά «έχει καταντήσει Μεσανατολικό Ζήτημα». Οι σφαγές, οι εποικισμοί και η αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού έγιναν ρουτίνα στα δελτία  ειδήσεων των 8, μέχρι που ξέσπασε η πρώτη Ιντιφάντα (στα αραβικά σημαίνει «ταρακούνημα») ,στην Δυτική Όχθη. Ένα πραγματικό κίνημα αντίστασης (βασικά νεολαιίστικο) από τα κάτω που αμφισβητούσε και την ισραηλινή κατοχή αλλά και την κατεστημένη  παλαιστινιακή πολιτική ελίτ. Αυτό θορύβησε το κράτος του Ισραήλ που απάντησε με ωμή βια αλλά άλλαξε και στρατηγική και προχώρησε στην παλιά δοκιμασμένη αποικιοκρατική συνταγή του «διαίρει και βασίλευε», αφού βρήκε πρόθυμα  ευήκοα ώτα σε μια μερίδα των Παλαιστινίων…

Από την πρώτη Ιντιφάντα και μετά η παλαιστινιακή μαντήλα (με τις δυο τις αποχρώσεις) καθιερώθηκε σαν σημείο αναφοράς της εξέγερσης αυτού του λαού. Παράλληλα για αρκετά χρόνια έγινε απαραίτητο «αξεσουάρ» σχεδόν σε όλη την Ευρώπη – και όχι μόνο –  των κινημάτων στις πορείες και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους.

Η βαμβακερή μαντήλα ανήκει στην παραδοσιακή φορεσιά των Αράβων και από τότε που ο ηγέτης των Παλαιστινίων, Γιάσερ Αραφάτ, την φόραγε και στις επίσημες εμφανίσεις του έγινε σύμβολο των Παλαιστινίων και του αγώνα τους.

Σήμερα την βλέπουμε σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Χωρίς κάτι από τα παρακάτω να είναι επίσημο μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι: Τη μαύρη μαντήλα την φοράνε τα μέλη και οι οπαδοί της Φατάχ, την κόκκινη τα στελέχη του Λαϊκού Μετώπου,την πράσινη η Χαμάς. Τη μπλε μαντήλα την φοράνε, συνήθως, Ισραηλινοί ειρηνιστές.

Το παλαιστινιακό εθνκοαπελευθερωτικό κίνημα ήταν στην βάση του  κοσμικό και με ταξικά χαρακτηριστικά, ήταν το «Βιετνάμ» της Μέσης Ανατολής.  Μετά την κατάρρευση  του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη κρίση της αριστερής  μαρξιστικής ιδεολογίας, το παλαιστινιακό κίνημα  (όπως και άλλα κινήματα) άρχισε να μετατοπίζεται στον εθνοθρησκευτισμό  και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Το ίδιο έγινε και στην κοινωνία του Ισραήλ με τις διάφορες θρησκευτικές εβραιοφονταμενταλιστικές σέκτες που σήμερα  έχουν το πάνω χέρι στα πολιτικά πράγματα του Ισραήλ.

Όταν περίπου στις αρχές του 2000 άρχισαν να έρχονται ειδήσεις από το Ισραήλ ότι υπάρχουν κόμματα και κινήσεις ακροδεξιές με φασίζουσες  αποχρώσεις, απορούσαμε και λέγαμε πως ειναι δυνατόν το Ισραήλ,  ένα κράτος που στην βάση του  στήθηκε και για να ξεπλύνει τη ντροπή των δυτικών για το ολοκαύτωμα να υπάρχουν ρατσιστές και φασίστες;

Οι απορία μου άρχισε να λύνεται όταν διάβασα περισσότερα για τον σιωνισμό (ο εθνικισμός των Εβραίων)   και την ιδεολογία του, μια ιδεολογία που στην σύλληψη της προσομοίαζε με την δυτική αποικιοκρατική και ρατσιστική ιδεολογία, μια σιωνιστική ιδεολογία που αργότερο άρχισε να αποκτά και φασιστικά χαρακτηριστικά.

{…} Οι Εβραίοι της Ευρώπης, τόσο διαφορετικοί µεταξύ τους και ως άτοµα και ως πολιτισµικές κοινότητες, συναιρέθηκαν σε µία ιδιότητα, θύµατα του Ολοκαυτώµατος, και µνηµονεύονται ως τέτοια µε επαναλαµβανόµενες τελετουργικές εκδηλώσεις, που θυµίζουν όντως βιοµηχανία. Με τον τρόπο αυτό η Ευρώπη αθώωσε στην πραγµατικότητα το παρελθόν της την ίδια στιγµή που έδειχνε ν’ αυτοµαστιγώνεται γι’ αυτό: διαγράφηκαν από τη µνήµη οι µακραίωνες ιστορικές εµπειρίες των Ευρωπαίων µε τους Εβραίους της ∆ιασποράς, µε τον ανεπιθύµητο Άλλο, και στη θέση τους υψώθηκε ένα παραλυτικό µνηµείο για το Απόλυτο Κακό.

Παράλληλα, η Ευρώπη κατασκεύασε εκ των υστέρων την εικόνα του «ιδανικού», του πλήρως εκδυτικισµένου Εβραίου, που ήταν «ένας από εµάς», που αγαπούσε την υψηλή (δυτική) λογοτεχνία, την όπερα, τις επιστήµες, και αυτή την εικόνα την πρόβαλε στο κράτος του Ισραήλ, το οποίο µε τη σειρά του κάνει το παν για να την επιβεβαιώσει και να την ενισχύσει. Το Ισραήλ έγινε έτσι αυτό που ονειρευόταν ο θεµελιωτής του σιωνισµού, ο Χερτσλ: «Για την Ευρώπη θα είµαστε ένα πρόχωµα κατά της Ασίας, θα είµαστε οι υπερασπιστές του πολιτισµού κατά των αγρίων». Αυτοί οι «άγριοι» είναι ο καινούργιος ανεπιθύµητος Άλλος για τους Ευρωπαίους: ο Παλαιστίνιος, ο Άραβας, ο µουσουλµάνος, τον οποίο το Ισραήλ έχει δικαίωµα ν’ αποικιοποιήσει.

Νά λοιπόν που η αποικιοκρατία επιστρέφει δι’ αντιπροσώπου. Οι Εβραίοι βρίσκονται επιτέλους «µέσα» στην Ευρώπη. «Ευχαριστούµε τη χριστιανική ∆ύση που µας υποδέχτηκε», σαρκάζει ο Γιτζάκ Λαόρ. «Αυτό που θα της ζητούσαµε δεν ήταν τα ανθρώπινα δικαιώµατα αλλά το δικαίωµα να ανήκουµε στην ελίτ. Μπορούµε από δω κι εµπρός να συµµετέχουµε κι εµείς στην παραβίαση των δικαιωµάτων των άλλων. …

Το 60 % των Εβραίων του Ισραήλ είναι σεφαραδίτικης καταγωγής. Η πατρογονική κουλτούρα τους έχει περισσότερα κοινά στοιχεία µε αυτή των Αράβων παρά µε των Ασκεναζίµ, των Εβραίων από τη ∆υτική Ευρώπη. Το κράτος του Ισραήλ επιχειρεί να κατασκευάσει βίαια µια ενιαία εθνική ταυτότητα, απολύτως διακριτή από την αραβική, ασκώντας πίεση στους σεφαραδίτες υπηκόους του ν’ αποβάλουν την ανατολίτικη κουλτούρα τους, να µη µοιάζουν µ’ «εκείνους εκεί» αλλά να υιοθετήσουν τη δυτικότροπη πολιτισµική συµπεριφορά των Ασκεναζίµ.{…} (απόσπασμα από το:  Ο μύθος του φιλελεύθερου σιωνισμού του Γιτζάκ Λαόρ, εβραίος ποιητής, µυθιστοριογράφος και πολιτικός ακτιβιστής )

Κλείνω τον πρόλογο με κάποιες απόψεις – θέσεις του Ισραηλινού ιστορικού Μπένι Μόρις – Benny Morris πρώην καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν, (πρώην σοσιαλδημοκράτη και και νυν ακροδεξιού)  που ειναι ενδόμυχες θέσεις όλης της σημερινής ισραηλινής πολίτικης ελίτ και αποτέλεσαν αφορμή για τον τίτλο αυτού του αφιερώματος.

