Ετεροπροσδιορισμός μεν αλλά όχι τυχαίο παρατσούκλι βγαλμένο από τον Σοβιετικό Χρουτσόφ αν έχετε ακουστά. Και μην το πάρετε στραβά δεν μιλάμε για κομμουνιστική γιάφκα. Εξίσου φιλικός θαμώνας ήταν ο Kαραμανλής, καθόλου τυχαίο επίσης παρατσούκλι του Παύλου.

Σε ποιο ποτηράκι έφτασαν οι αναμνήσεις της εφηβείας;

Ποιος έχει όρεξη τώρα για διαιρέσεις!

Σημασία έχει ότι σε εκείνο το καφε-ζαχαροπλαστείο-μπιλιαρδάρικο με ποδοσφαιράκια στην άκρη της Δραπετσώνας, απέναντι από τον υδατόπυργο, βρισκόταν πρώτο κτίριο στην Κανελλοπούλου το στέκι μας, του κυρ-Αγοραστάκη*, πρώην χωροφύλακα. Και γιος του, μερικά χρόνια πιο μεγάλος από μας, ο Στέφανος, μέτριου ύψους, άσπρος και στρογγυλοπρόσωπος, με το προσωνύμιο Κρούτσεφ.

Με την μουσική παιδευόταν τότε ο Στέφανος. Ψευτοδούλευε σαν μπασίστας, τον είχαμε δει όμως να παίζει με τον Ζωγράφο σε ένα ταρατσάκι της Πλάκας.

Ροκάς ο Στέφανος, στο μαγαζί του πατέρα του είχαμε γνωρίσει σε κάποιες επισκέψεις τους, τους κολλητούς του. Τον κοκκινομάλλη ντραμίστα των Εξαδάκτυλος, τον κιθαρίστα των Εξαδάχτυλος, δεν θυμάμαι ούτε ένα όνομα.

Άσσος στο ποδοσφαιράκι ο Στέφανος. Είχαν κάνει διακοπές ο Στέφανος και ο ντραμίστας, γυρνώντας την Ελλάδα με ότοστοπ και παίζοντας  σε διάφορα μέρη στοιχήματα ποδοσφαιράκι για τα υπόλοιπα έξοδά τους. Όταν σπάνια είχε διάθεση να μας κάνει μάθημα, μας έβαζε δυο και τρεις απέναντι και μας έπαιζε με ένα χέρι. Μας έλεγε από ποια «τρύπα» θα φάμε το γκολ, και από εκείνη την τρύπα το τρώγαμε. Μας εξηγούσε τι να προσέχουμε, πώς να «στήνουμε» τα χέρια, πώς να σφίγγουμε, να μην παρασυρόμαστε από τα κόλπα… αλλά η ταχύτητα του ήταν ασύλληπτη.

Αυτή η εποχή βέβαια αν και είχε μεγάλη συμβολή στην μουσική μας παιδεία –μόνο ροκ επιτρεπόταν ελληνική και ξένη και Σαββόπουλος,  κατ' εξαίρεση το «Γαρύφαλε-Γαρύφαλε» των Πελόμα-Μποκιού που το είχαμε μάθει απέξω μέχρι να το «βγάλει» στην κιθάρα ο Στέφανος -  δεν είχε καμιά συμβολή στο να γίνουμε αριστεροί σχεδόν όλοι όσοι συχνάζαμε εκεί. Κάτι άλλο μας συγκλόνισε την εποχή εκείνη.

Ήταν το καλοκαίρι του 70; 71; που ο Στέφανος δούλευε στον Ζωγράφο στην ταράτσα της Πλάκας. Κάθε πρωί μέτραγε και ξαναμέτραγε θα λεφτά του. Στις ερωτήσεις μας, στερεότυπη η απάντηση του. «Θα μάθετε».

Και μάθαμε.

Το καλοκαίρι εκείνο, ο Στέφανος πήγε διακοπές σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Δεν θυμάμαι σε ποιο. Με το κομπόδεμα του, πλήρωσε βαρκάρη λέει μια φήμη, μια πιο έγκυρη λέει ότι τον προμήθευσε πλαστό διαβατήριο κάποια φίλη του Αμερικάνα, πάντως πέρασε απέναντι στην Τουρκία. Η Τουρκία τότε είχε Δημοκρατία (κοινοβουλευτική). Εκεί ζήτησε πολιτικό άσυλο (όπως κατά χιλιάδες ζητούν άσυλο από εμάς τώρα οι γνωστοί μετανάστες), ή κάνοντας χρήση του πλαστού διαβατηρίου σε ένα μακρύ ταξίδι που περιλάμβανε Ιταλία και Δανία, κατέληξε στην Σουηδία όπου ζήτησε και του δόθηκε πολιτικό άσυλο. (Εκεί που λιαζόταν στη Σμύρνη όπως θα έλεγε και η κυρία Τασία, πφουπ! εξαφανίστηκε).

Η συνέχεια, όπως την μάθαμε από φίλους του, εγώ ποτέ δεν τον ξανασυνάντησα, σπουδές κινηματογράφου στη Σουηδία, επιστροφή στην Ελλάδα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εργασία στην ΕΡΤ ως δ/ντης παραγωγής όπως είχα προσέξει σε μερικές εσωτερικές παραγωγές.

Μετά… έπρεπε να φύγω, δεν ξέρω πόσο πιο πίσω πήγαν οι άλλοι ή αν σταθεροποιήθηκαν επιτέλους σε κάποια χρονιά.

ΥΓ. Για τον ιστορικό του μέλλοντος παρόντες στην παρέα κατά ηλικία ήταν:

Φάνης, Οδυσσέας, Λάκης, εγώ και ο μικρότερος όλων Νίκος.

 Και εις άλλα με υγεία. 

* Στη φωτό του Αγοραστάκη όπως είναι σήμερα απέναντι από τον Υδατόπυργο. 

Σ.Δ: Το σχόλιο που ακολουθεί το έκανε ο Νίκος Μαυρογιάννης στο fb. Το αναδημοσιεύουμε εδώ για έχει και μία διόρθωση.

Ν.Σ. Μαυρογιάννης:O Στέφανος έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην μουσική μας παιδεία. Το τσουκ μποξ στο μαγαζί του πατέρα του ήταν σπουδαίο, Και μια διόρθωση. Το μαγαζί γωνία που διακρίνεται ήταν το εστιατόριο του Κοτσιφάκου (που, οποία σύμπτωση, αργότερα εμπορεύονταν τα τσουκ μποξ AMI). Του Αγοραστάκη ήταν ακριβώς δίπλα με δύο εισόδους. Κύρια από Κανελλοπούλου και δευτερεύουσα από Καστρακίου. Τώρα οι δρόμοι έχουν άλλα ονόματα. Ο δεύτερος Κ. Παλαμά και ο πρώτος Εθνικής Αντίστασης.