Δεν θες κανείς να ξέρει πως δεν το περίμενες. Αυτό που νοιώθεις εκείνα τα δεύτερα μέχρι να το δαγκώσεις και να φας το μήλο είναι κάπως σαν τον έρωτα. Δεν είναι ποτέ η πρώτη ματιά. Είναι πάντα η δεύτερη, που το δάγκωσες και είδες πως χρειαζόσουν και το μήλο μαζί με την καραμέλα και είναι πιο ολόκληρο απ' ό,τι είχες σκεφτεί ή εσύ είσαι πιο ολόκληρος απ' ό,τι είχες σκεφτεί. Ότι και να 'γινε, τα δεύτερα, πριν δαγκώσεις και βεβαιωθείς, είναι μόνο για σένα.

Ο έρωτας δεν είναι για όλους. Είναι γι' αυτούς που περιμένουν απ' την καραμέλα να σπάει και να πέφτει. Και δεν τους νοιάζει. Ξέρουν πως ποτέ δεν θα δαγκώσουν ένα κομμάτι με όση καραμέλα και μήλο σκόπευαν. Αυτό καμιά φορά το βρίσκουν τρομερό ελάττωμα. Θα ορκίζονταν πως δε θέλουν πια. Τελικά, είναι γι' αυτούς που η επιθυμιά σπάει τους όρκους τους.

Ο έρωτας είναι η πιο κρυφή στιγμή με τον εαυτό μας. Κρυφή λόγω του αιφνίδιου του χαρακτήρα της. Όσα τέτοια μήλα κι αν περάσουν απ' τα χέρια σου, θα μπουχτίσει στο στόμα σου η καραμέλα για αρχή.

Οι άνθρωποι είναι τα καραμελωμένα μήλα.