{…} Η ιδέα μιας εθνοκάθαρσης που θα ολοκληρώσει την εθνική οικοδόμηση του ισραηλινού κράτους το 1948 και θα εμπεδώσει γεωπολιτικά την de facto εδαφική επέκταση του 1967 δεν περιορίζεται ωστόσο στους κύκλους της ισραηλινής Ακροδεξιάς. Πριν από δύο ολόκληρες δεκαετίες την υποστήριξε δημόσια, ως ιδανική επιλογή εφόσον προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες, ο ίδιος επιφανής κεντροαριστερός πανεπιστημιακός ιστορικός Μπένι Μόρις που είχε λίγο νωρίτερα τεκμηριώσει από ισραηλινής πλευράς την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων το 1948…

Το αποκορύφωμα της στροφής του Μόρις ήρθε με μια πολυσέλιδη συνέντευξή του στην προοδευτική εφημερίδα «Χαάρετζ» (9.1.04). Εκεί, υιοθετεί όλο το οπλοστάσιο των ρατσιστικών ιδεολογημάτων σχετικά με τη «σύγκρουση πολιτισμών», τη δομική «βαρβαρότητα» του αραβικού κόσμου, ακόμη και το «λάθος» της Δύσης να επιτρέψει την «διείσδυση κι εγκατάσταση μουσουλμάνων» στο εσωτερικό της. Οι δε Παλαιστίνιοι, «είναι μια κοινωνία άρρωστη, που έχει μετατραπεί σε σίριαλ κίλερ» και πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα: «με φυλάκιση ή εκτέλεση».

Όσο για τις ιστορικές αναλογίες που επιστρατεύει, αυτές δύσκολα διακρίνονται από το συνηθισμένο διαχρονικό τσαλαβούτημα της παγκόσμιας ακροδεξιάς, λέγοντας: «Κάτι παρόμοιο συνέβη στη Ρώμη. Άφησαν τους βαρβάρους να μπουν, κι αυτοί ανέτρεψαν την Αυτοκρατορία εκ των ένδον. […] Ακριβώς όπως οι Σταυροφόροι, είμαστε το ευάλωτο παρακλάδι της Ευρώπης σε τούτο το μέρος».

Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται στο «διά ταύτα»: την ανοιχτή επαγγελία μιας μεσοπρόθεσμης «οριστικής λύσης» του παλαιστινιακού με την εκδίωξη του συνόλου των Αράβων της περιοχής (τόσο του παλαιστινιακού πληθυσμού των Κατεχόμενων όσο και των ισραηλινών πολιτών αραβικής καταγωγής) από τα εδάφη που σήμερα κατέχει το σιωνιστικό κράτος. Έτσι ώστε η εθνοκάθαρση του 1948 να βρει την τελική της δικαίωση, υποστηρίζοντας ότι:

«Δεν υπάρχει δικαιολογία για τους βιασμούς και τις σφαγές. Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου. Όμως, κάτω από ορισμένες συνθήκες, η εκδίωξη δεν συνιστά έγκλημα πολέμου. Δεν νομίζω ότι οι διωγμοί του 1948 ήταν εγκλήματα πολέμου. Δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. […] Υπάρχουν περιστάσεις την Ιστορία που δικαιολογούν την εθνοκάθαρση. Το κράτος του Ισραήλ δεν θα είχε γεννηθεί χωρίς τον ξεριζωμό 700.000 Παλαιστινίων. Ως εκ τούτου, ήταν αναγκαίο να τους ξεριζώσουμε».

«Ήταν λάθος να νομίζουμε πως είναι δυνατό να εγκατασταθεί εδώ ένα ήσυχο κράτος, που θα ζει αρμονικά με τον περίγυρό του», αποφαίνεται έτσι ο Μόρις. «Οι μόνες επιλογές που έχουμε είναι είτε ένας βάναυσος, τραγικός σιωνισμός, είτε η εγκατάλειψή του».
Και συνεχίζει: «Ακόμη και η μεγάλη Αμερικανική δημοκρατία δεν θα μπορούσε να είχε ιδρυθεί χωρίς την εξολόθρευση των Ινδιάνων. Υπάρχουν περιπτώσεις που το συνολικό, τελικό καλό δικαιολογεί τις σκληρές και βάναυσες πράξεις που διαπράττονται στη διάρκεια της Ιστορίας». {…} (Απόσπασμα από το: Παλαιστίνη : Μια υποδειγματική εθνοκάθαρση; )

{…} Στην εποχή της αποικιακής Αμερικής, ο πουριτανός κληρικός Κόττον Μάδερ έγραψε κάποτε, αναφορικά με τον αποδεκατισμό των Ινδιάνων από τις αρρώστιες, ότι «τα δάση σχεδόν καθάρισαν απ’αυτά τα βλαβερά όντα και δημιουργήθηκε χώρος για μια καλύτερη φύτρα». Ένα ανάλογο αίσθημα εξέφρασε, με πιο εκλεπτυσμένο και μοντέρνο τρόπο, ο Χαΐμ Βάιτσμαν, πρώτος πρόεδρος τού Ισραήλ, όταν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τού 1948 οδήγησαν σ’ένα αποτέλεσμα πού το αποκάλεσε «θαυματουργή εκκαθάριση του εδάφους: ή θαυματουργή απλούστευση του καθήκοντος του Ισραήλ». {…} (Από την εισαγωγή του εβραϊκής καταγωγής καθηγητή και πολιτικού ακτιβιστή  Νόαμ Τσόμσκι  στο βιβλίο «Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες, επαναστάτες» )

Εν κατακλείδι

Κείμενο του Εδουάρδο Γκαλεάνο για τη Γάζα από το 2009

Επιχείρηση «Ατιμώρητο Μολύβι»*

I. Παλαιστίνιοι/ες: Οι “Ινδιάνοι” της Μέσης Ανατολής

Στην λεγόμενη και νεωτερική εποχή, ο κάθε λαός έχει  δικαίωμα  στον εθνικό του αυτοκαθορισμό, την εθνική αυτοδιάθεση και αυτονομία. Είχε – έχει όμως  μερίδιο και στον εθνικισμό, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό, στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και μισαλλοδοξία. Έχει μερίδιο έμμεσο ή άμεσο στην φρίκη, τον εξανδραποδισμό, τον όλεθρο και στη σφαγή για λόγους εθνικής καθαρότητας, θρησκευτικής ορθότητας ή  εθνικού και κρατικού συμφέροντος. Τα κράτη – σε πολλές περιπτώσεις – δημιουργούν το έθνος και το έθνος – σε κάποιες περιπτώσεις –  δημιουργεί το κράτος, όπως στην περίπτωση του Ισραήλ. [1] Η μπροσούρα του Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν (1814 – 1876)  «Θεός και Κράτος »  δυστυχώς παραμένει ακόμα αξεπέραστη αν και γράφτηκε σχεδόν πριν 150 χρόνια.

Το κάθε κράτος προσπαθεί στην επικράτεια του και επιβάλει με άμεση ή έμμεση βια την εθνική ομοιογένεια. Όταν συναντά δυσκολίες, προχωρούσε  (ή προχωράει ακόμα σε κάποιο βαθμό όπως στην Παλαιστίνη)  σε  εθνοκάθαρση  ή  γενοκτονία. Το τραγικό αλλά και συνάμα γελοίο είναι όταν μεταξύ των συνόρων γειτονικών κρατών εγκλωβίζονται ένθεν και ένθεν μειονοτικοί πληθυσμοί και το ένα κράτος ενώ καταπιέζει ή καταστέλλει την μειονότητα του άλλου κράτους στο εσωτερικό του, καταγγέλλει το άλλο κράτος ότι καταπιέζει ή καταστέλλει  την δικιά του εθνική μειονότητα στην επικράτεια του.

Ο κάθε εθνικισμός θέλει να περιβάλλεται από έναν μύθο ενδόξου ηρωικού παρελθόντος το οποίο θεωρεί ότι ειναι ανώτερο  των άλλων, ο Shlomo Sand γράφει σχετικά:

«… Κάθε ιστορία περιέχει μύθους, αλλά εκείνοι, που καραδοκούν εντός της εθνικής ιστοριογραφίας, είναι ιδιαίτερα ξεδιάντροποι. Οι ιστορίες των λαών και των εθνών έχουν σχεδιαστεί, όπως τ’ αγάλματα στις κεντρικές πλατείες των πόλεων: οφείλουν να είναι μεγαλόπρεπες, επιβλητικές, ηρωικές. Έως το τελευταίο τέταρτο τού 20ού αιώνα, η ανάγνωση μιας εθνικής ιστορίας θύμιζε την ανάγνωση μιας αθλητικής εφημερίδας: ο συνήθης, σχεδόν φυσικός, διαχωρισμός ήταν «εμείς» και «όλοι οι άλλοι». Για περισσότερο από έναν αιώνα, η παραγωγή του «εμείς» υπήρξε έργο ζωής για τους εθνικούς ιστορικούς και αρχαιολόγους, το επίσημο ιερατείο τής μνήμης …».  (Απόσπασμα από το βιβλίο του  Shlomo Sand: Πώς Επινοήθηκαν οι Εβραίοι )

Είναι μύθος ότι ο Θησέας εξόντωσε τον Μινώταυρο, στην ουσία «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει». Στην νέα εποχή το ένα κέρατο του είναι το έθνος, η πατρίδα και ο θεός, το άλλο το κράτος και ο καπιταλισμός, το μεγάλο του στομάχι και η ακόρεστη πείνα του αναζητεί συνεχώς ανθρώπους για τροφή. Η διαφορά του σύγχρονου με τον αρχαίο Μινώταυρο είναι ότι του σύγχρονου δεν του προσφέρονται άνθρωποι ως φόρο υποτέλειας για τροφή όπως στον αρχαίο, σήμερα του προφέρονται ή εθελοντικά ή ως παράπλευρα θύματα- απώλειες.

