Ποια ανάγκη άραγε σπρώχνει όλον αυτόν τον κόσμο για να μαζεύει χρήματα, να σχηματίζει παρέες, να αφήνει τις γειτονιές του, να στήνεται σε ουρές και και να τρέχει στα Gagarin 205, στα Gazarte και στα Fuzz; Να τρέχει με την προσμονή να χαθεί κάπου μέσα στα τραγούδια και στους ήχους συνομηλίκων τους συνήθως, που ούτε τους έχουν δει ποτέ στη ζωή τους, ούτε ξέρουν τι καπνό φουμάρουν και από που κρατά η σκούφια τους; Να χαθεί και μετά να βρεθεί σε ένα άλλο φως, πιο δικό τους, πιο χαρμόσυνο, με πολλά πολλά αστέρια. 

Γιατί άραγε δεν μας φτάνουν αυτά που έχουμε στις αποσκευές μας; Και μην πείτε ότι είναι άδειες. Πάντα κάτι έχουμε κρατήσει, ακόμα κι αν τα πουλήσαμε όλα. Λένε οι σοφοί πως ο άνθρωπος είναι μία βαβέλ, που δίχως να το επιδιώκει συνειδητά ψάχνει να συναντήσει φωνές και εικόνες, περπατώντας σε δρόμους και χαμένα μονοπάτια για να σταθούν απέναντι στους βαβελιανούς που μέσα του τριγυρίζουν, άλλοτε σε κατάσταση νιρβάνα κι άλλοτε αλλοπαρμένα. Να ευχαριστηθούν κι αυτοί οι συγκάτοικοί του, να δουν θεού πρόσωπο εκείνοι που στα έγκατα και στις άκρες του διαβιούν. Αυτό είναι, έχουν πληθύνει πια εκείνοι που σε όλα τα μέρη της οικουμένης δεν είναι μασίφ, αλλά ένα συνονθύλευμα από ψηφίδες. Πως βρέθηκαν εκεί, ποιοι τις έφτιαξαν; Γι'αυτό πέρνουν τους δρόμους και χώνονται σε σκοτεινές αίθουσες μπας και οι ψηφίδες αυτές ρουφήξουν ενέργεια και μέσα στην έκσταση συναρμολογηθούν αποκαλύπτοντας ως παζλ μια εικόνα τρομερή, μια στιγμιαία εικόνα της ψυχής της μοναδικής του καθενός. 

Αυτό είναι. Πλέκουμε τον παγκόσμιο ιστό, γιατί εκ γεννετής έχουμε πιαστεί στα δίχτυα τους. Δεν κατηγορώ κανέναν. Κι εμείς έτσι τριγυρνούσαμε σε ξένους δρόμους για να φτάσουμε κάποτε στους δικούς μας. Όσοι φτάσαμε. Οι άλλοι ή έμειναν σ'αυτά που πρωτοαντίκρυσαν ήσυχοι και χαλαροί ή μια μουτζούρα μέσα τους δεν τους άφηνε να γιορτάσουν, ακόμα κι όταν άγγιζαν ουρανούς. 

Κάπου χαμένοι στα γαλλοϊσπανικά σύνορα μεγάλωσαν H Mary κι ο Λιονέλ. Αυτό που τους έσπρωξε έξω απ'όσα ζούσαν μέχρι τότε και αποφάσισαν να πέσουν με τα μούτρα στη μουσική ήταν ο σεισμός της Αΐτης, αν θυμάστε. Από τότε αποτελούν τους Liminanas και τραγουδούν ως ζευγάρι. Εδώ το  BB.

Κι εδώ το  Beyond the red mirror  των Blind Guardian. Τα περιοδικά τους κατατάσσουν στους επικολυρικό- συμφωνική σπιντ - μεταλλική κατηγορία. Χαμός του όλα και εν τέλει του τίποτα . Καλύτερα να αφήσουμε τις ετικέτες καις ας συγκεντρωθούμε στα τραγούδια τους. 

Και τέλος η Βελγίδα Selah Sue στο Word, που να δεν ήταν βελγίδα ίσως και να το απογείωνε. Πόσο θα κρατήσουν αυτά τα συγκροτήματα; Δέκα χρόνια; Μακάρι. Αυτούς, τους απαλά περαστικούς από τις ζωές μας, δεν έχουμε κανένα λόγο να τους καταραστούμε κι ας μας αποκάλυψαν κάποτε τη μετριότητα μιας ζωής αβαθούς.