Φυσικά  για όλα όσα λογαριάζουμε ως έργα τέχνης, πάντα υπάρχουν τα επιχειρήματα των ομότεχνων, των κριτικών, των αρμόδιων θεσμικών οργάνων και του κόσμου που έχετε σε επαφή μ'αυτά. Το απόλυτο κριτήριο είναι σε όλες τις περιπτώσεις ο Χρόνος. Αυτός ξεσκαρτάρει την παραγωγή και αποδίδει μέσα στους αιώνες τα εύσημα και τα μπράβο ή βάζει το Χι της κακογουστιάς και της ασημαντότητας, που σιγά σιγά οδηγεί το έργο στην χώρα της λησμονιάς, με ελάχιστες δυνατότητες έφεσης. 

Όλοι οι άλλοι και στην τρέχουσα καθημερινή ζωή, όταν μιλάμε δίχως ιδιοτέλεια και φόβο, μιλάμε πιο πολύ με τα γούστα μας, σε συνάρτηση κάθε φορά με την εποχή και τον τόπο. Έχουμε μάθει πια τους τελευταίους αιώνες, πως τα γούστα του καθενός τα διαμορφώνουν πολλοί αθέατοι και θεατοί παράγοντες που τουλάχιστον τα πρώτα μας χρόνια διαφεύγουν των επιλογών μας και ως εκ τούτου και είναι και δεν είναι συνειδητοποιημένα. Είναι πάντως η αποθέωση της υποκειμενικότητας, που από μόνη της αυτή δεν είναι κακό πράμα. Θέλω να πω πως δεν βρισκόμαστε στην εποχή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που θεωρείτο από τους ανθρώπους του καθεστώτος που είχαν στο τσεπάκι τους την αντικειμενικότητα, ως έκφραση του αληθινού, σωστού και ωραίου, και όλα τ'άλλα ήταν η έκφραση μιας υποκειμενικότητα που σε έστελνε αδιάβαστο στην κόλαση του καπιταλισμού.  

Για όσους δεν ζουν στον κόσμο τους είναι γεγονός πως η κλιματική αλλαγή είναι το πλέον σοβαρό παγκόσμιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Εδώ και χρόνια οι διάφοροι επίσημοι επιστημονικοί οργανισμοί έχουν διατυπώσει προτάσεις για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου που αρκετούς τις έχει ενστερνιστεί το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, αλλά αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες να τις εφαρμόσει. Ανάμεσα στις ήσσονος σημασίας επιλογές επίλυσης, αλλά όχι δίχως καμία σημασία, είναι και η βιοκλιματική αρχιτεκτονική.

Αυτό που ισχυρίζονται ευαισθητοποιημένοι αρχιτέκτονες και μάχιμοι περιβαντολόγοι είναι πως τα βιοκλιματικά έργα και ειδικά οι βιοκλιματικές πλατείες και τα πάρκα μέσα στις πόλεις, έστω και κατ'ελάχιστο, συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Η πλέον σημαντική συνεισφορά τους που γίνεται αισθητή από τους κατοίκους που τις "ζουν" είναι η μείωση της θερμοκρασίας του αέρα που σημαίνει και εξοικονόμηση ενέργειας και η μείωση του διοξειδίου του άνθρακα.

Η πλατεία Κύπρου προσωπικά δεν μας δίνει την εντύπωση πως είναι βιοκλιματική. Ένα από τα βασικά κριτήρια για να ανήκει μια πλατεία σ'αυτήν την κατηγορία είναι η σχέση χωμάτινης και δενδροφυτευμένης επιφάνειας και μη χωμάτινης, που στην καλύτερη για τον πράσινο κόσμο περίπτωση το ποσοστό είναι 70% προς 30%. Εδώ, δια γυμνού οφθαλμού είναι ορατό πως η αναλογία βρίσκεται περίπου στο 25% προς 75%.  Αν δηλαδή, κάποιος θέλει να χαρακτηρίσει την πλατεία μ'αυτό το κριτήριο, θα την χαρακτήριζε ως αντιβιοκλιματική. 