II. Το έθνος κράτος

Την εποχή που όλοι αναζητούσαν ένα έθνος κράτος δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι Εβραίοι, και μάλιστα όταν είχε φουντώσει για μια ακόμα φορά στην Ευρώπη  ο αντισημιτισμός, στα τέλη του 19ο αιώνα.  Ο Τέοντορ Χερτσλ, ο «πατέρας» του εβραϊκού εθνικισμού, του σιωνισμού στην προσπάθειά του να αποσπάσει τη συναίνεση των ευρωπαίων αποικιοκρατών στη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έγραφε το 1895 ότι: “αν το εβραϊκό κράτος δημιουργείτο στην Παλαιστίνη, τότε αυτό θα αποτελούσε τμήμα του προμαχώνα της Ευρώπης ενάντια στην Ασία, ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα».

Όταν, μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, και την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η περιοχή της Παλαιστίνης πέρασε στον έλεγχο της Βρετανίας, οι σιωνιστές έστρεψαν την προσοχή τους στην προσπάθεια να επηρεάσουν τη βρετανική κυβέρνηση. Ο τότε ηγέτης των σιωνιστών Χαΐμ Βάιτσμαν έλεγε τα εξής: «Μια εβραϊκή Παλαιστίνη θα αποτελούσε μια εξασφάλιση για την Αγγλία, ειδικά όσον αφορά το Κανάλι του Σουέζ». Αυτό το επιχείρημα ήταν όλο και περισσότερο πειστικό για τη βρετανική άρχουσα τάξη. Ο πόλεμος είχε υπογραμμίσει τη σημασία της Μέσης Ανατολής, η οποία μπορούσε να ελέγχει τις θαλάσσιες διαδρομές για την Άπω Ανατολή και περιλάμβανε τα εξαιρετικά κερδοφόρα (αλλά και ζωτικής σημασίας από στρατηγική άποψη) περσικά κοιτάσματα πετρελαίου. Με άλλα λόγια, το νέο κράτος θα ήταν μέρος του συστήματος της αποικιακής κυριαρχίας πάνω στον υπόλοιπο κόσμο.

Όμως παρά τη σιωνιστική προπαγάνδα που ισχυρίζονταν ότι η Παλαιστίνη ήταν «μια χώρα χωρίς λαό, προορισμένη για έναν λαό χωρίς χώρα» (όπως οι Εβραίοι) , η περιοχή ήταν στην πραγματικότητα η πιο πυκνοκατοικημένη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου. Οι κάτοικοι ήταν Άραβες οι οποίοι ζούσαν εκεί για πάνω από 1.000 χρόνια περίπου. Από εδώ και στο εξής αρχίζουν τα δεινά του αραβικό πληθυσμό της Παλαιστίνης και  κυρίως από την ίδρυση το 1948 του κράτους του Ισραήλ και μετά.

III. Θύτες και θύματα

Ένας σοφός έλεγε: “να φοβάσαι το πρώην θύμα γιατί άμα γίνει θύτης θα είναι πολύ σκληρό”. Αυτό το ατέρμονο παιχνίδι του θύτη, θύματος  – δυστυχώς – ισχύει και για το Ισραήλ που οι προηγούμενες γενιές πολιτών του έχουν υποστεί ανά τους αιώνες μύριες διώξεις ως εβραϊκές  μειονότητες κύρια στη Ευρώπη με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα τους από τους ναζί. [2] Οι Εβραίοι/ες τα “ξέχασαν” αυτά και όταν δημιούργησαν το κράτος τους τυφλωμένοι από τον εθνικισμό (σιωνισμός ) [3] και από τον θρησκευτισμό τους (Γη της Επαγγελίας ) [4]με μεγάλες δόσεις ρατσισμού από θύματα έγιναν θύτες του Παλαιστινιακού λαού και φέρονται σε αυτόν το λαό σχεδόν όπως τους φερθήκαν οι ναζί.

{…} Ο Hajo Meyer (1924-2014) ήταν επιζών του Ολοκαυτώματος και πολιτικός ακτιβιστής. Στη ζωή του εργάστηκε ως φυσικός και ως κατασκευαστής βιολιών. Στα τελευταία του χρόνια, ο Meyer πολιτικοποιήθηκε περαιτέρω ενώ ανέλαβε διευθυντής στην οργάνωση A Different Jewish Voice, η οποία ιδρύθηκε τον Μάιο του 2001 για να προωθήσει τη δημόσια συζήτηση σχετικά με το Ισραήλ, υποστηρίζοντας τις ειρηνευτικές δραστηριότητες στην ίδια περιοχή. Ο Meyer έγραψε το Het einde van het Jodendom το 2003, ένα βιβλίο που κατηγορεί το Ισραήλ για εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος, ώστε να “αιτιολογήσει” τα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων. Στο βιβλίο αυτό χρησιμοποίησε για πρώτη φορά φράσεις όπως η “ισραηλινή Βέρμαχτ” και τα “εβραϊκά SS” που προκάλεσαν αντιδράσεις.

Στην τελευταία του ηχογραφημένη συνέντευξή του, που συνέπεσε με τα γεγονότα του 2014, ο Hajo Meyer, κατηγόρησε τους “Σιωνιστές ως εγκληματίες ναζί”, υποστήριξε ότι το γερμανικό μίσος προς τους Εβραίους ήταν κοινωνικά εδραιωμένο σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με το μίσος των Ισραηλινών για τους Παλαιστινίους, και συγκεκριμένα κατήγγειλε προσωπικά τον ίδιο τον Μπενιαμίν Νετανιάχου για διασπορά μίσους. Ήταν ο πρώτος που υπέγραψε δήλωση από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και απογόνους επιζώντων, με την οποία διαμαρτύρονταν κατά του πολέμου.

Ο Meyer υποστήριξε πως το Ισραήλ απανθρωποποιεί τους Παλαιστίνιους με τον ίδιο τρόπο που η ναζιστική Γερμανία απανθρωποποίησε τους Εβραίους. “Η απανθρωποποίηση των Εβραίων είναι αυτό που κατέστησε εφικτή τη ναζιστική γενοκτονία. Κατά τον ίδιο τρόπο, γινόμαστε μάρτυρες της κλιμακούμενης απανθρωποποίησης των Παλαιστινίων στην ισραηλινή κοινωνία”, τόνιζε διαρκώς.

«… Στον φονταμενταλισμό των εποίκων που διεκδικούν εδάφη ασπαζόμενοι ένα “ιερό δικαίωμα” σε όλα τα εδάφη της βιβλικής Ιουδαίας και της Σαμάρειας, δεν μπορώ παρά να ακούσω σε αυτόν τον φονταμενταλισμό την ηχώ του ναζιστικού μύθου περί “αίματος και χρώματος…”, υποστήριζε. {…} (απόσπασμα από: Hajo Meyer: Ο επιζών του Άουσβιτς που συνέκρινε το Ισραήλ με τους ναζί )

Ενώ σχεδόν πριν 65 χρόνια η Εβραία πολιτική φιλόσοφος και θεωρητική για τον ολοκληρωτισμό Hannah Arendt – Χάνα Άρεντ [5] είχε προειδοποιήσει ότι αν οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη δεν συμφιλιωθούν με το αραβικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής, παρασυρμένοι από τον εθνικιστικό τους σωβινισμό, θα καταλήξουν μια κοινωνία άκρως μιλιταριστική και φασίζουσα. [6]

Παράλληλα συμμετείχε στη σύνταξη  επιστολής  διαμαρτυρίας μαζί με τον Αϊνστάιν και 19 ακόμη Εβραίους διανοούμενους  και την έστειλαν στους New York Times December 3, 1948, ενάντια  στην επίσκεψη στις ΗΠΑ του Μεναχέμ Μπέγκιν (Menachem Begin) σφαγέα των χωρικών/ες του παλαιστινιακού χωριού Ντέιρ Γιασίν (Deir Yassin massacre), καταγγέλλοντας τον Μπέγκιν  και το κόμμα του «Ελευθερία» ως φασιστικό.

