Ένα βάρος στο στήθος,
Το παιδί από τότε πέφτει νεκρό στα όνειρά του από τότε,
χα, ο αγωνιστής, χα ο ευαίσθητος, χα και πάλι χα ο
τρισδιάστατος δολοφόνος που ανεμίζει σημαίες και συνθήματα
εν ονόματι αυτών που τη ζωή
για πάντα τη γέμισε στα λόγια με θάνατο.
Το κακό είναι ότι η μικρή με το θάνατο που της έσπειρες
θα τον φυτρώνει και θα κόβεται διαρκώς απ'το άσπλαχνο δρεπάνι του.
Το κακό κακό είναι ότι θα το επαναλάβεις κι ας μετανιώνεις τώρα,
η αρρώστια μου πάει πέρα κι απ'το μεδούλι μου, πέρα
ως εκεί που κανένας δεν έχει πατήσει το πόδι του
ούτε τα τουριστικά γραφεία,
που είναι ο χρόνος Σιλωάμ όταν σιχαίνεσαι τον εαυτό σου;
Ρίγες φωτός στο βάθος του ζωντανού εχθρού
είναι έτοιμες να γίνουν λόγχες στο κορμί σου,
αυτή είναι η αλήθεια σου η παπατζίδικη.
Αλλά αν ήταν αυτή η λύτρωση,
τότε οι ψυχαναλυτές εδώ και αιώνες θα είχαν βάλει
λουκέτο στα κλουβιά τους,
έτσι δεν είναι δικέ μου;
Φύγε λοιπόν αξημέρωτα και μην ξαναγυρίσεις άρρωστε,
χάσου απ'τα μάτια μου, κάτσε στ'αυγά σου,
μια στάλα του λαού, του θεού και του .....
ενός φθινοπώρου ναπάλμ στη ζωή σου
που εκσπερματώνει δίχως έρωτα μέσα απ'τα δένδρα
στον ουρανό την ώρα που σκάνε εικόνες από πυροτεχνήματα.
Τότε βγήκε μέσα από την γάτα κλόουν του γείτονα ο Τομ Γουέιτς στην αυλή μου. Σούρουπο ήταν του φετινού Νοέμβρη. Πήγε κι έκατσε δίπλα στο γιασεμί. Δεν με κοίταξε κι ας τον ρώτησα " Τόμ, γιατί πίνεις τόσο πολύ, τι σου συνέβη καλέ μου; ". Εσύ Τομ, εγώ, είμαστε όπως ο κόσμος; Τόσο χάλια, τόσο κάλπηδες; Με το ποτό Τόμ, κάπως αλαφραίνει αυτό το βάρος που κουβαλάμε εξ αιτίας του φόβου και του πόνου που προκαλούμε; Τομ, γιατί δε μου μιλάς; Εμένα τι με ρωτάς, τι σκατά να πω; Εσύ ξέρεις, τόσα έχεις ζήσει, τόσα τραγούδια έχεις γράψει. Τι σε κυνηγάει Τομ; Είναι κανείς ελεύθερος σήμερα; Η πλάκα είναι πως όλοι νομίζουμε ότι είμαστε πουλιά έξω απ'τα κλουβιά. Μόνο οι αυθεντικοί δεξιοί στην παράδοση φτου ξελεφτερία, που πιστεύουν ότι φταίει η φύση μας κι ο καπιταλισμός μας κάνει να ξεχνάμε ότι είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα. Οι αριστεροί πάλι, πιστεύουν ότι φταίει ο καπιταλισμός και αυτοί είναι οι ελεύθεροι που μπορούν και τον πολεμάνε, που πολεμάνε το άδικο. Κι εσύ, εσύ τι πιστεύεις; Δεν θυμάσαι; Εδώ που τα λέμε τι σημασία έχει το τι πιστεύεις αφού τίποτα δεν αλλάζει; Τότε τραγούδια γιατί γράφεις;
Θυμάσαι κάποια φεγγάρια παλιά Τομ, τότε που τα τραγούδια σου με παρηγορούσαν να μη βγει η ψυχή μου ώσπου να βγει η βραδιά, το θυμάσαι; Και σήμερα που ο αέρας λιγοστεύει, το φως και το νερό μου κόπηκε, σήμερα Τομ, αχ θα παίξεις όποια τραγούδια τραβάει η ψυχή σου;
Φαντάζομαι πως μια σταλιά ψυχή θα σου 'χει απομείνει, ε; Εμένα για να ξέρεις, μόνο το ίχνος της διακρίνετε. Ναι Τομ, για την παλιά φιλία μας, ναι για όσο περάσαμε, παίξε κάτι ρε μαλάκα που με κοιτάς σαν τον Βούδα, παίξε για πάρτυ μου, για σένα και για όποιον τυραννιέται αυτήν την ώρα, παίξε κι όποιος υποφέρει είναι καλεσμένος, κερνάω. Εντάξει, θα σου φέρω τσίπουρο, νεροφίδα ε νεροφίδα, που μας παραμυθιάζεις ότι το΄κοψες. Και κάστανα ψητά; Ο.Κ Θα πιούμε μαζί, μέχρι να γίνουμε τελείως ντέφι. Ευκαιρία είναι, μπας και ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, όπως τότε που τους είχαμε αγαπήσει με αφέλεια. Ε, τι λες; Θα παίξεις ρε γελοίε κάτι ή θα μας τα πρήξεις με τις εξυπνάδες σου; ....Άντε ξεκόλλα παλιόφιλε.
