Παρακολουθώντας την πρόβα του Μεγάλου Δαμαστή στα δαιδαλώδη υπόγεια του Μεγάρου αλλά και την επακόλουθη συζήτηση-ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των συντελεστών του (μόνιμη πρακτική της ομάδας), σκεφτόμουν ότι πέρασαν κιόλας τρεις δεκαετίες από το χοροθεατρικό του ντεμπούτο με την Ομάδα Εδάφους στην κατάληψη της ΑΣΚΤ (Το Βουνό - Αδιάβροχο, 1987). Όσοι φίλοι παρευρισκόμασταν, γνώστες ήδη των εξαιρετικών του επιδόσεων στη ζωγραφική και στο κόμικ, εκθειάζαμε το αυθεντικό του ταλέντο – δεν φανταζόμασταν καν πόσο θα προόδευε, δικαιώνοντας την εκτίμηση που του έτρεφαν ήδη από τότε προσωπικότητες όπως ο δάσκαλός του Γιάννης Τσαρούχης ή ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ότι θα έφτανε, ύστερα από μια σειρά έξοχες παραστάσεις, δικές του (Μήδεια, Ενός λεπτού σιγή, Δράκουλας, Για Πάντα...) αλλά και τρίτων (σκηνοθέτησε επίσης Αλεξίου, Πρωτοψάλτη, Πλάτωνος αργότερα, μέχρι σκηνικά μεγάλων dance κλαμπ της εποχής είχε επιμεληθεί), να γίνει «παγκόσμιος», διευθύνοντας μαεστρικά εκείνη τη μνημειώδη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας το 2004. Διάκριση που δεν τον «ζάλισε» ούτε τον «φτήνυνε» – συνέχισε να υπηρετεί το προσωπικό του καλλιτεχνικό όραμα με ήθος και συνέπεια (Δύο, Πουθενά, Μέσα...), κωφεύοντας στις σειρήνες της εύκολης εμπορικότητας και αναγνωρισιμότητας. Οι αρετές αυτές δοκιμάστηκαν πρόπερσι, όταν ανέλαβε την τελετή έναρξης των Ευρωπαϊκών Αγώνων του Μπακού, με δεδομένο το αυταρχικό καθεστώς της διοργανώτριας χώρας – ο Δημήτρης έχει, εντούτοις, τις δικές του απαντήσεις στην κριτική που δέχτηκε τότε, ίσως μάλιστα πρώτη φορά τις εκθέτει δημόσια. Με την ευκαιρία, εκθέτει αλλά και «εκτίθεται» σε μια σειρά καλλιτεχνικά, υπαρξιακά, κοινωνικά, ακόμα και κοσμολογικά ζητήματα με φόντο σύμβολα, σημεία και αφορμές μέσα από τη νέα του παράσταση, που είναι, μάλιστα, η πρώτη του διεθνής συμπαραγωγή, «ένα πολιτιστικό προϊόν προαγορασμένο», και η τρίτη που θα περιοδεύσει στο εξωτερικό.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί ολόκληρη η εξαιρετική συνέντευξη του Δημήτρη Παπαϊωάννου που παραχώρησε στον Θοδωρή Αντωνόπουλο και δημοσιεύτηκε στις 16.5 στην lifo.