{…} Ο φασίστας και τρομοκράτης Μεναχέμ Μπέγκιν του 1948 είναι ο ίδιος που 29 χρόνια αργότερα (1977) γίνεται πρωθυπουργός του Ισραήλ! Και το κατορθώνει επικεφαλής του νέου κόμματος Λικούντ ( Likud ) που ιδρύει, χρησιμοποιώντας ως βάση και κορμό του το κόμμα του της “Ελευθερίας” ( Herut ), που ο Αϊνστάιν και η Άρεντ επίσης καταγγέλλουν ως φασιστικό ! Το κυριότερο είναι όμως, ότι από τότε (1977) μέχρι σήμερα, είναι αυτό ακριβώς το Λικούντ που κυβερνάει το Ισραήλ, μονοπωλώντας ουσιαστικά την εξουσία καθώς η – μόνιμη και συχνά εξαιρετικά βίαιη και αιματηρή – εμφύλια ενδοσιωνιστική σύρραξη που κράτησε σχεδόν ένα αιώνα (!), καταλήγει σήμερα στην πλήρη επικράτηση του Λικούντ και στην σχεδόν εξαφάνιση του άλλοτε κραταιού Εργατικού κόμματος των ιδρυτών του Κράτους του Ισραήλ…

Όμως, δεν πρόκειται μόνο για τον Μπέγκιν, ιδρυτή και αρχηγό της τρομοκρατικής οργάνωσης Ιργκούν ( Irgun • Etzel ) . Ο διάδοχος του Μπέγκιν στην πρωθυπουργία του Ισραήλ και στην ηγεσία του Λικούντ  Γιτζάκ Σαμίρ (Yitzhak Shamir) διετέλεσε αρχηγός της ακόμα πιο ακροδεξιάς τρομοκρατικής διάσπασης της Ιργκούν, της οργάνωσης Στερν (Lehi militant group), που, σύμφωνα με την ανοικτή επιστολή των Αϊνστάιν και Άρεντ, από κοινού με την Ιργκούν “… με γκανγκστερικές μεθόδους …εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου μέσα στην Παλαιστινιακή εβραϊκή κοινότητα…”!  Ένα “βασίλειο τρόμου” που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες Παλαιστίνιους Άραβες αλλά και Εβραίους…

Και ο μακροβιότερος στην πρωθυπουργία του Ισραήλ ηγέτης του Λικούντ, ο Μπενιαμίν “Μπίμπι” Νετανιάχου;  ( Benjamin Netanyahu *) Είναι κι αυτός γνήσιο τέκνο της ίδιας “φασιστικής” μήτρας που εξέθρεψε τον Μπέγκιν, τον Σαμίρ και τους άλλους ακροδεξιούς ηγέτες του Ισραήλ; Αν και πολύ νεότερος, ο Νετανιάχου έχει να επιδείξει μια άμεση, και μάλιστα οικογενειακή σχέση με τις πιο ακραίες και καθαρόαιμα φασιστικές πτέρυγες – και αργότερα, διασπάσεις- του ακροδεξιού “Αναθεωρητικού” σιωνισμού, που ενέπνευσε, ίδρυσε και διηύθυνε ο Ζέεφ Ζαμποτίνσκι (Ze’ev Jabotinsky) πριν από ένα αιώνα. {…} (Απόσπασμα από το κείμενο: Όταν ο Αϊνστάιν, η Χάνα Άρεντ και 19 ακόμα Εβραίοι διανοούμενοι αποκαλούσαν “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ )

IV. Θρησκευτικός φονταμενταλισμός

{…} Πολλοί μιλούν για τον θρησκευτικό φανατισμό των μουσουλμάνων της Χαμάς, παραγνωρίζοντας τον αντίστοιχο θρησκευτικό φανατισμό που ενυπάρχει στον πολιτικό συνασπισμό που κυβερνά το Ισραήλ και πιο συγκεκριμένα στην κυβέρνηση με πλειοψηφία το Likud  του Μπένζαμιν Νετανιάχου  συμμετέχουν τα κόμματα του Θρησκευτικού Σιωνισμού, το Hatzionout Hadatit , του Bezalel Smotrich, (με την Jewish Force ) και το  Otzma Yehoudit , του Itamar Ben Gvir. Τα κόμματα αυτά είναι εκφραστές μιας ακραίας θρησκευτικής εθνικιστικής ιδεολογίας….

Ο ιδεολογικός μέντορας της θρησκευτικής ισραηλινής ακροδεξιάς είναι ο Ισραηλινοαμερικανός Yoram Hazony. Το βιβλίο του Χαζόνι, «Η Αρετή του Εθνικισμού» – The Virtue of Nationalism, ακολουθεί το «δόγμα Τραμπ» στην εξωτερική πολιτική και έγινε μπεστ σέλερ καθώς έγινε σημείο αναφοράς για τους υπερεθνικιστές σε ολόκληρο τον κόσμο (μεταφράστηκε σε είκοσι γλώσσες). Στη Βουδαπέστη, μάλιστα, ο Όρμπαν το αναφέρει τακτικά.

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, ο Χαζόνι ίδρυσε το Ίδρυμα Έντμουντ Μπερκ στην Ουάσιγκτον, το οποίο στοχεύει «να ενισχύσει τον εθνικό συντηρητισμό στη Δύση και σε άλλες δημοκρατίες», (ο Μπερκ ήταν Βρετανός πολιτικός -1790 – και μεγάλος επικριτής της Γαλλικής Επανάστασης και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Συμπρόεδρος αυτής της οργάνωσης είναι ο David Brog, πρώην γενικός διευθυντής της ευαγγελική αμερικανικής οργάνωσης Christians United for Israel , που αριθμεί δέκα εκατομμύρια μέλη..(δείτε και εδώ: Το Ισραήλ και οι Ευαγγελικοί «Χριστιανοί- Σιωνιστές» – Οι πολιτικές προεκτάσεις της Αποκάλυψης).

Ο κατάλογος των εχθρών του Ισραήλ σύμφωνα με τον Χαζόνι είναι μακρύς. Επικρίνει τους Ισραηλινούς συγγραφείς διότι κατά τη γνώμη του απορρίπτουν την ίδια την έννοια του εβραϊκού κράτους. Ανάμεσά τους είναι ο Amos Oz, που θεωρεί τον εθνικισμό κατάρα της ανθρωπότητας, ο AB Yehoshua και ο Ντέιβιντ Γκρόσμαν.

Λόγω των δεσμών του με τους Ρεπουμπλικάνους και την εβραϊκή δεξιά στις ΗΠΑ, ο Χαζόνι αποτελεί κεντρικό στέλεχος του θρησκευτικού σιωνιστικού ιδεολογικού οικοσυστήματος που έχει αναδυθεί με τα χρόνια, και το οποίο αποτελείται από μεσσιανιστές ραβίνους και από υπερεθνικιστικές οργανώσεις. Το Ταμείο Tikvah, που δημιουργήθηκε το 1998, χρηματοδοτεί τις περισσότερες από αυτές (με κεφάλαια κυρίως από πλούσιους Αμερικανούς χορηγούς). Το Kohelet Policy Forum , το οποίο ιδρύθηκε το 2012, είναι η θρησκευτική σιωνιστική «δεξαμενή σκέψης» που, σύμφωνα με την καθημερινή ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, διοικεί διακριτικά την ισραηλινή βουλή (Κνεσέτ). {…} (Απόσπασμα από το κείμενο: Η σύγκρουση των δύο φανατισμών…)

Αρκετοί ισραηλινοί δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν τη σημερινή κυβέρνηση Νετανιάχου  άκρως ρατσιστική και φασιστική. «Όποιος γνωρίζει τι πιστεύουν, προτείνουν και επιβάλλουν αυτά τα θρησκευτικά (φονταμενταλιστικά) , ακροδεξιά κόμματα διά των υπουργών τους στην κυβέρνηση Νετανιάχου δεν θα θεωρήσει υπερβολική την καταγγελία τους. Επί παραδείγματι, ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, αρχηγός ενός τέτοιου κόμματος, καταδικασμένος από τη δικαιοσύνη για υποκίνηση μίσους, υπουργός Εθνικής Ασφάλειας σήμερα, κηρύττει την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και τον εκτοπισμό όλων των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, ενώ ο Μπεζαλέλ Σμότριx, αρχηγός ενός άλλου παρόμοιου κόμματος, υπουργός Οικονομικών τώρα, δεν πιστεύει απλώς στη φυσική ανωτερότητα των Εβραίων έναντι των Αράβων, αλλά υποστηρίζει καθαρά ένα καθεστώς απαρτχάιντ στο Ισραήλ και παρουσιάζει χάρτες του Μεγάλου Ισραήλ, όπου περιλαμβάνεται και η Ιορδανία.

