Αυτό σημαίνει πως η προσοχή των πολιτικά ευαισθητοποιημένων δεν είχε πού αλλού να στραφεί, πέρα από την 24χρονη Γιουβάλ Ραφαέλ, η όλη παρουσία της οποίας λειτούργησε ως το μοναδικό πολιτικό σημείο αναφοράς. Τι έκανε λοιπόν η Γιουβάλ γνωρίζοντας ότι όλοι την παρακολουθούν για να την «ερμηνεύσουν»; Χαμογέλασε, τραγούδησε, ξαναχαμογέλασε και σχεδόν κέρδισε. Ισως περίμενε ότι η απάθεια θα διασκέδαζε τις εντυπώσεις· συνέβη το αντίθετο: η χαρωπή αδιαφορία της είχε μια τρομακτική συγγένεια με τη βλοσυρή αδιαφορία Νετανιάχου· αντί να ξεχαστεί, ο πόλεμος υπερτονίστηκε.

Τραγούδι στα συντρίμμια

Οι διαγωνισμοί τραγουδιού δεν είναι πολιτικά βαρόμετρα, θα πουν οι πιο ψύχραιμοι. Και, αν είναι, δεν θα έπρεπε να είναι. Το ότι στην Ελλάδα τείνουμε να πιστεύουμε στην πολιτική στράτευση των καλλιτεχνών περισσότερο απ’ ό,τι στην καλλιτεχνική τους ποιότητα, δεν σημαίνει ότι το μοντέλο του καλλιτέχνη-στρατιώτη είναι κάτι που νομιμοποιούμαστε να αξιώνουμε από κάθε καλλιτέχνη σε κάθε περίσταση. Μόνο που η εκπρόσωπος του Ισραήλ υπήρξε κυριολεκτικά στρατιώτης, εφόσον υπηρέτησε στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. Η σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία της στο μοιραίο Φεστιβάλ Super Nova είναι ένα γεγονός το οποίο συνυφαίνεται με το τραγούδι της «New day will rise» και που από μόνη της η τραγουδίστρια προέβαλε (σκοπίμως μάλλον). Η σύνδεσή της με τη χώρα της δεν αποτελεί μόνο τυπικό όρο συμμετοχής στον διαγωνισμό, αλλά και αποδοχή των συμφραζομένων της σύνδεσης (δηλαδή των στρατιωτικών τεκταινομένων). Η φετινή συμμετοχή του Ισραήλ στη Eurovision είχε σημασία επειδή μας έδωσε μια εικόνα για το πώς το επίσημο κράτος βλέπει τον εαυτό του κατά την τρέχουσα συγκυρία: ο κόσμος καίγεται και το Ισραήλ τραγουδάει.

Φυτεύοντας μίσος

Ο χρονισμός είναι τα πάντα: όσο το Ισραήλ τραγουδάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ο πρωθυπουργός εκφράζει την πρόθεσή του να αναλάβει τον έλεγχο όλης της Λωρίδας της Γάζας. Πώς ακριβώς θα συμβάλει αυτό στον διακηρυγμένο σκοπό της απελευθέρωσης των ομήρων; Την ίδια ώρα η ανθρωπιστική βοήθεια έχει διακοπεί, ενώ ο ΟΗΕ προειδοποιεί για την πιθανότητα μαζικού λιμού καθώς και για τον κίνδυνο θανάτου χιλιάδων μωρών εντός λίγων ωρών, αν δεν τους παρασχεθεί άμεσα η κατάλληλη στήριξη. Σε αυτό το στάδιο δεν είναι σαφές το κατά πόσον η πολεμική δραστηριότητα έχει ακόμη στόχο τη Χαμάς· τα δεκάδες χιλιάδες θύματα των αιματηρών επιθέσεων είναι άμαχοι Παλαιστίνιοι, η συντριβή των οποίων όχι μόνο δεν πλήττει τη Χαμάς (τα υψηλά «στελέχη» της οποίας έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται πολύ μακριά από την εμπόλεμη ζώνη), αλλά θέτει τις προδιαγραφές για τη Χαμάς του μέλλοντος: το τυφλό μίσος θα γεννήσει κι άλλο τυφλό μίσος· αντί να προληφθεί, η επόμενη 7η Οκτωβρίου δέχεται τώρα το ιστορικό της ερέθισμα.

Γιατί τώρα

Την υπέρβαση του μέτρου σε μια εξ ορισμού άμετρη κατάσταση, όπως είναι ο πόλεμος, δεν τη σηματοδοτεί τόσο ο αριθμός των θανάτων (σε ποιο σημείο άραγε τραβάει κανείς την κόκκινη γραμμή;), όσο η ματαιότητά τους· η διαπίστωση ότι ο πόλεμος έχει χάσει το όποιο ηθικό του έρεισμα αλλά και την πολιτική του σκοπιμότητα. Αυτή τη στιγμή, ο Νετανιάχου πολεμάει χωρίς αντίπαλο, υπηρετώντας ένα νεφελώδες όραμα που ισορροπεί ανάμεσα στον μεσσιανισμό και την επιθετική αμηχανία: βομβαρδίζει είτε επειδή έχει πειστεί ότι εκτελεί μια θεία αποστολή πύρινης κάθαρσης, είτε επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει. Το ότι οι ξένοι ηγέτες άρχισαν τώρα ομοθύμως να αντιδρούν δεν είναι τυχαίο. Δεν σημαίνει πως «ξύπνησαν αργά» όπως ισχυρίζονται όσοι αντλούν ηδονή από τη φαντασίωση της κοιμωμένης Δύσης, αλλά ότι ο πόλεμος πια δεν είναι πόλεμος· είναι μονομερής μανία.

Από έξω προς τα μέσα

Εχουν νόημα οι επικρίσεις Γαλλίας, Βρετανίας και Καναδά; Θα επηρεάσει σημαντικά τις εξελίξεις η απόφαση της Ε.Ε. να επανεξετάσει τους πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς της με το Ισραήλ; Σημαίνει κάτι ότι ο αναξιόπιστος Τραμπ φαίνεται τώρα τελευταία να αποφεύγει τον Νετανιάχου, σαν να μη θέλει να στιγματιστεί από το «bad press» του; Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός προς το παρόν δείχνει αμετάπειστος. Η εξωτερική πίεση ενισχύει άλλωστε το αφήγημα του εξαιρετισμού που προσπαθεί να καλλιεργήσει, το οποίο επιβεβαιώνεται και από την απόκρισή του στα ευρωπαϊκά πυρά (δεν καταλαβαίνουμε, πιστεύει, «τη σύνθετη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει το Ισραήλ»). Ενδέχεται όμως η εξωτερική πίεση να ενισχύσει την εσωτερική αντιπολιτευτική, η οποία σιγά σιγά αρθρώνει όλο και πιο γενναίο λόγο. Αν αντιδράσουν εκείνοι για το υποτιθέμενο συμφέρον των οποίων ανατινάσσονται αθώοι, το μένος μπορεί να γίνει ρεαλισμός και, ακολούθως, οπισθοχώρηση.

Πηγή: kathimerini.gr/opinion