Αν για κάτι είμαι σίγουρος είναι πως από τα βιβλία που ξεκίνησα να διαβάζω τους τελευταίους μήνες αυτά τα δύο βιβλιαράκια μου έκαναν καλό. Υπήρξαν στιγμές που μου πέρασε από το μυαλό η υπόθεση πως μερικά από τα υπόλοιπα που δεν κατάφερα να τα τελειώσω, σε μια άλλη εποχή ίσως να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Το λέω αυτό επειδή μου έχει τύχει κάποια βιβλία να με κερδίζουν όχι την πρώτη φορά που προσπάθησα να τα διαβάσω, αλλά μετά από καιρό όταν διάφορες προκλήσεις εντός κι εκτός με ώθησαν να τα πιάσω πάλι στα χέρια μου και να τα τελειώσω με ένα θερμό χειροκρότημα. Αυτές οι περιπτώσεις πάντα με χαροποιούν, διότι φανερώνουν ότι κάτι παίζεται, ότι σε συνάρτηση με την εποχή και την ηλικία μου μεταμορφώνομαι κι εγώ λιγουλάκι. Υποθέτω ως αποτέλεσμα ενός εσωτερικού διαλόγου με τα δεδομένα της, το πνεύμα της και τις μόδες της.  Κι όποτε αυτό το συνειδητοποιώ ένα γλυκό χαμόγελο αισθάνομαι στο πρόσωπό μου να με ομορφαίνει. 

Τι έχει ως θέμα το "Εγκώμιο της απραξίας"; Πρόκειται για ένα κείμενο που βασίστηκε σε μία διάλεξη που το 2005 έδωσε σε διευθυντικά στελέχη επιχειρήσων ο Γάλλος Σινολόγος Φρανσουά Ζυλλιέν. Ο Ζυλλιέν είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Paris VII. Ο ίδιος επεξηγεί πως ως φιλόσοφος προέρχεται από τον χώρο της Ελλάδας (το άλλο βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά έχει ως τίτλο "Από την Ελλάδα στην Κίνα") επέλεξε όμως να ταξιδέψει στην Κίνα. Έτσι θέμα αυτού του βιβλίου είναι ο επεξεργασμένος κινέζικος τρόπος σκέψης αλλά και δράσης που δύσκολα μας γίνεται ορατός δια γυμνού οφθαλμού.

Στη θεώρηση του Ζυλλιέν ο κινέζικος πολιτισμός είναι ο μόνος μεγάλος πολιτισμός που αναπτύχθηκε έξω από τον ινδοευρωπαϊκό. Πρόκειται για έναν άλλο πολιτισμό, διαφορετικό σχεδόν σε όλα του και που εξαιτίας της διαχρονικής συγκρότησής του είναι συγκρίσιμος με τον δικό μας. Ιδού λοιπόν μια διεγερτική πρόκληση για όσους έχουν ως μία κινητήριο δύναμη της ζωής τους τις συνθέσεις των ανόμοιων που καταλήγουν στην διεύρυνση των οριζόντων τους. Μια διεύρυνση που έχει ως προϋπόθεση το διάλογο με το διαφορετικό. Και στην περίπτωσή μας, υποστηρίζει ο Ζυλλιέν, αυτή η προσέγγιση της Κίνας αν γίνει με σκληρή δουλειά και σοφία, έχει όλα τα φόντα να μας απελευθερώσει κι από τον δικό μας ευρωπαϊκό πολιτισμικό εθνοκεντρισμό, αλλά και από τη σαγήνη του αντίστοιχου κινέζικου. Και τονίζει πως τώρα έχει ιδιαίτερη σημασία που αυτό το διαφορετικό είναι η Κίνα, μια χώρα που αν και πάσχει από δημοκρατία φαίνεται ότι κάποια στιγμή θα γίνει η νούμερο ένα χώρα του κόσμου. Όταν θα συμβεί αυτό θα είναι για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας πολιτισμός με διαφορετικό πνευματικό υπόβαθρο από τον ινδοευρωπαϊκό γενικότερα, θα πάρει τα ηνία της οικουμένης.

