Έχοντας μεγαλώσει σε πανεπιστημιακό περιβάλλον, σπουδάσει και στο εξωτερικό, γνωρίσει ξένα πανεπιστήμια και μελετήσει την ιστορία τους, δεν έτρεφα ποτέ ψευδαισθήσεις. Αντίθετα, είχα ανέκαθεν πλήρη επίγνωση ότι ορισμένα τουλάχιστον από αυτά τα αμαρτήματα –όπως η αλαζονεία, ο φθόνος, η οκνηρία– είναι παντού και πάντα συνυφασμένα με την ακαδημαϊκή ζωή. Εκείνο που με κατέπληξε και τελικά με αηδίασε ήταν η απόλυτη ασυδοσία των πανεπιστημιακών στην Ελλάδα, που πηγάζει από την έλλειψη ελέγχου –ή καλύτερα ελέγχων– και από την εξασφαλισμένη ατιμωρησία.

Παρά τα συναδελφικά αλληλομαχαιρώματα, που ενδημούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, οι πανεπιστημιακοί ταυτόχρονα χαρακτηρίζονται ανέκαθεν από συντεχνιακή νοοτροπία και συνοχή (esprit de corps) στον υπέρτατο βαθμό. Στη σημερινή Ελλάδα, όμως, η συντεχνία τους έχει καταντήσει να λειτουργεί χωρίς αρχές και χωρίς έμπρακτη επιβολή κάποιας δεοντολογίας. Έτσι, ανέχεται και καλύπτει τα πιο ακραία, τα πιο απίστευτα παραπτώματα των μελών της. Προερχόμενοι από τη συντεχνία, πρόεδροι, κοσμήτορες, πρυτάνεις εμφανίζονται εντελώς απρόθυμοι να προχωρήσουν στην επιβολή κυρώσεων στα μέλη της, που είναι και ψηφοφόροι τους. 

Το ίδιο και το Υπουργείο Παιδείας, που άλλωστε στελεχώνεται από άλλα μέλη της συντεχνίας. Ακόμη και στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις, όταν η δημόσια κατακραυγή καθιστά αναπόφευκτη την πειθαρχική δίωξη ενός καθηγητή, η τιμωρία είναι χάδι και γρήγορα ξεχνιέται. Έτσι, μπορείς να τιμωρηθείς με παύση δύο μηνών για συμπεριφορά που δεν ταιριάζει σε πανεπιστημιακό δάσκαλο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει στη συνέχεια να ονομαστείς όχι μόνο «ομότιμος», αλλά και «επίτιμος» καθηγητής. 

Πατώντας  lifo.gr  θα σας εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο.