Ένα χρόνο μετά το θάνατό του ο Κωστής Παπαγιώργης έγραψε το Γεια σου Ασημάκη, ένα βιβλίο που μιλούσε για τον φίλο του Χρήστο. Στο οπισθόφυλλο γράφει: " Ο Βακαλόπουλος έπαιζε πολύ με τη βαθύτητα της παιδικής ηλικίας, το πιο άφθαρτο μέρος του εαυτού του. Φυσικά δεν είχε πάνω του τίποτα το παιδικό, απεναντίας μάλιστα. Συχνά όμως έδινε την εντύπωση ότι δεν ζούσε στην επιφάνεια του εαυτού του - ήταν βυθισμένος. Το "καλύτερο" από το οποίο διαρκώς προερχόταν ήταν αυτή η ιδιωτική κρύπτη του οικογενειάκού χρόνου, που απαιτούσε παρατεταμένες απουσίες, "βαριά" τσιγάρα, σαν διαβατήρια άδεια προς το μύχιο,απόλυτη αυτοσυγκέντρωση σε ένα φίλτο ζωής όπου αφουγκραζόταν τους ψιθύρους του αίματος. Εκεί που άλλοι είχαν ανάγκη να λησμονήσουν, αυτός είχε επείγουσα ανάγκη να θυμηθεί".

Κι ο φίλος του Ευγένιος Αρανίτσης έγραψε το 2012 για τον Χρήστο: Μετά μπήκα στην τροχιά του Νίκου Καρούζου, δασκάλου των ερωτημάτων. Τότε έμαθα ότι αφελής δεν είναι αυτός που δεν έχει απορίες αλλά εκείνος που έχει. Αρχίζοντας όντως να έχω, συνάντησα τον ποιητή Ηλία Λάγιο, που δέχτηκε να γίνει δάσκαλός μου στην αναψηλάφηση του μελωδικού υποστρώματος της νεοελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης από τους προσολωμικούς ίσαμε την παραμονή της εμφάνισης της γενιάς του ’30 –παραμονή Μεγάλης Εβδομάδας. Αυτούς τους δασκάλους τους αγαπάω μ’ εκείνο το είδος του έρωτα που οι ψυχαναλυτές αποκαλούν μεταβίβαση. Στη δε Μεγάλη Εβδομάδα ήταν κι ο Βακαλόπουλος. Από τον Χρήστο διδάχτηκα ότι το ιδεώδες είναι να ονειρεύεσαι τη ζωή σου ενώ συνάμα τη ζεις. Αυτού του μυστηρίου μεταφορά θεωρούσε τον καλό κινηματογράφο, τις ταινίες που άγγιζαν την πιο μύχια εσωτερικότητα της στιγμής, τον πυρήνα του αθρόου συμβάντος που δονείται πανταχού παρόν και ασύλληπτο. Μιλούσε, σαν να λέμε, για μια εμπειρία της διαφάνειας των πραγμάτων που ξεχειλίζουν από νόημα, από το νόημα που τους προσδίδει η διαπροσωπική σχέση. Με έπεισε πως η συγκίνηση δεν είναι πηγή ανισορροπίας αλλά πρόσβαση στην κρυμμένη αιθρία του κόσμου, παρακαμπτήριος προς τα εκεί απ’ όπου τα γεγονότα φωτίζονται έτσι ώστε σημαντικό να είναι το φως κι όχι αυτά τα ίδια. Κατάλαβα ακόμη ότι οι λογικές κατασκευές, συγκροτημένες σαν αυτοσκοποί, συμβάλλουν στην απόσπαση της προσοχής του ανθρώπου από την ιερότητα του θανάτου. 

Η νοσταλγία εκείνης της παρέας, στην οποία συμμετείχαν ο Κωστής Παπαγιώργης και ο Λάγιος, είναι για μένα, σήμερα, κάτι το αναπότρεπτο. Είμαι θερμός φίλος της νοσταλγίας και υπηρέτης της. Τώρα, οι πάντες τη συκοφαντούν, τη φτύνουν και αηδιάζουν, επειδή πρέπει, λέει, απαραιτήτως, να προσβλέπεις ανυπόμονα στο μέλλον, αλλιώς θα σε χαρακτηρίσουν ηλίθιο. Με τον Χρήστο υπήρξαμε συνέταιροι στη νοσταλγία της δεκαετίας του ’60. Έρχομαι λοιπόν να σας διαβεβαιώσω ότι η νοσταλγία μας δεν ήταν φόβος για το παρόν –απεναντίας! Ο Βακαλόπουλος με δίδαξε ότι η αναπόληση αυτή ήταν αναπόληση μιας κοσμοσυρροής, όπου ο άνθρωπος αιχμαλωτιζόταν από τα πρόσωπα εκεί όπου η συγκίνηση είχε αποδειχτεί η ισχυρότερη πολιτική στάση. Μου μετέδωσε, για να το πω διαφορετικά, την πεποίθηση ότι το παιγνίδι στη γειτονιά ήταν κάτι εφάμιλλο της ανάγνωσης των αστερισμών κι ότι τα θερινά σινεμά δεν κοσμούσαν απλώς κάποια πτυχή της μικροαστικής γραφικότητας, όπως πίστεψαν όλοι εκ των υστέρων, αλλά σημάδευαν μιαν αληθινή πολιτιστική επανάσταση. Με το θάνατο του Χρήστου, η παρέα εκείνη που κυκλοφορούσε στους πρόποδες του λόφου του Στρέφη διαλύθηκε μαζί με τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ. Ο Λάγιος γύρισε στα ποιήματά του, ο Παπαγιώργης σε κάτι που έμοιαζε με τις παλιές οικογένειες, εγώ αποσύρθηκα στο σπίτι μου. Από χωριστές θέσεις, εξακολουθούμε να τρέφουμε για τον Χρήστο Βακαλόπουλο τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Όμως καθόλου δεν ξέρουμε τι γνώμη έχει εκείνος για μας, μετά το θάνατό του. Αυτή η αμφιβολία μας κρατάει σε εγρήγορση.

Τη Δευτέρα 29.1.18 οι φίλοι του θα τον ζωντανέψουν για μερικές ώρες στο Καφέ Φίλιον (Σκουφά 34). Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι Λ.Κακάρογλου, Α.Κιούκας, Α.Κυριτσόπουλος, Ο. Λαζαρίδου, Κ.Λιβιεράτος, Μ.Παπαγεωργίου, Κ.Τριανταφυλλόπουλος, Σ.Τσιώλης, Γ.Φιέστα. Στο τραγούδι η Ζαφειρώ Χατζηφωτίου. Συντονισμός, Θ Ροδαμίτης.

Πατώντας  εδώ   θα σας εμφανιστεί η αναφορά της Βικιπαίδειας στη ζωή του και στο έργο του.

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί ένα άρθρο του Ίκαρου Μπαμπασάκη που δημοσιεύτηκε στη lifo στις 30.1.13 με τον τίτλο "Μικρή μνήμη του Χρήστου Βακαλόπουλου  - ένα ποιητικό πρόσωπο της Αθήνας" 

Πατώντας  εδώ   θα σας εμφανιστεί το ντοκιμαντέρ (1:08) «Play it again, Χρήστο» του Σταύρου Καπλανίδη.

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί το αφιέρωμα του μπλογκ "Άσσο δύο" με τον τίτλο " Χρήστος Βακαλόπουλος, ο διαμελιστής της πραγματικότητας". 

Και τέλος, πατώντας  εδώ θα σας εμφανιστεί η επίσημη ιστοσελίδα του Χρήστου Βακαλόπουλου.