Ο Κώστας Σφήκας (Αθήνα, 1927- 2009), που από τα εφηβικά του χρόνια εργαζόταν ως ταχυδρομικός υπάλληλος, ήταν ένας αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και ενίοτε και ηθοποιός που έκανε εντελώς πειραματικές ταινίες. Ξεκίνησε το 1961 με την μικρή μήκους ταινία Εγκαίνια και το 1968 μαζί με τον Σταύρο Τορνέ γύρισαν το 20' ντοκιμαντέρ Θηραϊκός Όρθρος που αγοράστηκε από το ΜοΜΑ (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης) της Νέας Υόρκης. Οι μεγάλου μήκους ταινίες του, που αποτελούν την επιτομή του πειραματικού κινηματογράφου στην Ελλάδα, είναι οι εξής: 1974 Μοντέλο, 1975 Μητροπόλεις, 1980 Φωνές και στέκια του ρεμπέτικου, 1982 Το μοντάζ του Αϊζενστάιν, 1986 Αλληγορία, 1995 Το προφητικό πουλί των θλίψεων του Παούλ Κλεε, 1998 Προμηθεύς εναντιοδρομών, 2002 Η γυναίκα της... και ο συλλέκτης, 2007 Μεταμόρφωση.

Το 2004, το 45ο φεστιβάλ Θεσ/νίκης έκανε ένα αφιέρωμα στον Σφήκα, και τον βράβευσε με τον Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο του έργο του. Στην τελετή απονομής ο σκηνοθέτης Κώστας Σφήκας κοίταζε για λίγα λεπτά το κοινό που όρθιο τον χειροκροτούσε, πριν μπορέσει να μιλήσει. «Τη σιωπή έμαθα να τη χρησιμοποιώ όταν όλα γύρω μου είναι δέος. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει δέος για μένα, αλλά πρέπει να μιλήσω. Γιατί είναι απέραντη η ευγνωμοσύνη που νιώθω για τον κόσμο που με τιμά», ήταν τα πρώτα του λόγια. Όπως τόνισε ο Κώστας Σφήκας, ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά που ζούμε, φτιάχνουμε, φοράμε, έγιναν από ανθρώπους του μόχθου. Επίσης, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα, αλλά και για ανθρώπους, όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που τόλμησαν να βγάλουν στο φως και να προβάλουν αυτά τα έργα και μέσω του Φεστιβάλ. Ακόμη, ο Κώστας Σφήκας ευχαρίστησε τη σύντροφο της ζωής του και έκλεισε τη σύντομη ομιλία του λέγοντας ότι «όλα αυτά ξεκίνησαν από το χούι ενός υπαλληλάκου, του πατέρα μου». Από την πλευρά του, ο Γιάννης Βασιλειάδης τον χαρακτήρισε μοναδικό, ευγενικό στην ψυχή, σεμνό, ακέραιο και αυθόρμητο. Παράλληλα, τόνισε ότι «η στάση του στο χώρο του κινηματογράφου είναι ηρωική. Ο λόγος του είναι ποιητικός και ο κινηματογράφος που υποστηρίζει αλληγορικός. Ο Κώστας Σφήκας αποτελεί σημείο αναφοράς στον ελληνικό κινηματογράφο. Οι ταινίες του ταξιδεύουν στο χρόνο και κάποια στιγμή θα αναδειχθούν στο φως και θα καταξιωθούν».