Το ευρύ φάσμα των θρησκευτικών κομμάτων στο Ισραήλ δεν είναι ομοιογενές, συναποτελείται από διάφορα ρεύματα (τους θρησκευτικούς σιωνιστές, τους υπερορθόδοξους Ασκενάζι, τους Σεφαραδίτες παραδοσιολάτρες), που πάντως συγκλίνουν, παρά τις πολλές επιμέρους διαφορές τους, σε ορισμένα κρίσιμα σημεία: ζητούν την εφαρμογή της Χαλάχα, του θρησκευτικού νόμου, πιστεύουν πως δεν υπάρχουν αραβικά εδάφη στην Παλαιστίνη και ότι ανήκει στους Εβραίους κατά θεία κληρονομία, άρα πρέπει να επεκταθούν οι εποικισμοί και να προσαρτηθεί κάποτε και όλη η Δυτική Όχθη, είναι, επιπλέον, όλα τους μισογυνικά, ομοφοβικά και ευθέως ρατσιστικά. Η απήχηση των κομμάτων αυτών στην κοινωνία συνολικά διευρύνεται διαρκώς, ενώ υπερτερούν συντριπτικά στους μετανάστες από τη Ρωσία και την Ουκρανία, που έφτασαν μαζικά στη χώρα μετά το τέλος του υπαρκτού «σοσιαλισμού» , και βεβαίως στους εποίκους.

Το Ισραήλ καυχάται ότι είναι το μόνο δημοκρατικό κράτος στη Μέση Ανατολή και   ότι είναι «το προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού πολιτισμού» (sic), του πολιτισμού δηλαδή της αποικιοκρατίας, των μεγαλύτερων γενοκτονιών και των αντισημιτικών πογκρόμ με αποκορύφωμα το ολοκαυτώματα των Εβραίων και των Ρομά. Τα ισραηλινά θρησκευτικά κόμματα αδιαφορούν εντελώς για τη δημοκρατική ταυτότητα του κράτους και τα ενδιαφέρει αποκλειστικά η εβραϊκή. Ακριβέστερα: επιδιώκουν την όσο γίνεται περαιτέρω ενίσχυση της εβραϊκής ταυτότητας εις βάρος της πολυφυλετικής  δημοκρατικής.

Το Λικούν συμμαχώντας με τα κόμματα αυτά συντάσσεται και αυτό στη γραμμή της ενίσχυσης της εβραϊκής ταυτότητας του κράτους εις βάρος της πολυφυλετικής , που κορυφώθηκε με την ψήφιση από την Κνέσετ, επί πρωθυπουργίας Νετανιάχου πάλι, ενός νέου θεμελιώδους νόμου –το Ισραήλ δεν έχει σύνταγμα–, στις 19 Ιουλίου 2018 (βλ. Samy Cohen, «Israël. Une démocratie fragile», Fayard, 2021) για το Ισραήλ ως έθνος – κράτος του εβραϊκού λαού.

Το 20%, όμως, των πολιτών του Ισραήλ δεν είναι Εβραίοι αλλά Άραβες, που είναι αποφασισμένοι να μείνουν εκεί και οι οποίοι δεν μπορούν να αναγνωριστούν στην εβραϊκή ταυτότητα του κράτους, η οποία συγκεκριμενοποιείται με σειρά νόμων που τους θίγουν στην καθημερινή ζωή τους. Ας προσθέσω ότι στη θέση τους θα μείνουν και οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης, όσο και αν πολλαπλασιάζονται εκεί οι εποικισμοί, 700.000 έποικοι ζουν σήμερα στη Δυτική όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, έναντι 250.000 το 1993, τον καιρό των  συμφωνιών του Όσλο».

V. Οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν τα ρατσιστικά εγκλήματα των Ευρωπαίων

Οι Παλαιστίνιοι – Palestinians από την μια πληρώνουν τις ηθικές Ερινύες των Ευρωπαίων σε σχέση με το ολοκαύτωμα και από την άλλη οι Δυτικοί (Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι) ως πρώην αποικιοκράτες και νυν νεοαποικιοκράτες μέσω της παγκοσμιοποίησης  έχουν μετατρέψει το Ισραήλ σε κράτος χωροφύλακα της Μέσης Ανατολής για να διασφαλίζουν την πρόσβαση τους στα πετρέλαια, στο φυσικό αέριο, στις πρώτες ύλες και τις εμπορικές οδούς της περιοχής. Έχουν εξοπλίσει το ισραηλινό κράτος, κύρια οι ΗΠΑ (όπου εκεί ζει ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων περίπου 5.800.000 και τα εβραϊκά λόμπι είναι πανίσχυρα) με τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού εξοπλισμού  ακόμα (κρυφά – ανεπίσημα) και με πυρηνικές βόμβες – πυραύλους και κάνουν τα στραβά μάτια ή συναινούν στην συμπεριφορά του ισραηλινού κράτους απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Γι΄αυτό  χωρίς να αγνοούμε τον αραβικό εθνικισμό και την ισλαμική μισαλλοδοξία σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κρατάμε ίσες αποστάσεις και να εξισώνουμε το θύτη με το θύμα. Στην προκειμένη περίπτωση, θύτης είναι το κράτος του Ισραήλ και οι σιωνιστές πολιτικοί του με την πολιτική της νεκροπολιτικής [7] και της αποικιοκρατίας  που ακολουθούν σπέρνοντας τον όλεθρο, τον θάνατο  και την οδύνη  και θύμα οι Παλαιστίνιοι/ες και οι κοινότητες τους. Οι Παλαιστίνιοι είναι  τα «υποζύγια της γης », οι δουλοπάροικοι, οι αποικισμένοι  που εξεγείρονται και  προσπαθούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους  ενάντια στην  τυραννία του Ισραήλ και εγώ/εμείς είμαστε πάντα με τους αδικημένους που εξεγείρονται.

VI. Οι Παλαιστίνιοι/ες ως αυτόχθονες κατατρεγμένοι

Οι Παλαιστίνιοι/ες πλέον ειναι οι αυτόχθονες «Ινδιάνοι» της Μέσης Ανατολής. Ότι έπαθαν οι ιθαγενείς λαοί από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες εποίκους και τα κράτη [8] σε αυτό που ονομάστηκε Αμερική (βόρεια και νότια) και οι αυτόχθονες σε αυτό που ονομάστηκε Αυστραλία έχουν πάθει και οι Παλαιστίνιοι από τους Εβραίους φασίστες σιωνιστές αποικιοκράτες , τους μισαλλόδοξους σοβινιστές  Ιουδαϊστές εποίκους και το κράτος του Ισραήλ.

Πάνω το Ισραήλ, κάτω ο προστάτης του η ΗΠΑ. Βίοι παράλληλοι στην κλοπή της γης και της γενοκτονίας των αυτοχθόνων λαών.

Το παλαιστινιακό ζήτημα έχει αφεθεί στην λήθη. Αυτό που απομένει ειναι δυστυχώς η τυφλή βια από την μεριά των φονταμενταλιστών της Χαμάς και η απρόσκοπτη απόπειρα εθνοκάθαρσης του Παλαιστινιακοί λαού από το κράτος του Ισραήλ και τους εποίκους του. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι  η παλαιστινιακή αντίσταση – τηρουμένων των πολιτικών αναλογίων – ειναι το «Βιετνάμ» της Μέσης Ανατολής εδώ και 75 χρόνια, και πολλές  μεθόδους των Βιετκόνγκ χρησιμοποιούν και οι Παλαιστίνιοι, λχ τα λαγούμια (τούνελ) της Χαμάς  στην Γάζα.  Όπως και ότι η παλαιστινιακή Χαμάς και η  λιβανέζικη Χεζμπολάχ έχουν βαθιές κοινωνικές ρίζες και στην πράξη αποτελούν απάντηση στην αποτυχία ή/και στο ξεπούλημα των κοσμικών εθνικοαπελευθερωτικών μοντέλων και ιδεολογιών, «αριστερών» ή «δεξιών».

VII. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα 

Είναι ντροπή και  καταισχύνη για την ανθρωπότητα  να μην γνωρίζει ή να αδιαφορεί ότι καθημερινά για σχεδόν 75 χρόνια ο Παλαιστινιακός λαός άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι/ες  ζουν σε καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας και κατοχής των Ισραηλινών. Να μην γνωρίζουμε ότι  η Ευρώπη, Αμερική, Ηνωμένα Έθνη “πέταξαν” έναν πεινασμένο και ταλαιπωρημένο πληθυσμό (Εβραίους που είχαν κυνηγηθεί κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο), σε μία κατοικημένη χώρα, τους εξόπλισαν σαν αστακούς  και τους έδωσαν ασυλία στο να αφανίζουν ακόμα και με τη χρήση απαγορευμένων όπλων (βόμβες φωσφόρου) ανθρώπους και  περιοχές  της Παλαιστίνης, και μετά  να ισχυρίζονται  ισραηλινοί και  δυτικοί  με έναν επαίσχυντο ρατσιστικό προπαγανδιστικό τρόπο μέσα από τα μμε  ότι: οι ισραηλινοί άμαχοι δολοφονούνται ενώ οι παλαιστίνιοι άμαχοι πεθαίνουν.

