Η απανθρωπία ενδύθηκε άπειρες φορές την παραπλανητική λεοντή της ευπρέπειας και των καλών, τάχα μου, τρόπων. Ο οικονομικός, σήμερα, δολοφόνος, δεν έχει οπωσδήποτε αγγελικό πρόσωπο, αλλά σίγουρα φοράει ακριβά, απαστράπτοντα ρούχα και θέτει εν αμφιβόλω την ηθική του αδύναμου τον οποίον ξεγυμνώνει.
Απ' την άλλη κανένα αμπέχονο δεν έχρισε κανέναν καλλιτέχνη ή διανοούμενο. Ούτε η αγραβατοσύνη εμπόδισε τη βαθιά αγραμματοσύνη. Σηματοδότησε απλώς -ενίοτε- την αδιαφορία για το περιτύλιγμα και την έγνοια για το ανθρώπινο και ουσιώδες.
Οι άνθρωποι που εκλαμβάνουν τους καλούς τρόπους και την ευπρέπεια ως οριστική απόδειξη ποιότητας του συνανθρώπου τους, χωρίζοντας τους αμνούς από τα ερίφια με γνώμονα τα ρούχα τους ή την προσποιητή συμπεριφορά τους, μου προκαλούν τρόμο. Είναι πάντοτε προάγγελοι των μεγαλύτερων εγκλημάτων.
Η ευπρέπεια του πραγματικά ευπρεπούς περνάει πάντα απαρατήρητη, γιατί αυτό που αναφαίνεται είναι η ποιότητά των λόγων και των έργων του κι όχι η εικόνα του.
Η πραγματική ευπρέπεια δεν φανερώνεται στα ρούχα, ούτε στα μαλλιά, αλλά στον έμπρακτο σεβασμό του άλλου.