Επτά. Πολλά είναι; Εντάξει πέντε. Και το November οπωσδήποτε, σύμφωνοι;
Ο 65χρονος Τομ Γουέιτς (τραγουδοποιός και ηθοποιός) γεννήθηκε και μεγάλωσε στηνΚαλιφόρνια. Οι γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί και χώρισαν όταν ήταν δέκα ετών. «Οι ψυχοπαθείς και οι αλκοολικοί ήταν από την πλευρά του πατέρα μου. Από την πλευρά της μητέρας μου είχαμε όλους τους πάστορες. Ως παιδί πέθαινα να μεγαλώσω, ιδιαίτερα τότε που άκουγα ήχους μέσα στο κεφάλι μου. Ηταν τρομακτικό. Μετά έμαθα ότι και άλλοι καλλιτέχνες το έχουν πάθει. Είχαν και αυτοί περιόδους όπου ο κόσμος που τους περιέβαλλε ήταν παραμορφωμένος».
Στα 16 του παράτησε το σχολείο και έκανε για αρκετά χρόνια διάφορες δουλειές του ποδαριού. Τότε γνώρισε πολλούς περιθωριακούς τύπους. Ήταν η εποχή των ποτών, των τσιγάρων και των ξενυχτιών. Για εκείνη την εποχή είχε πει το εξής χαρακτηριστικό: "Δεν είχα πρόβλημα με το ποτό, εκτός απ’ όταν δεν μπορούσα να βρω ένα».
Το 1980 στα γυρίσματα της ταινίας "Μια μέρα ένας έρωτας" του Φ.Φ Κόπολα, γνώρισε την Καθλίν Μπέρναν. Τη γνώμη του για την Μπέρναν την επανάλαβε για μια ακόμα φορά σε μια πρόσφατη συνέντευξη του: " Τότε σώθηκα, κυριολεκτικά με έσωσε. Οι πιο σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου και στη μουσική μου συνέβησαν απ' όταν τη γνώρισα. Αυτή είναι το πρόσωπο με βάση το οποίο μετράω όλους τους υπόλοιπους. Αν δεν υπήρχε στη ζωή μου, σήμερα θα έπαιζα σε κάποιο μπριζολάδικο. Ή μάλλον θα το καθάριζα". Μήπως γι' αυτό ο γάμος τους καλά κρατεί κι ας αριθμεί πλέον 34 χρόνια;
Το διαχρονικό μότο του είναι: "Προτιμώ μια ωραία ιστορία από αυτό που συνέβη πραγματικά". Ο πρώτος του δίσκος ήταν το "Closing time" που κυκλοφόρησε το 1973. Όπως και ο Μπόμπ Ντύλαν έτσι και ο Τομ Γουέιτς διαφώνησε εμπράκτως με τη ρήση του Μίλαν Κούντερα «προτού ξεχαστούμε θα μεταμορφωθούμε σε κιτς». Και οι δύο πάλιωσαν με στυλ και η εικόνα τους δεν φθάρθηκε. Το 2011 κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ του, με τίτλο "Bad as me".
November στο Άμστερνταμ το 2004