Θα είναι ντροπή όλων μας να μην γνωρίζουμε ότι το 75% των Παλαιστίνιων (5.200.000) είναι φυλακισμένοι (με κανονικά κάγκελα, οδοφράγματα και τείχη) αποκομμένοι και ζουν σε τραγικά άσχημες συνθήκες. Ειδικά στην Γάζα με περί τα 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους περιορισμένους σε μια στενή λωρίδα γης σχεδόν σε έκταση  όσο το νησί της Άνδρου όπου το ισραηλινό κράτος  την έχει περιφράξει με έναν τεράστιο τοίχος.

«Το τραύμα του εκτοπισμού είναι στο κέντρο της ταυτότητας των Παλαιστινίων στη Γάζα», Από τα 2,1 εκ. κατοίκων στη Γάζα, περισσότερα από 1,7 εκ. προέρχονται από πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν ή έφυγαν στη διάρκεια του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948 από τη γη τους που στη συνέχεια ονομάσθηκε κράτος του Ισραήλ. Περισσότεροι από 720.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν σε εκείνη την σύγκρουση, την οποία οι Παλαιστίνιοι περιγράφουν ως Νάκμπα ή καταστροφή στα αραβικά».

Να αναφερθεί εδώ ότι το Ισραήλ, στη συνεχή προσπάθειά του να σβήσει την αληθινή ιστορία της περιοχής και να την ξαναγράψει βάσει των συμφερόντων του, έχει ποινικοποιήσει ακόμη και τη χρήση της λέξης Νάκμπα !»

{…} Το δράμα του παλαιστινιακού λαού, με τη δεδομένη, επί δεκαετίες, στάση της Δύσης, μεταβάλλεται σε ένα μετανεωτερικό ολοκαύτωμα: αν η Άρεντ θεωρούσε το κακό των ναζί “κοινότοπο”, τη δε “Τελική Λύση” διανοητικό δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού, η διεθνής κωλυσιεργία, η άρνηση να επιλυθεί το λεγόμενο Μεσανατολικό τείνει να οδηγήσει ξανά στον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού. Η φυσική εξόντωση των Παλαιστινίων είναι το ένα σκέλος του δράματος, η έλλειψη ορατότητας -υποκρινόμεθα ότι δεν υπάρχει ζήτημα- είναι το, ίσως χειρότερο, δεύτερο, κυρίως για τους λαούς παρατηρητές που έμαθαν να ζουν με τη συνθήκη του διαρκούς θανάτου στην περιοχή. {…} (Απόσπασμα από το κείμενο:  Ο Άιχμαν – κυβερνήτης- στην Ιερουσαλήμ)

Αλλά για να κατανοήσουμε αυτή τη κατάσταση χρειάζεται να δούμε έστω και συνοπτικά την ιστορία της περιοχής, μιας περιοχής που είναι κοιτίδα των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μωαμεθανισμός)  λεγόμενον και Αβρααμικών  με μήτρα τον Ιουδαϊσμό.

VIII. Μικρό ιστορικό της περιοχής

1. Παλαιστίνη ( Φιλαστίν ή Φαλαστίν στα Αραβικά )είναι ένα από τα ονόματα της ιστορικής περιοχής που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου και των όχθων του Ιορδάνη ποταμού στη Μέση Ανατολή. Η περιοχή είναι επίσης γνωστή και ως Γη του Ισραήλ , Γη της Επαγγελίας ή Άγιοι Τόποι. Ενώ ιστορικά είχε γίνει γνωστή ως το νότιο τμήμα των ευρύτερων περιοχών όπως η Χαναάν, (βλ. κύριο λήμμα: Χαναναίοι ) η Συρία, η ας-Σαμ και ο Λεβάντες. Παρόλο που κατά τη διάρκεια της ιστορίας η έννοια της περιοχής της Παλαιστίνης και η γεωγραφική της έκταση έχει διαφοροποιηθεί, οι σημερινές αντιλήψεις συμφωνούν ότι ως μέρος της Παλαιστίνης πρέπει σήμερα να εκλαμβάνεται το Ισραήλ, η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας.

Η γενική χρήση του όρου «Παλαιστίνη» και άλλων όρων με συναφή ετυμολογία για να αναφερθούν σε μια μικρή περιοχή στις νοτιοανατολικές ακτές της Μεσογείου δίπλα στη Συρία. Ιστορικά, πιστεύεται ότι η ονομασία Παλαιστίνη προέρχεται από τους Φιλισταίους. Ο «πατέρας» της ιστορίας  Ηρόδοτος φέρεται να είναι ο πρώτος ιστορικός που χρησιμοποιεί τον όρο Παλαιστίνη, τον 5ο αιώνα π.Χ. (Δείτε περισσότερα στο τέλος του αφιερώματος την ιστοριογραφική προσθήκη, κεφάλαιο 5).

Την περίοδο της Οθωμανικής και μετέπειτα Βρετανικής κατοχής ( από το 1923 μέχρι το 1948), η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής ήταν αραβόφωνοι μουσουλμάνοι και χριστιανοί και υπήρχε μια μικρή μειονότητα Εβραίων.

2. Στη σύγχρονη εποχή η περιοχή της Παλαιστίνης αποτελεί πεδίο έντασης, αντιπαράθεσης και πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των  Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, έπειτα κυρίως από την ίδρυση το 1948 του κράτους του Ισραήλ,  κατόπιν απόφασης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Η απόφαση προέβλεπε παράλληλα την ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους, κάτι που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σήμερα  οι περιοχές που έχουν απομείνει Παλαιστίνιοι/ες ειναι κυρίως  η Λωρίδα της Γάζας και η Δυτική Όχθη. Η Λωρίδα της  Γάζας βρίσκετε σε καθεστώς αποκλεισμού από την ισραηλινή κυβέρνηση και έχει μετατραπεί εδώ και 15 χρόνια στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο. Η  Δυτική Όχθη είναι μια περιοχή διεκδικούμενη, χωρίς ωστόσο να είναι ανεξάρτητη ή αυτόνομη και συνεχίζονται οι αποικισμοί , η κατοχή και ο βίαιος διωγμός των παλαιστινίων από την γη τους από το κράτος του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι  μη αποδεχόμενοι αυτή την κατάσταση αντιδρούν και επαναστατούν, πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα σε αίμα, ζωές  και υποδομές.  Ας δούμε συνοπτικά τις ιστορικές αιτίες αυτής της αιματοβαμμένης αντιπαράθεσης.

 3. Οι σπόροι του αιματοβαμμένου δράματος στη Παλαιστίνη βρίσκονται θαμμένοι στα βάθη της ιστορίας του 20 αιώνα

Μια από τις πιο δυσεπίλυτες διενέξεις του πλανήτη ειναι η αραβοϊσραηλινή διένεξη. Η πολυπλοκότητά της έγκειται στο γεγονός ότι έχει τις ρίζες της σε μια αποικιακή πράξη που πραγματοποιήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα. Θυμίζουμε ότι το σιωνιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και που ήταν ένα από τα ρεύματα που αναπτύχθηκαν στον παγκόσμιο Εβραϊσμό, υποστήριζε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να μεταναστεύσουν στην ιστορική γη του Ισραήλ, δηλαδή την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης και να φτιάξουν το δικό τους κράτος.

Παρότι η απήχηση του σιωνισμού δεν ήταν πλειοψηφική ανάμεσα στις εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, καθώς οι περισσότερες διεκδικούσαν να έχουν πλήρη ισοτιμία και δικαιώματα εντός των ευρωπαϊκών κρατών, εντούτοις είχε απήχηση, ιδίως όταν ξεκίνησε το μεγάλο κύμα αντισημιτικών διωγμών στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, μέσα από γεγονότα όπως η σκευωρία εναντίον του Εβραίου αξιωματικού του Γαλλικού Στρατού Ντρεϋφούς ή – και κυρίως – τα μεγάλα πογκρόμ που εξαπέλυσε το τσαρικό καθεστώς κατά των μεγάλων και συμπαγών εβραϊκών κοινοτήτων εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το 1881 γίνεται  πρώτη μαζική μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη (στους Αγίους Τόπους), κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη.

Όλα αυτά έδωσαν ώθηση στο σιωνιστικό κίνημα, που ιδίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το ολοκαύτωμα  (Shoah στα Εβραϊκά), την επιχείρηση εξόντωσης του συνόλου του ευρωπαϊκού Εβραϊσμού από τους Ναζί, φάνηκε να προσφέρει τη μόνη διέξοδο. Μόνο που η ιστορική Παλαιστίνη δεν ήταν μια άδεια έκταση. Είχε κατοίκους. Άραβες κατοίκους κυρίως, μουσουλμάνους αλλά και χριστιανούς, τους Παλαιστίνιους. Σε αντίθεση με έναν από τους ιστορικούς μύθους που ακόμη αναπαράγονται, η Παλαιστίνη δεν ήταν ποτέ μια «άδεια έκταση», μια «γη χωρίς λαό» που περίμενε έναν «λαό χωρίς γη».

