Οι δύο καλοφτιαγμένες ελληνικές ταινίες που είδα φέτος σε σινεμά με κέρδισαν με το σπαθί τους. Οσονούπω θα δω και μία τρίτη που έχω φτιαχτεί για να μου αρέσει κι αυτή, και αν όντως συμβεί αυτό, θα είναι κάτι που έχει πολλά χρόνια να μου τύχει. Τρεις ελληνικές ταινίες να με ανεβάσουν σε μία σεζόν είναι κάτι σαν λαχείο. Η "Ευτυχία" κινείται από το γενικό, τη δημόσια εικόνα της Παπαγιαννοπούλου όπως την φτιάξαμε μέσα από τα τραγούδια της, στην ιδιωτική ζωή της. Αυτή η ταινία, που και γνώριμα συναισθήματα μου γέννησε και οι αισθήσεις μου ευχαριστήθηκαν από τα αναμενόμενα ερεθίσματα, μ' έπεισε με τα σέα της και τα μέα της ότι μία προσφυγοπούλα από την Μικρασία με δυο παιδιά το να ρισκάρει στην καθημερινότητα του αντροκρατούμενου κόσμου της στιχουργίας τραγουδιών ήταν ένας από τους λόγους που ανέβαζε πυρετό στο αίμα της. Έναν πυρετός που πηγαινοερχόταν στους έρωτές της, στους στίχους της και στο τζόγος. Το μόνο μισοφωτισμένο σημείο της ταινίας ήταν η σχέση στίχων και πολιτισμικών αναζητήσεων της Ευτυχίας, στίχων και υπαρξιακής της ιδιαιτερότητας.
Ο με αξιοθαύμαστο μέτρο σε όλα του "Απόστρατος", κινείται από την καθημερινότητα ενός 30αρη στου Παπάγου την εποχή της τελευταίας κρίσης στην χώρα μας προς την Ιστορία του εμφυλίου. Ένας άσχετος πολιτικά πωλητής με σημείο αναφοράς τον νεκρό αξιωματικό παππού του αντλεί από διάφορα μισόλογα και σχεδόν ασήμαντα και παραπεταμένα στοιχεία της ζωής των δικών του ανθρώπων, συνειδητοποιώντας έτσι πως οι μικροϊστορίες των ανθρώπων τρέφουν την δημόσια εικόνα και δίνουν μέσα από τις αναβράζουσες σχέσεις ένα ακόμα φιλί της ζωής στην μεγάλη Ιστορία. Και συνακόλουθα βάζουν μπρος την αναζήτηση ενός διακριτού ρόλου στη δημιουργία της όταν οι παλιές ιδέες που έχουν χάσει σε ορμή περνούν σε δεύτερο και τρίτο πλάνο.
Αναμένουμε τώρα να δούμε και την τρίτη ελληνική ταινία, του Κύπριου Γιάννη Οικονομίδη. Από τις ταινίες του, που όλες έχουν ένα ιδιάζον στρεσογόνο προσωπικό στυλ, αυτές που μου άρεσαν ιδιαίτερα είναι το "Μικρό ψάρι" και "Η ψυχή στο στόμα". Σε λίγες μέρες θα προβληθεί η τελευταία του ταινία "Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς", που όπως λέει ο ίδιος προσπάθησε μ'αυτήν να κάνει ένα σχόλιο στην ξεφτίλα της καψούρας. Εδώ ένα τρέιλερ
Ακολουθούν τρεις συνεντεύξεις του.
«Και μόνο που κάνουμε ταινίες είναι μια πράξη φωτεινή» είναι ο τίτλος της συνέντευξης που παραχώρησε στην Βένια Γεωργακοπούλου και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 29.2.2020
Ο Γιάννης Οικονομίδης, πιστεύει πως ο φασισμός είναι ένα μικρόβιο που δυνητικά, όταν ο οργανισμός είναι αδύναμος, μπορεί να σε φάει ζωντανό. είναι μία συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιάννη Παρίδη και δημοσιεύτηκε στη lifo τον Ιούνιο του 2013.
Ο αθυρόστομος Γιάννης Οικονομίδης είναι ο τίτλος μία συνέντευξής του παραχώρησε στον Γιάννη Ζουμπουλάκη και δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ το καλοκαίρι του 2008.
