Πώς επιθυμεί το Πανεπιστήμιό σας να ζήσετε τη στιγμή αυτή; Επιθυμεί να νιώσετε βαθιά μια συμπύκνωση όσων διδαχθήκατε στα χρόνια των σπουδών σας: να βιώσετε την κατάνυξη που προκαλεί ένα καλό μάθημα, την αγαλλίαση που προκαλεί μια καίρια παρατήρηση από εσάς ή τον διπλανό σας, την ευφορία από το ξεδίπλωμα μιας ευφυούς σκέψης, την περηφάνια από τη συμμετοχή σε μια ομάδα συνεργασίας, την περηφάνια εντέλει που ανήκετε σε ένα Ίδρυμα το οποίο κάνει καλά τη δουλειά του.
Αυτή τη μαγική στιγμή θέλουμε να βιώσετε, που θα σας εφοδιάσει στη ζωή σας με μια ευγενική ανάμνηση. Η εποχή μας, η κοινωνία στην οποία ζούμε, θέτει βέβαια εμπόδια σε αυτό το βίωμα. Είμαστε συνηθισμένοι σε ευκολότερα αισθήματα και πιο επιφανειακές απολαύσεις. Τείνουμε να εξορίσουμε από τη ζωή μας τη σοβαρότητα. Παντού και πάντα πρέπει να κυριαρχεί η διασκέδαση, η ξεφάντωση, το πανηγύρι. Και εφευρίσκουμε ολοένα και πιο θορυβώδεις ή ακραίες διασκεδάσεις. Άκουσα ότι στα Γυμνάσιά μας τείνει να καθιερωθεί η πρακτική να πετάνε την τούρτα στο πρόσωπο του παιδιού που γιορτάζει αντί να την γεύονται. Φρικτό επακόλουθο της καταναλωτικής κοινωνίας, που ούτε η κρίση δεν μπόρεσε να την συνετίσει.
Ας βάλουμε τέλος σε αυτά τα φαινόμενα. Ας μάθουμε να διακρίνουμε την τελετή από το καρναβάλι, τη σεμνή γιορτή από τα καλλιστεία, το πανεπιστημιακό αμφιθέατρο από το γήπεδο, τη χαρά από την επίδειξη, την αυτοεκτίμηση από τον ναρκισσισμό. Αν δεν μάθουμε να ξεχωρίζουμε μεταξύ τους τις καταστάσεις, τους τόπους και τους χρόνους, και να τηρούμε τις διαχωριστικές γραμμές, ισοπεδώνουμε τα αισθήματα και την ίδια τη ζωή μας. Έχει άραγε νόημα το καρναβάλι, αν ποτέ δεν σοβαρευόμαστε;
Γι’ αυτό σας καλώ ετούτη τη σοβαρή στιγμή της ζωής σας, την τελετουργία της μετάβασης, να την νιώσετε όπως αρμόζει σε αυτήν, όπως αρμόζει στον χώρο της μάθησης όπου βρισκόσαστε, όπως αρμόζει στη σχέση σας με τους καθηγητές σας που είμαστε παρόντες και παρούσες.
Με εμπιστοσύνη σε σας, σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι να προκόψετε, να ευτυχήσετε, να διδάξετε με τα επιστημονικά σας εφόδια και με το παράδειγμά σας και να θυμάστε πάντα αυτή την τελετή σαν μια συμπύκνωση ευγένειας.

Σ.Δ: Η Αγγέλα Καστρινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σήμερα διδάσκει νεότερη λογοτεχνία στο Φιλολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1990 εξέδωσε την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, "Φιλοξενούμενη", από τις εκδόσεις της Εστίας. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων "Εκδρομές με φίλες", Εστία, 1993, "Τα όρια της ζεστασιάς", Πόλις, 1999, "Εκδοχές της Πηνελόπης", Πόλις, 2002, καθώς και το μυθιστόρημα "Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας", Ελληνικά Γράμματα, 2008. Κυρίαρχα θέματα της πεζογραφίας της είναι οι λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις στις σχέσεις των δύο φύλων, σε ό,τι αφορά τον έρωτα και τις προκλήσεις της πίστης και της απιστίας, από την οπτική γωνία των γυναικών -θέματα τα οποία χειρίζεται με χιούμορ, παρατηρητικότητα και μια ελαφρά ειρωνική διάθεση. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα γαλλικά και στα φινλανδικά. Η ερμηνευτική-ιστορική συμβολή της στη νεοελληνική λογοτεχνία, "Η λογοτεχνία στην ταραγμένη δεκαετία 1940-1950" (εκδ. Πόλις, 2005), τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής το 2006