4. Το Al Jazeera κάνοντας μια αποτίμηση του γεωπολιτικού και ανθρώπινου δράματος στην γειτονιά μας, αναδεικνύει εκείνους τους σταθμούς στην ιστορία που εξηγούν συνοπτικά  τη κρίση στην περιοχή. ( σημ.τ.σ.Τα ποσταρίσματα στο κείμενο ειναι του επιμελητή)

Δεκαετία 1910: Διακήρυξη Μπάλφουρ, ο ασκός του Αιόλου

H αρχή του νήματος ξεκινάει στις 2 Νοεμβρίου 1917, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, έστειλε μια επιστολή προς τον Λάιονελ Γουόλτερ Ρότσιλντ, ισχυρό παράγοντα της εβραϊκής κοινότητας στη Μεγάλη Βρετανία.

Η επιστολή αυτή προμήνυε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεσμευόταν να «δημιουργήσει στη Παλαιστίνη μια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό» και να διευκολύνει «την επίτευξη αυτού του στόχου». Πρόκειται για τη περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Ουσιαστικά, μια ευρωπαϊκή δύναμη υποσχέθηκε στο σιωνιστικό κίνημα μια χώρα όπου οι Παλαιστίνιοι Άραβες αυτόχθονες αποτελούσαν περισσότερο από το 90% του πληθυσμού.

Η ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης πέρασε στον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας μετά το  τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν  το καθεστώς της Βρετανικής Εντολής από την Κοινωνία των Εθνών για την Παλαιστίνη που διήρκεσε από το 1923 μέχρι το 1948. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, αυτής της περιόδου, οι Βρετανοί διευκόλυναν τη μαζική εβραϊκή μετανάστευση και αντιμετώπισαν επίσης διαμαρτυρίες και απεργίες. Οι εξελίξεις αυτές, ανησύχησαν τους Παλαιστινίους που έβλεπαν να μεταβάλλονται δραματικά τα δημογραφικά δεδομένα και τις βρετανικές δεσμεύσεις έναντι των Εβραίων.

Δεκαετία 1930: Η πρώτη αραβική εξέγερση

Η κλιμάκωση των εντάσεων οδήγησε τελικά στην Αραβική Εξέγερση, η οποία διήρκεσε από το 1936 έως το 1939.

Τον Απρίλιο του 1936, η νεοσύστατη Αραβική Εθνική Επιτροπή κάλεσε τους Παλαιστίνιους να ξεκινήσουν γενική απεργία, να μην πληρώνουν φόρους και να μποϊκοτάρουν τα εβραϊκά προϊόντα, διαμαρτυρόμενη στη βρετανική αποικιοκρατία και την αυξανόμενη εβραϊκή μετανάστευση. Η εξάμηνη, όμως, απεργία κατεστάλη βάναυσα από τους Βρετανούς, οι οποίοι ξεκίνησαν μια εκστρατεία μαζικών συλλήψεων και κατεδαφίζοντας σπίτια, μια πρακτική που το Ισραήλ συνεχίζει να εφαρμόζει εναντίον των Παλαιστινίων σήμερα.

Η δεύτερη φάση της εξέγερσης ξεκίνησε στα τέλη του 1937 και ηγήθηκε του παλαιστινιακού αγροτικού αντιστασιακού κινήματος, που στόχευε τις βρετανικές δυνάμεις και την αποικιοκρατία. Συνοπτικές δολοφονίες, κλείσιμο πανεπιστημίων, απελάσεις ακτιβιστών και καταστροφές σπιτιών, ήταν η συνταγή των Βρετανών. Μέχρι το δεύτερο μισό του 1939, η Βρετανία είχε συγκεντρώσει 30.000 στρατιώτες στη Παλαιστίνη, βομβαρδίζοντας χωριά, επιβάλλοντας απαγορεύσεις, κατεδαφίζοντας σπίτια, συλλαμβάνοντας κόσμο και εκτελώντας με συνοπτικές διαδικασίες Άραβες.

Παράλληλα, οι Βρετανοί συνεργάστηκαν με την κοινότητα των Εβραίων εποίκων και σχημάτισαν τρομοκρατικές ένοπλες ομάδες Εβραίων μαχητών υπό την ηγεσία των Βρετανών, τις διαβόητες Special Night Squads . Στην περιοχή μεταφέρθηκαν κρυφά όπλα και ιδρύθηκαν εργοστάσια όπλων για να εξοπλίσουν τη Χαγκανά – Haganah («Η Άμυνα»), τον προπομπό του σημερινού εβραϊκού στρατού. Τα πρώτα τρία χρόνια εξεγέρσεων, 5.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, 15.000 έως 20.000 τραυματίστηκαν και 5.600 φυλακίστηκαν.

Δεκαετία 1940: Ένα ανισομερές σχέδιο του ΟΗΕ

Μέχρι το 1947, ο εβραϊκός πληθυσμός είχε φτάσει στο 33% της Παλαιστίνης, αλλά κατείχαν μόνο το 6% της γης. Ο ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα 181, το οποίο ζητούσε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε αραβικά και εβραϊκά κράτη. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν το σχέδιο επειδή παραχωρούσε περίπου το 56% της Παλαιστίνης στο εβραϊκό κράτος, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους της εύφορης παράκτιας περιοχής.

Εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι κατείχαν το 94% της ιστορικής Παλαιστίνης και αποτελούσαν το 67% του πληθυσμού της. Λίγο πριν λήξει η βρετανική αποικιοκρατία στις 14 Μαΐου 1948 [τερματισμός της Βρετανικής Εντολής] οι σιωνιστές παραστρατιωτικοί ξεκινούσαν ήδη μια στρατιωτική επιχείρηση για να καταστρέψουν παλαιστινιακές πόλεις και χωριά για να επεκτείνουν τα σύνορα του σιωνιστικού κράτους που επρόκειτο να γεννηθεί.

Τον Απρίλιο του 1948, περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν στο χωριό Ντέιρ Γιασίν  – Deir Yassin στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ. Αυτό έδωσε τον τόνο για το υπόλοιπο της επιχείρησης, και από το 1947 έως το 1949, περισσότερα από 500 παλαιστινιακά χωριά , κωμοπόλεις και πόλεις καταστράφηκαν σε αυτό που οι Παλαιστίνιοι αναφέρουν ως Nakba , ή «καταστροφή» στα αραβικά. Υπολογίζεται ότι 15.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων σφαγών.

Το σιωνιστικό κίνημα κατέλαβε το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Το υπόλοιπο 22% χωρίστηκε σε αυτό που είναι τώρα η κατεχόμενη Δυτική Όχθη και η πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας. Υπολογίζεται ότι 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Σήμερα οι απόγονοί τους ζουν ως έξι εκατομμύρια πρόσφυγες σε 58 άθλια στρατόπεδα σε όλη την Παλαιστίνη και στις γειτονικές χώρες του Λιβάνου, της Συρίας, της Ιορδανίας και της Αιγύπτου.

Δεκαετία 1950: Τα πρώτα χρόνια του κράτους του Ισραήλ

Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 15 Μαΐου 1948, αλλά την επόμενη αμέσως ημέρα ξέσπασε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, ενώ η κατάπαυση του πυρός ήρθε τον Ιανουάριο του 1949 μετά από ανακωχή μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Συρίας.

Τον Δεκέμβριο του 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε το ψήφισμα 194, σύμφωνα με το οποίο οι Παλαιστίνιοι που ξεσπιτώθηκαν θα επέστρεφαν στις εστίες τους. Για σχεδόν 20 χρόνια προτού τους δοθεί τελικά η ισραηλινή υπηκοότητα, τουλάχιστον 150.000 Παλαιστίνιοι παρέμειναν στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ και ζούσαν υπό στρατιωτική ισραηλινή κατοχή.

Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και το 1950, η Ιορδανία άρχισε τη διοικητική κυριαρχία της στη Δυτική Όχθη . Το 1964 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και ένα χρόνο αργότερα ιδρύθηκε το πολιτικό κόμμα Φατάχ, με τον Γιάσερ Αραφάτ να είναι ένας εκ των ιδρυτών του.

Πόλεμος έξι ημερών: Θρίαμβος του Ισραήλ

Στις 5 Ιουνίου 1967, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών μεταξύ Ισραήλ και ενός συνασπισμού αραβικών στρατών, το Ισραήλ κατέλαβε στρατιωτικά την υπόλοιπη ιστορική Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένης της Λωρίδας της Γάζας , της Δυτικής Όχθης , της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας και της αιγυπτιακής χερσονήσου του Σινά .

Για ορισμένους Παλαιστίνιους, αυτό οδήγησε σε μια δεύτερη αναγκαστική μετακίνησή τους, ή Naksa, που σημαίνει «οπισθοδρόμηση» στα αραβικά.  Τον Δεκέμβριο του 1967 δημιουργήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την επόμενη δεκαετία, μια σειρά επιθέσεων και αεροπειρατείας από αριστερές ομάδες επέστησαν την προσοχή του κόσμου στη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων.