Το βιβλίο, αν βεβαίως είσαι σε φάση ψαξίματος, μπορεί να το εκλάβεις όχι μόνο ως πηγή γνώσης των διαφορών των δύο πολιτισμών, αλλά και ως συνδρομητή και στην αυτογνωσία σου. Προσφέρει πατήματα και για αυτήν την προσέγγιση. Κι αυτό είναι κάτι που είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τέτοια πράματα, ότι δηλαδή οι διαφορές στον τρόπο ζωής, στον τρόπο σκέψης, οι διαφορές στα κίνητρα και στους στόχους, όταν επεξεργαστούν κατάλληλα φωτίζουν καλύτερα από κάθε άλλο φως το ποιοι είμαστε και που πάμε ως άτομα. Και όσο πιο ανοιχτοί είμαστε τόσο αυτό το Άλλο μπορεί να μας δίνει ένα χεράκι για να φτιάξουμε το πρόσωπό μας ως κολλάζ στην θέλουμε δεν θέλουμε πολυπολιτισμική εποχή μας, μ'εκείνα τα ξένα στοιχεία που μας ελκύουν σε συνδυασμό με ότι κουβαλάμε από την παράδοσή μας.

Όσο για την γνωστή γαλλική φλυαρία, σκάει εδώ κι εκεί μύτη, όμως σε μικρές δόσεις. Την αισθάνεσαι μεν, αλλά επειδή το κείμενο είναι ενδιαφέρον την προσπερνάς με άνεση. Και το ενδιαφέρον εδώ προκαλεί μια απόλαυση που όχι μόνο ελαφραίνει την στιγμή που ασταμάτητα περνά, αλλά και ότι νιώθεις να απλώνεσαι και να συνομιλείς αν το επιδιώξεις βεβαίως, με κάτι πέρα από την όποια ιστορική ματιά έχεις ενσωματώσει στην τρέχουσα ζωή σου. Αν αυτό το κάτι περάσει και στη ζωή σου τότε μια συνέπεια δεν θα είναι σχέσεις που εμπλουτίζουν τον βίο σου;

  Παρουσίαση του "Εγκώμιου της Απραξίας" από την Πολιτεία

Τα editorial του ο Τσαγκαρουσιάνου στο "Ας φυσά τώρα", τα έχει χωρίσει σε δύο ομάδες. Κείμενα που αναφέρονται στο ΝΗΣΙ, δηλαδή από την παιδική ζωή του στη Ζάκυνθο και κείμενα που αναφέρονται στην ΠΟΛΗ, τουτέστιν από τότε που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. 

Αν κάτι με κερδίζει πολλά χρόνια τώρα στα άρθρα του Τσαγκαρουσιάνου, είναι το εξαιρετικό συνταίριασμα των θεμάτων του με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κείμενα που έχουν τη δύναμη ενός χαδιού καρδιακού. Μιλάμε για θέματα που έχουν ουσία, είναι νόστιμα και αν κι έχουν την ιδιαιτερότητά τους λένε κάτι που δεν είναι τόσο χύμα και τόσο ξεκάρφωτο σε σχέση με τη ζωή και τις αναζητήσεις κάποιων από όλους εμάς. 

Πρόκειται για θέματα που αντλούν από το αλισβερίσι της αλληλοεπίδρασης του κόσμου μ'αυτό που εκλύει το διψασμένο του έσω ζώο στην προσπάθειά του να ανασάνει. Πότε; Την ώρα που η τρυφερότητα μάχεται τη σκληρότητα του κόσμου αυτού.

Και η γλώσσα του κοφτερή, δουλεμένη, λαμπερή και διαυγής, γλώσσα φτιαγμένη για να μεταδώσει όχι κοινότοπα μηνύματα, γλώσσα που βρίσκεται καθ'οδόν για να ερωτευθεί το ταπεινό νόημα που απεγνωσμένα ψάχνει να βρει ο συγγραφέας. Ένα νόημα που πιστεύει και μας κάνει να πιστεύουμε κι εμείς ότι εν δυνάμει μπορεί να σαρκωθεί για το καλό μας. Αρκεί να το φτιάξουμε με ότι απίστευτο αναβλύζει από μέσα μας. 

Παρουσίαση του "Ας φυσά τώρα" από την Πολιτεία

Στην παιδική επιθυμία μας για να βρίσκουν τα βιβλία τους εν δυνάμει αναγνώστες τους, πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί το άρθρο της Τίνας Μανδηλαρά με τον τίτλο "Δύο σπουδαίες συλλογές διηγημάτων των Σέργουντ Άντερσον και Λουσία Μπερλίν μεταφράζονται στα ελληνικά" και υπότιτλο " Η αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου μέσα από δύο συλλογές που καθόρισαν την ιστορία του αμερικανικού διηγήματος" . Κι  εδώ  θα σας εμφανιστεί η παρουσίαση από τον Γιώργο Καρουζάκη στο μπλογκ "Ομάδα Θαλής και Φίλοι" του βιβλίου του μαθηματικού Σταύρου Τσιτσώνη " Μπράντι με πάγο".