Ο τραμπισμός παραβιάζει το σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, εμπεδώνει τη λογική ότι ένας αυταρχικός μονάρχης πρώτα ανακοινώνει στα social media μια επίθεση που τινάζει τον πλανήτη στον αέρα και μετά ενημερώνει επίσημα για αυτήν, κουρελιάζει το -ταλαιπωρημένο- διεθνές δίκαιο. Θυμάμαι διάφορους εγχώριους εξυπνάκηδες -και στις τάξεις της Αριστεράς- που μας διαφώτιζαν με περισπούδαστες αναλύσεις ότι ο Τραμπ είναι «αντισυστημικός», «θέλει την ειρήνη» και εκπροσωπεί μια εξέγερση απέναντι στις «ελίτ». Περιμένω με ενδιαφέρον τις αναλύσεις τους.
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι το μέλλον μου θα εξαρτάται από το μέλλον των Δημοκρατικών». Χτες, πριν την επίθεση, μιλούσα με έναν αδερφικό φίλο που βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και διαπρέπει στην έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου. Μου περιέγραφε μια δυστοπική κατάσταση: ο τραμπισμός μειώνει κατά 40% τα κονδύλια για την έρευνα, ερευνητικές μονάδες συρρικνώνονται, η αίσθηση ότι οδεύουμε σε μια νέα κρίση παγώνει την χρηματοδότηση στη δοκιμή φαρμάκων και θεραπειών. Προσέξτε. Αυτά δεν αφορούν τα πανεπιστήμια όπου -σύμφωνα με τους άλλους εξυπνάκηδες του ακραίου κέντρου- κυριαρχεί η «παλαβή αριστερά». Αυτά αφορούν την εφαρμοσμένη έρευνα για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Έτσι, για να έχουμε ένα μέτρο στο πόσο ο τραμπισμός νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή.
Είναι φυσιολογικό ότι ξυπνήσαμε σήμερα φρικαρισμένοι. Η χώρα μας είναι δίπλα στον πόλεμο. Έχουμε μια κυβέρνηση που μας έπρηξε με το «νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ» στην αυτοάμυνα και τις προάλλες μας ενημέρωνε ότι συζητά για την αντιπυραυλική μας προστασία -και αν έχουμε καταφύγια- δίχως να μας λέει κάτι κρίσιμο: ποιος μας απειλεί και γιατί. Αυτό όλο έρχεται μέσα από διαδοχικές επιλογές: τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, τη σιωπή για τη Γάζα, τη διολίσθηση ότι το μέλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών είναι ταυτόσημο με τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα. Η Ευρώπη ξόδεψε μέσα σε δέκα χρόνια 3 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια σε εξοπλισμούς. Και τώρα μας λένε ότι αυτά δεν αρκούν. Θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά το εξής: θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάσταση;
Διαβάζω την επιστολή που έστειλε ο πρωθυπουργός της Ισπανίας στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ. Σε αυτήν απορρίπτει την αύξηση των εξοπλισμών στο 5% και λέει κάτι απλό και ταυτόχρονα μεγαλειώδες: ότι η στρατιωτικοποίηση δεν συνάδει «με το όραμά μας για τον κόσμο». Νιώθουμε ανήμποροι απέναντι σε αυτά που μας υπερβαίνουν. Αλλά ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό, είναι να φανταστούμε ότι οι επιλογές μας -στην καθημερινότητα, στην οργάνωση των αντιστάσεων, πάνω από την κάλπη- μπορούν να έχουν αποτέλεσμα μια πολιτική που δεν θα περιορίζεται σε γενικότητες για το πόσο «σύνθετη» είναι η όποια κατάσταση, αλλά θα διατυπώνει συγκεκριμένα σε ποιον κόσμο θέλουμε να ζήσουμε: έναν κόσμο που θα υπερασπίζεται το δικαίωμά μας στη ζωή.
Σ.Δ. Ευχαριστώ τη φίλη μου Πέπη Π που μου το σύστησε.