Η κατασκευή ισραηλινών οικισμών ξεκίνησε στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Δημιουργήθηκε ένα σύστημα δύο «επιπέδων» με Εβραίους εποίκους που απολάμβαναν όλων των δικαιωμάτων και Παλαιστινίους που έπρεπε να ζουν υπό στρατιωτική κατοχή, απαγορεύοντας τους κάθε μορφή πολιτικής ή πολιτιστικής έκφρασης.

Δεκαετία 1980: Η πρώτη Ιντιφάντα

Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1980, ξέσπασε η πρώτη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα στη Λωρίδα της Γάζας. Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1987, αφού τέσσερις Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν όταν ένα ισραηλινό φορτηγό συγκρούστηκε με δύο φορτηγά που μετέφεραν Παλαιστίνιους εργάτες.

Οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν γρήγορα στη Δυτική Όχθη με νεαρούς Παλαιστίνιους να πετούν πέτρες σε άρματα μάχης και στρατιώτες του ισραηλινού στρατού. Τότε ιδρύθηκε και η Χαμάς, ένα παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που συμμετείχε σε ένοπλη αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής. Το δόγμα που υιοθέτησε τότε ο Ισραηλινός Στρατός ήταν «Σπάστε τα κόκκαλά τους» που υποστήριζε ο τότε υπουργός Άμυνας Γιτζάκ Ράμπιν. Συνοπτικές δολοφονίες, κλείσιμο πανεπιστημίων, απελάσεις ακτιβιστών και καταστροφές σπιτιών, ήταν η συνταγή των Ισραηλινών.

Η Ιντιφάντα διεξήχθη κυρίως από νέους και διευθύνθηκε από την Ενωμένη Εθνική Ηγεσία της Εξέγερσης, έναν συνασπισμό παλαιστινιακών πολιτικών φατριών που δεσμεύτηκαν να τερματίσουν την ισραηλινή κατοχή και να εδραιώσουν την παλαιστινιακή ανεξαρτησία. Το 1988, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού.

Η Ιντιφάντα χαρακτηρίστηκε από λαϊκές κινητοποιήσεις, μαζικές διαδηλώσεις, πολιτική ανυπακοή, καλά οργανωμένες απεργίες και κοινοτικούς συνεταιρισμούς. Σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’Tselem, 1.070 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της Ιντιφάντα, μεταξύ των οποίων 237 παιδιά. Περισσότεροι από 175.000 Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν. Η Ιντιφάντα ώθησε επίσης τη διεθνή κοινότητα να αναζητήσει μια λύση στη σύγκρουση.

Δεκαετία 1990: Οι φρούδες ελπίδες για ύφεση

Η Ιντιφάντα έληξε με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο το 1993 και το σχηματισμό της Παλαιστινιακής Αρχής (PA), μιας προσωρινής κυβέρνησης στην οποία παραχωρήθηκε περιορισμένη αυτοδιοίκηση στους θύλακες της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

Η PLO αναγνώρισε το Ισραήλ με βάση μια λύση δύο κρατών και υπέγραψε ουσιαστικά συμφωνίες που έδωσαν στο Ισραήλ τον έλεγχο του 60% της Δυτικής Όχθης και μεγάλου μέρους των χερσαίων και υδάτινων πόρων της περιοχής. Η Παλαιστινιακή Αρχή έπρεπε να ανοίξει τον δρόμο για την πρώτη εκλεγμένη παλαιστινιακή κυβέρνηση που θα διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.

Οι επικριτές της Παλαιστινιακής Αρχής θεωρούν ότι υπακούει τους Ισραηλινούς και ότι συνεργάζεται στενά με τον ισραηλινό στρατό για την καταστολή της διαφωνίας και του πολιτικού ακτιβισμού κατά του Ισραήλ. Το 1995, το Ισραήλ έχτισε έναν ηλεκτρονικό φράχτη και ένα τσιμεντένιο τείχος γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας, ώστε να μην υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των διαιρεμένων παλαιστινιακών εδαφών.

Δεκαετία 2000: Η δεύτερη Ιντιφάντα

Η δεύτερη Ιντιφάντα ξεκίνησε στις 28 Σεπτεμβρίου 2000, όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης του Λικούντ Αριέλ Σαρόν πραγματοποίησε μια προκλητική επίσκεψη στο τέμενος Αλ Άκσα ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες ισραηλινοί στρατιώτες αναπτύχθηκαν στη Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ.

Σε συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων διαδηλωτών και ισραηλινών δυνάμεων σκοτώθηκαν πέντε Παλαιστίνιοι και τραυματίστηκαν 200 σε διάστημα δύο ημερών. Έτσι οδηγηθήκαμε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα με το Ισραήλ να προκαλεί μια άνευ προηγουμένου ζημιά στην παλαιστινιακή οικονομία και στις υποδομές της. Το Ισραήλ κατέλαβε εκ νέου περιοχές που διοικούνται από την Παλαιστινιακή Αρχή και άρχισε την κατασκευή ενός διαχωριστικού τείχους που μαζί με την αχαλίνωτη κατασκευή οικισμών, κατέστρεψε τα μέσα διαβίωσης και τις κοινότητες των Παλαιστινίων.

Οι οικισμοί είναι παράνομοι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά με τα χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι έποικοι έχουν μεταφερθεί σε καταυλισμούς που χτίστηκαν παράνομα σε παλαιστινιακή γη. Ο χώρος για τους Παλαιστινίους συρρικνώνεται καθώς δρόμοι και υποδομές μόνο για εποίκους τεμαχίζουν την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, αναγκάζοντας τις παλαιστινιακές πόλεις και κωμοπόλεις σε Μπαντουστάν , τους απομονωμένους θύλακες για τους μαύρους Νοτιοαφρικανούς που δημιούργησε το πρώην καθεστώς του απαρτχάιντ της χώρας.

Την εποχή που υπογράφτηκαν οι Συμφωνίες του Όσλο, λίγο περισσότεροι από 110.000 Εβραίοι έποικοι ζούσαν στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Σήμερα, ο αριθμός είναι περισσότεροι από 700.000 που ζουν σε περισσότερα από 390 τ.μίλια γης που απαλλοτριώθηκε από τους Παλαιστίνιους. Ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής Γιάσερ Αραφάτ πέθανε το 2004 και ένα χρόνο αργότερα, η δεύτερη Ιντιφάντα τελείωσε, οι ισραηλινοί οικισμοί στη Λωρίδα της Γάζας διαλύθηκαν και οι Ισραηλινοί στρατιώτες και 9.000 έποικοι εγκατέλειψαν τον θύλακα.

Ένα χρόνο αργότερα, οι Παλαιστίνιοι ψήφισαν σε γενικές εκλογές για πρώτη φορά με τη Χαμάς να αναδεικνύεται νικήτρια. Ωστόσο, ξέπεσα ένας εμφύλιος πόλεμος Φατάχ – Χαμάς, που κράτησε μήνες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι. Η Χαμάς έδιωξε τη Φατάχ από τη Λωρίδα της Γάζας και η Φατάχ -το κύριο κόμμα της Παλαιστινιακής Αρχής- ανέλαβε εκ νέου τον έλεγχο τμημάτων της Δυτικής Όχθης.

Τον Ιούνιο του 2007, το Ισραήλ επέβαλε χερσαίο, αεροπορικό και ναυτικό αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας, κατηγορώντας τη Χαμάς για τρομοκρατία.

Οι τέσσερις επιθέσεις του Ισραήλ στην Γάζα

Το Ισραήλ έχει εξαπολύσει ανάλογες επιθέσεις διαρκείας στη Γάζα: το 2008, το 2012, το 2014 και το 2021. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, και δεκάδες χιλιάδες σπίτια, σχολεία και κτίρια γραφείων έχουν καταστραφεί. Η ανοικοδόμηση ήταν σχεδόν αδύνατη επειδή η πολιορκία εμποδίζει τα οικοδομικά υλικά, όπως ο χάλυβας και το τσιμέντο, να φτάσουν στη Γάζα.

Η επίθεση του 2008 αφορούσε τη χρήση διεθνώς απαγορευμένων όπλων, όπως το αέριο φώσφορο. Το 2014, σε διάστημα 50 ημερών, το Ισραήλ σκότωσε περισσότερους από 2.100 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων 1.462 αμάχων και σχεδόν 500 παιδιών.

Κατά τη διάρκεια της Ισραηλινής Επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας το 2014, περίπου 11.000 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν, 20.000 σπίτια καταστράφηκαν και μισό εκατομμύριο άνθρωποι εκτοπίστηκαν. (Περισσότερα δείτε εδώ: Ιστορικό πλαίσιο της Ισραηλο-Παλαιστινιακής διαμάχης)

5. Χάρτες της Παλαιστίνης