Το θέμα είναι αν κάποιος μπορεί να κατηγορήσει τη Δημ. Αρχή γι'αυτήν την επιλογή της. Πως να την κατηγορήσει όμως, όταν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής σ'αυτήν την χώρα δεν υπάρχει κόσμος με διάθεση να αγωνιστεί γ'αυτήν. Στις τελευταίες διαδηλώσεις που έγιναν παγκόσμια πριν μερικούς μήνες, στην Αθήνα, σ'αυτές που διοργάνωσαν 30 οικολογικές οργανώσεις συμμετείχαν βαριά βαριά 5.000 πολίτες, όταν σε πολλές ευρωπαϊκές και αμερικάνικες πόλεις ο κόσμος άγγιξε το εκατομμύριο. Μάλιστα μια μέρα μετά από μία από τις Αθηναϊκές πορείες των 1000 ατόμων, βασικά νεαρών κοριτσιών, στη Βέρνη διοργανώθηκε μία πορεία για την κλιματική αλλαγή που πήραν μέρος 150 χιλ. "ξενέρωτοι" Ελβετοί.  

Όπως δεν έχουμε επίσης αντιληφθεί γενικά πρωτοβουλίες της εγχώριας Τοπικής Αυτοδιοίκησης που να στοχεύουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και τοπικά δεν διαβάσαμε ούτε μία παρέμβαση των δικών μας δημοτικών παρατάξεων που να αρθρώνουν ένα λόγο για την πλατεία Κύπρου ειδικά ως προς αυτό το κριτήριο. Είναι φανερό ότι τέτοια οικολογικά θέματα δεν ανήκουν στο ρεπερτόριό τους και ως εκ τούτου προκύπτει μια αμηχανία που έκφραση της είναι η αλαλία στο συγκεκριμένο θέμα. 

Η αλήθεια είναι πως ως χώρα έχουμε τρία όντως δύσκολα αντιμετωπίσιμα προβλήματα, ως απόνερα της κρίσης. Αυτά είναι, οι απαιτήσεις για τη λειτουργίας της σύγχρονης δημοκρατίας, οι επιλογές για μια οικονομική ανάπτυξης για τους πολλούς και οι πολιτικές για μια κανονική συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και άλλα δύο συγκυριακά. Η επιθετική πολιτική της Τουρκίας και το θέμα των προσφύγων/μεταναστών. Για αρκετούς, με δεδομένο αυτά τα μείζονα προβλήματα, το να ασχοληθούν θεσμικά και κινηματικά με το θέμα της κλιματικής κρίσης είναι σαν να αφήνουμε τον γάμο και τρέχουμε για πουρνάρια. Ίσως, εν μέρει, να είναι και έτσι. Αυτό πάντως που εγώ διακρίνω πιο πολύ είναι η έλλειψη οικολογικής παιδείας σε σχέση με το μεγάλο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Μια έλλειψη που διατρέχει όλον τον κόσμο σ' αυτήν χώρα. Εκτός πάντα ελαχίστων εξαιρέσεων, πολιτών, κινήσεων και θεσμικών παραγόντων, ανάμεσα στους οποίους συναντάμε και κάποιους δήμους που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει ποιοτικές οικολογικές παρεμβάσεις και ανάμεσα σ'αυτές και βιοκλιματικές πλατείες. Μία απ'αυτές είναι η πλατεία Πηγών στη Σκάλα Λακωνίας που διεκδίκησε το 2017 ευρωπαϊκό βραβείο.

Για τα εκλεγμένα πάντως στελέχη της τοπικής σκηνής και της εθνικής μας περιφέρειας, που στην πράξη αγρόν αγοράζουν για τα θέματα του περιβάλλοντος, δεν μπορεί κατά την γνώμη μας ο χαμηλός πήχης της συνείδησης του κόσμου για τα θέματα αυτά να αποτελεί το άλλοθί τους. Όλοι αυτοί βρίσκονται σε θέσεις καίριες και επιβάλλεται να αναλαμβάνουν την ευθύνη όλων όσων επιλογών αφορούν το κοινό καλό, προσπαθώντας να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις όποιες οικολογικές επιλογές τους.  

Πατώντας   εδώ   θα σας εμφανιστεί μία ενδελεχής μελέτη του ΚΑΠΕ με τίτλο " Σχεδιασμός υπαίθριων αστικών χώρων με βιοκλιματικά κριτήρια".

Και πατώντας  Η «νέα» Πλατεία Κύπρου στο Κερατσίνι!  θα σας εμφανιστεί το καλό κατά την γνώμη μας άρθρο του Νίκου Χάνου που αναρτήθηκε στο μπλογκ Δραπετσίνι.