Η γυναίκα είναι μία πουτάνα και ένας από τους άντρες στο τραπέζι είναι ο νταβατζής της. Σ'εκείνες τις μαγικές στιγμές που κρατά ο χορός, το ένστιχτό της, με έναν εκπληκτικά κλιμακούμενο γυναίκειο τρόπο, ξεπερνάει το φόβο της και ανοίγεται στην επιθυμία της. Το θαυμαστό είναι πως σ'αυτήν τη σκηνή "ζούμε" εν τη γεννέση του την εξέργεση μια γυναίκας με ελληνικούς όρους τελετουργίας. Εξ αιτίας της σπουδαίας τέχνης η σκηνή αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις εκείνες που το σινεμά που έχει ψυχή κατορθώνει το τοπικό και το μεταμορφώνει σε παγκόσμιο. Δύο μερόνυχτα χρειάστηκαν για να γυριστεί η σκηνή του ζεϊμπέκικου.  

Όταν ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός άρχισε να ψάχνει μουσικό για την επένδυση της ταινίας, ο Χρήστος Ζορμπάς, που έπαιζε τον νταβατζή, του πρότεινε έναν νέο ταλαντούχο συνθέτη, τον Μάνο Λοΐζο. Δαμιανός και Λοϊζος τα μιλήσανε και τα συμφωνήσανε το καλοκαίρι του '71. Στην ηχογράφηση τζουρά έπαιξαν ο ρεμπέτης Γιώργος Μουφλουζέλης και ο μπουζουκξής Θανάσης Πολυκανδριώτης. Τους στίχους προτάθηκε να τους γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Φαίνεται ότι δεν του προέκυψαν στίχοι στο ύψος της μουσικής κι έτσι προς τιμήν του αρνήθηκε να τη χαλάσει. Το ρόλο του λοχία τον έπαιξε ο Γιώργος Κουτουζής που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό.Το ρόλο της πουτάνας τον έπαιξε η Κύπρια Μάρω Βασιλείου. Μιλάμε για την ταινία "Ευδοκία", που ήταν το όνομα της μακαρίτισσας μάνας του Δαμιανού.  

Ο Χρήστος Ζορμπάς θυμάται: Λόγια αμίλητα υπήρχαν πολλά κατά τα γυρίσματα της ταινίας. Πολλές φορές ο Δαμιανός μια κουβέντα έλεγε κι όλοι καταλαβαίναμε, κι αμέσως παίρναμε μπρος για το γύρισμα. Δεν ξέρω, ίσως να μας είχε συγκινήσει, ίσως να μας είχε μαγέψει, χωρίς μεγάλες κουβέντες στις πρόβες και όλοι δουλεύαμε σαν μια καλοκουρντισμένη μπορώ να πω μηχανή....Όταν διάβασε το σενάριο ο Χρ. Βαχλιώτης, θεωρητικός του κινηματογράφου, είπε στο Δαμιανό, αυτό είναι ευαγγέλιο, αν το κάνεις ταινία θα το καταστρέψεις, μα εκείνος επέμενε και δικαιώθηκε!....Όσο για τα χρήματα κανείς δεν το συζητούσε. Όλοι είχαμε παρασυρθεί στη μαγεία αυτής της ταινίας που δεν μπορούσαμε ακόμα να καταλάβουμε κι ο μόνος που ήξερε τι έκανε ήταν ο Δαμιανός....Τέλος, κάποια στιγμή η ταινία ήταν έτοιμη για προβολή και αποφασίστηκε να πάει και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης....Το βράδυ που πηγαίναμε για την προβολή, κουβαλάγαμε τις μπομπίνες της ταινίας στα χέρια μας. Άρχισε λοιπόν η προβολή και κάτι περιμέναμε. Τίποτα! Έγινε διάλειμμα τίποτα, ένας ψίθυρος χαμηλός μόνο ακουγόταν στην αίθουσα. Μου λέει ο Δαμιανός δίπλα μου. Πώς τα βλέπεις ρε; Ξέρω γω του λέω, μήπως ξανάρθα σε φεστιβάλ στο τέλος θα δούμε. Κι άρχισε το δεύτερο μέρος. Τέλειωσε η ταινία, τίποτα. Σιγή ιχθύος που λένε. Πέρασαν περίπου πέντε λεπτά, τίποτα! Ειλικρινά θυμάμαι εκείνες τις στιγμές κι ανατριχιάζω! Και ξαφνικά αρχίζει ένα χειροκρότημα που δεν μπορώ να πω πόσο κράτησε και να φωνάζει ο κόσμος Δαμιανός, Δαμιανός… όπου μας ξετρύπωσαν στο θεωρείο και σηκωθήκαμε και χαιρετούσαμε τον κόσμο από κει πάνω. Περιμέναμε να αδειάσει η αίθουσα και βγήκαμε τελευταίοι. Στο χωλ μας περίμενε ο Τζέιμς ο Πάρις, ένας παραγωγός που ήταν κι αυτός στο φεστιβάλ με μια δική του ταινία με τίτλο «Οι γενναίοι του Βορρά» και μόλις μας βλέπει γονατίζει που λέτε μπροστά στο Δαμιανό, σκύβει το κεφάλι και του λέει, "πάτα με ρε, πάτα με ρε, αυτή είναι ταινία", έπρεπε νάχω τις φωτογραφίες μαζί μου, και μας πήγε στο Κρικέλα και μας έκανε το τραπέζι.