Πρόκειται για μια ταινία διπρόσωπη, που ανοίγει τις πόρτες της, μιας και οι τρεις ιστορίες από μόνες τους είναι αναγνωρίσιμες και σε κλείνει κι απ'έξω, αφού οι γέφυρες μεταξύ τους σπανίζουν. Αλλά αυτές οι ελλείψεις, αυτά τα χάσματα, παρόλο που δημιουργούν την αίσθηση της αυθαιρεσίας, αν αφεθείς και πέσεις μέσα τους κάτι σαν ηδονή αισθάνεσαι. 

Πολύπλοκοι χαρακτήρες δημιούργημα μιας απλής πλοκής και τούμπαλιν, σε κρατάνε σε εγρήγορση γιατί πολλά είναι τα αινίγματα που χρήζουν απάντησης, τα μυστικά που πρέπει να φανερωθούν, οι μάχες που πρέπει να δοθούν, ιδιάιτερα με τον μεγαλύτερο εχθρό της ψυχής, το φόβο. Ο Βερμούτ λέει για την ταινία του πως "Μια αλυσίδα από εκβιασμούς, το κλασικό στοιχείο του φιλμ νουάρ, χρησιμοποιείται για να μιλήσει για τον έρωτα, την επιθυμία, την εμμονή, και τη σχέση του ανθρώπου με τη σκοτεινή πλευρά του: την αιώνια σύγκρουση της ανθρώπινης ψυχής που μάχεται ενάντια στους εχθρούς της. Κατά τον ίδιο τρόπο στο οπτικό επίπεδο πρέπει να επιτευχθεί μια αρμονία ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Αυτό μπορεί να γίνει αποφεύγοντας μια υπερβολικά ψεύτικη αισθητική και εστιάζοντας στην ομορφιά που μας περιβάλλει.»  Πατώντας εδώ  θα σας εμφανιστεί ένα από τα τρέιλερ της ταινίας ενός σκηνοθέτη με εύφορη γη που την ποτίζουν μεγάλοι ποταμοί ( Μπονιουέλ, Αλμοδαβάρ, Αλεχάντρο Αμενάμπαρ,Τζάρμους και το στυλάρισμα από τα γιαπωνέζικα μάνγκα), ενός σκηνοθέτη που πιστεύουμε ότι στα επόμενα χρόνια θα φτιάξει σπουδαίες ταινίες.

Κομμάτια του Μπαχ, ένα σύγχρονο ισπανικό τραγούδι και κάποια ακόμα αποσπάσματα κλασσικής μουσικής, αποτελούν τους ήχους που γεμίζουν με έξοχο τρόπο το magical girl. Ένα από τα κομμάτια αυτά μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Αν και κάτι μου θύμιζε, δεν το αναγνώριζα. Έψαξα να βρω το σάουντρακ, αλλά τζίφος. Σε μια στιγμή όμως που μ'έπιασε για δευτερόλεπτα ένας οξύς πονόδοντος, το μυαλό μου πήγε στην Χρυσηίδα. Ήξερα ότι είχε δει αυτήν την ταινία. Την Χρυσηίδα επίσης τη διατρέχουν και κλασσικές μουσικές, το ήξερα κι αυτό. Από την Χρυσηίδα έμαθα λοιπόν, ότι το κομμάτι που μου άρεσε είναι του Γάλλου πιανίστα, παραδοξολόγου και πρωτοπόρου συνθέτη Ερίκ Σατί ( 1866-1925) και είναι ένα από τα αγαπημένα της,.  

Στην ερώτηση "Και πως γράφετε τις συνθέσεις σας" ο Σατί είχε απαντήσει " Πρίν γράψω κάποιο κομμάτι, κάνω αρκετούς περιπάτους γύρω του, παρέα με τον εαυτό μου". Ο αιρετικός αυτός μουσικός έζησε από επιλογή στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής του Παρισιού, που πολλές φορές προσπάθησε να τον κερδίσει, δελεάζοντάς τον με θέσεις και τίτλους. Αντιστάθηκε σθεναρά παραμένοντας κλεισμένος σε μιά γκαρσονιέρα του προαστείου Arceuil τοῦ Παρισιού, όπου έζησε τά τελευταῖα 27 χρόνια τῆς ζωής του, ασκώντας με τις συνθέσεις του επίδραση στόν Ντεμπυσσύ, τόν Ραβέλ αλλά καί σέ νεωτέρους συνθέτες όπως ο Νταριούς Μιγιώ, ο Φρανσίς Πουλένκ και ο Τζών Κέϊτζ. Για πολλά χρόνια έβγαζε το ψωμί του παίζοντας σε μικρά Παριζιάνικα μπαρ. 

Το γιατί μου άρεσε αυτή η σύνθεση θα μπορούσα να το προσπεράσω. Παρατήρησα όμως ότι ο Σατί είχε γεννηθεί μια μέρα μετά από μένα. Σ'αυτό βρίσκεται η απάντηση. Είμαι σίγουρος πως κάτι μυστήριο παίζεται μ'αυτήν την τυχαία γειτνίαση Το βέβαιο είναι ότι το κομμάτι αυτό μου άνοιξε την όρεξη να ακούσω κι άλλα κομμάτια αυτού του Γάλλου, που έπειτα από χρόνια βαριού αλκοολισμού πέθανε από κίρρωση τοῦ ήπατος σέ ηλικία 59 χρόνων. Μιλώντας για τον εαυτό του είχε πει πως "Ήρθα στόν κόσμο πολύ νέος, σέ μιάν εποχή πολύ γερασμένη". Ιδιαίτερη πνευματική σχέση με τον Σατί είχε ο δικός μας ο Σεφέρης.  

Το κομμάτι που αναρτήσαμε είναι το Gnossienne 1, 2, 3 που τα έγραψε το 1890. Στην ταινία ακούγεται το 1.