Να πω επίσης, αυτήν την πολύ δύσκολη εποχή, μ'αυτά τα σχετικά περί Ελευθερίας, φαντάζομαι τύπους να εκστασιάζονται και δεν ξέρω πως και γιατί έχω μέσα μου έχω μια σιγουριά ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα έχουν δώσει ποτέ δείγματα τραβώντας κουπί στα δύσκολα, ή να φεύγουν από την πεπατημένη φτιάχνοντας το μονοπάτι τους, να δίνουν στον πραγματικό  βίο τους που και που μια προτεραιότητα στο εμείς, ή ακόμα το να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους. Συνήθως με χίλιους τρόπους αποθεώνουν το εγώ τους και κάνουν ότι μπορούν για τα καλά και συμφέροντα των δικών τους. Για πολλούς απ'αυτούς όλα τα σχετικά με την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία είναι το άλλοθι μιας ζωής που αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει είναι να παίρνει απ'όπου μπορεί. Έχω συναντήσει αρκετούς που πλασσάρονται ως λογοδοσμένοι με την Ελευθερία που όταν κάποιος εμφανίζεται στον κύκλο τους και τους πάει κόντρα, ένα όντως ανεξάρτητο πνεύμα,τότε ακαριαία ο Χίτλερ ξυπνά μέσα τους ακονίζοντας μαχαίρια κι έτοιμος να πάρει κεφάλια. Όχι ότι οι απέναντι δεν έχουμε παρόμοιες συμπεριφορές, αλλά εδώ σκιαγραφούμε αυτούς που τους εκφράζει ένα καινούργιο ελληνικό τραγούδι που μέσα σε τέσσερις μήνες έχει ξεπεράσει τις 1.2 εκ. ακροάσεις. 

Τι είναι αυτό που παράγει μία εσωτερική ενέργεια και που οδηγεί σε μία ταύτιση ανθρώπους που θα εκστασιάζονται φαντάζομαι με αυτό το τραγούδι; Ο χύμα στο κύμα μονόχορδος αντιευρωπαϊσμός τους,μια τζούρα από το όλον της Ευρώπης, και όχι μόνο ως μία συγκυριακή ας πούμε άποψη αυτήν την εποχή που βλέπει στην Ευρώπη αυτοπροσώπως το κακό που επιβουλεύεται την ευτυχία και τον τρόπο ζωής του ντόπιου και αθώου πληθυσμού με την τρισχιλιετή ένδοξη ιστορία. Είναι ένας διαχρονικός και μίζερος τρόπος που μας ζωγραφίζει πάντοτε ως θύματα κάποιων ισχυρών και που μου θύμισε "Το μεγάλο μας τσίρκο", ένα θεατρικό που δεν με άγγιξε τότε που θριάμβευε στο λαϊκό κόσμο. Αυτοί η οπτική πιστεύω ότι σήμερα έχει στο κέντρο της κατά κύριο λόγο όλους αυτούς που έπί τέσσερις δεκαετίες έφτιαχναν μία ζωή με μίζες, με ρεμούλες, με δανεικά κι αγύριστα, πουλώντας συστημαντικά αέρα κοπανιστό και λούφα στο μεγαλείο της μιας και η δουλειά είναι για τα κορόιδα, κομμένης όμως και ραμμένης ζωής στο δια ταύτα σε όλα αυτά που πουλούσαν με το αζημίωτο οι ζηλόφθονες Ευρωπαίοι. Και η πλειονότητα των λογοδοσμένων με την Ελευθερία, επέλεγε συστηματικά και με την ιδιότητα του πελάτη να τους κυβερνήσει ένας πρασινογάλαζος χυλός συμπατριωτών μας που με τις πολιτικές καθημερινές πράξεις τους έκαναν έμβλημα του βίου σ'αυτόν τον τόπο μια κουτάλα στο χέρι και όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στο καζάνι, πατώντας επί "πτωμάτων", όπως ας πούμε προπάντων σε θέματα αξιοκρατίας. 

Υπάρχει ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Γιατί αποκλείεται ένας δηλωμένος χρυσαυγίτης καλλιτέχνης όπως ο Νότης Σφακιανάκης να γράψει ένα τραγούδι που εκφράζει και συμπολίτες μας που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους; Στη γενίκευσή του το ερώτημα είναι αν το καλλιτεχνικό έργο βρίσκεται πάντοτε σε μια ευθεία με τις πεποιθήσεις του καλλιτέχνη ή όχι. Έχω πολλά παραδείγματα υπόψη μου που με έχουν πείσει πως το έργο όταν έχει αρκετά σαφή χαρακτηριστικά δεν είναι πάντοτε συμβατό με τα πιστεύω και το βίο του δημιουργού του. Ίσως λοιπόν το Προξενιό του Σφακιανάκη να εκφράζει και έναν κόσμο πέρα από την Χρυσή Αυγή κι αυτό είναι στα υπέρ του. Σ'αυτήν την περίπτωση ο Σφακιανάκης είναι πιο ευρύς από αυτό που δηλώνει. Μια άλλη προσέγγιση είναι ότι ένας κόσμος που πολιτικά δεν ανήκει στην Χρυσή Αυγή να έχει πολλά κοινά σημεία με τους χρυσαυγίτες κι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το ψάξουμε σύντροφοι; Υπάρχει φυσικά και ο δρόμος του ενεργητικού ακροατή, που στο τραγούδι αυτό δίνει αξία και αναδεικνύει ότι αυτός θεωρεί πιο σημαντικό για τα ιδεολογικά του πιστεύω. Μια ακόμα σκέψη επίσης είναι πως το τραγούδι αυτό είναι ο κοινός παρανομαστής των πάλαι ποτέ αγανακτισμένων του Συντάγματος. Ο αριθμητής επαφίεται στην προσωπική ευαισθησία του καθενός και θεωρώ ότι όσο πιο μεγάλο είναι το κλάσμα τόσο μικρότερη σχέση έχει με το τραγούδι. . 

Προσωπικά πάντως αυτό το τραγούδι-μανιφέστο όπου απουσιάζει η ποιητική του ονείρου, δεν με πιάνει, δεν μου λέει κάτι της ψυχής μου και το πως αντιλαμβάνομαι τα πράματα αυτήν την εποχή. Στην αισθητική αυτού του τραγουδιού με άλλα λόγια, δεν βρίσκω τον εαυτό μου, στο βαθμό που έχω μια επάρκεια στο γνώθι σ'αυτόν. Όλα αυτές οι καταγγελίες του "Προξενιού" σίγουρα δεν είναι ψευδείς, αλλά τις θεωρώ άσφαιρες αλήθειες που δεν παράγουν πολιτική πράξη επί του συγκεκριμένου, σε μια εποχή μάλιστα που όλες οι χώρες του κόσμου, όχι μόνο στην Ευρώπη που ζορίζεται κι έχει μπλοκάρει οπισθοδρομώντας κι επιτρέποντας στους ισχυρούς να γίνονται ισχυρότεροι, είναι τόσο αλληλοεξαρτώμενες όσο ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία. Και θεωρώντας ότι αυτή η αλληλοεξάρτηση με όλους τους αναγκαίους περιορισμούς είναι ένας σημαντικός όρος για μια ζωή καλύτερη όσο γίνεται περισσοτέρων ανθρώπων, μου φαίνονται άνευ ουσίας αυτά τα περί εθνικής Ελευθερίας. Στο βαθμό φυσικά που έχουμε επιλέξει ελεύθερα να είμαστε μέσα μία ευρύτερη συμμαχία ως την πιο εφικτή και συμφέρουσα λύση για να μην χρεοκοπήσουμε και ως μία βαθύτερη επιλογή που έχει περισσότερες δυνατότητες για να προχωρήσουμε μπροστά, αυτά τα σχετικά με την εθνική Ελευθερία κι ανεξαρτησία μου ακούγονται ως της εσωστρέφειας προάγγελοι ενός Grexit, υπό τους αντικαπιταλιστικούς ήχους των ευρείας κατανάλωσης μύθων για τα ιερά χώματα της πατρίδας. Και ας μην επεκταθώ στο άλλο γήπεδο, το πιο σημαντικό, που έχει να κάνει με την εσωτερική μας Ελευθερία, διότι εκεί η σκλαβιά που υπάρχει δεν παίζεται, τόσο που νομίζω ότι δεν μας επιτρέπει να ελπίζουμε στο ότι υπάρχει σωτηρία.