Με το κράτος του Ιράν; Με τίποτα. Ναι, με τίποτα δεν θα ήθελα να ζω σε ένα θεοκρατικό αυταρχικό καθεστώς και εννοείται να είμαι αναγκασμένος να το υπερασπιστώ. Ναι, με τίποτα και ας είναι αυτό που δέχθηκε χθες την επίθεση του Ισραήλ. Στην ουσία νομίζω ότι όσοι ενδιαφέρονται γι'αυτό το θέμα έχουν ασυναίσθητα αποδεχτεί ότι πρόκειται για μια αιματηρή παρτίδα πινγκ πονγκ, όταν αυτό που είναι ολοφάνερο πια είναι πως τα δύο αυτά κράτη βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια σε μια εμπόλεμη κατάσταση, είτε άμεσα, είτε μέσω τρίτων. Όπως και έχουμε εμπεδώσει ότι αμφότερα έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό της μεταξύ τους σχέση, όχι κάποιες έστω σημαντικές διαφορές που συνεπάγονται επιμέρους διεκδικήσεις, αλλά το να σβήσουν με κάθε μέσο το ένα το άλλο από τον χάρτη.Εξ ου και η τρέλα με τα πυρηνικά όπλα, αυτά που ανεπίσημα τα έχει το Ισραήλ και προσπαθεί να τα κατασκευάσει το Ιράν. Πρόκειται για μία τρέλα που δεν είναι απίθανο να προκαλέσει κι ένα γενικευμένο αδιανόητο πόλεμο πέρα από τα όρια της περιοχής τους. Κι αυτή, η έστω μικρή πιθανότητα, η αλήθεια είναι πως με επηρεάζει στην καθημερινότητά μου, και πως στιγμές στιγμές δίχως να το προκαλέσω , φοβάμαι, τρομάζω κι ας είμαι έξω από τον χορό, κι εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ και συμπαθώ. Και έρχονται κάτι άλλες στιγμές που κάτι απροσδιόριστο μέσα μου τσινάει ενάντια σε αυτό το μακελλειό που με κάνει να νιώθω ένα τίποτα στον κόσμο αυτόν που μας έλαχε, σ'αυτόν, τον μικρό, τον μέγα.
Με την κυβέρνηση Νετανιάχου; Με τίποτα. Κι αυτό διότι ξεπέρασε κάθε όριο χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ώστε μετά από 620 μέρες βομβαρδισμών και βίαιων αποκλεισμών συνεχίζουν να αυξάνονται οι 55.000 νεκροί Παλαιστίνιοι και που κάνει ότι μπορεί για να προκύψει στη Γάζα η πρώτη γενοκτονία στον 21ο αιώνα. Βομβαρδισμοί που ξεκίνησαν μία μέρα μετά την 7η Οκτωβρίου του '23, τότε που ένοπλοι της Χαμάς εισέβαλλαν στα Ισραηλινά εδάφη πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση από συστάσεως του Ισραήλ. Με το Ισραήλ, λοιπόν; Με το Ισραήλ που το παλεύεις να μην υποκύψεις στον αυθόρμητο θαυμασμό που προκαλούν οι στρατιωτικές του επιτυχίες; Κι ένας λόγος που αντιστέκεσαι είναι πως από ένα εφηβικό σημείο και μετά άρχισες συνειδητά να θαυμάζεις πολύ τον Περικλή με τους τραγικούς και τους φιλοσόφους και πολύ λιγότερο τον Μέγα Αλέξανδρο κι ας είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Κι αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για να μην υποκύψεις στην απάνθρωπη βία του πολέμου. Λοιπόν, με το Ισραήλ που τείνει να μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά σε μία πολεμική μηχανή; Εννοείται, με τίποτα.
Με άλλα λόγια, δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να του τύχει να είναι σ'αυτή τη φάση Ιρανός ή Ισραηλίτης, κάτοικος ή στρατιώτης.
Τότε τι, τότε με ποιους; Με την ΕΙΡΗΝΗ. Ναι, με αυτούς που πέρα και πάνω από τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες επιλέγουν την διπλωματία με στόχο την ΕΙΡΗΝΗ. Με την ΕΙΡΗΝΗ αγαπητοί μου, όσο κι αν ακούγεται στις μέρες μας εκεί στην πολύπαθη και αιματοβαμμένη Μέση Ανατολή ως μια ουτοπική εκδοχή. Και ο πλέον σημαντικός λόγος είναι πως σε κάθε σύγχρονο πόλεμο όλο και πληθαίνουν οι άμαχοι νεκροί, όλο και την πληρώνουν με τη ζωή τους οι αθώοι. Όπως επίσης και επειδή έχουμε μάθει ότι οι όποιες λύσεις που επιβάλλουν τέτοιου είδους πόλεμοι ποτέ δεν είναι τελεσίδικες μιας και από χέρι είναι πάντα άδικες. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι στην μακροχρόνια διαμάχη Ισραηλιτών και Παλαιστινίων, κανείς τους δεν έχει όλο το δίκαιο με το μέρος του. Γι'αυτό το μόνο που φέρνει το αίμα είναι όχι μια ανεξαρτησία, αλλά είναι κι άλλο αίμα, ναι κι άλλο αίμα έως τον αιώνα τον άπαντα. Αίμα, που αυτό που πετυχαίνει είναι να πιάνει ρίζες σ'αυτά τα ματωμένα χώματα μόνο η ψυχική αρρώστια της εκδίκησης.
Το ολοφάνερο σωστό, που μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να επιβληθεί, αλλά αν δεν επιμένουμε τότε μιλάμε για μία πέρα ως πέρα χαμένη μάχη, είναι να προσπαθήσουν λοιπόν, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, αν όντως θέλουν το καλό του λαού τους, να αποδεχτούν και να συμφωνήσουν στην ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατών σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Διαφορετικά οι αιματηρές συγκρούσεις θα είναι στην ημερήσια διάταξη για πολλά χρόνια ακόμα, για πολλές γενιές ακόμα, κι αυτή η μακροχρόνια εμπόλεμη σχέση είναι αδύνατο να δώσει προβάδισμα σε μία ζωή που να αξίζει να τη ζει ο οποιοσδήπτε.
Να πω και ένα τελευταίο. Για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πως οι λέξεις δεν αρκούν για να εκφράσουν την φρίκη του οποιουδήποτε πολέμου. Οι λέξεις που είναι του πολιτισμού τα χρυσά παιδιά, που προσπαθούν να διασώσουν όσο γίνεται την ανθρωπιά μας ας τις επινοήσουμε μπροστά σ'αυτήν την τραγωδία για μια ακόμα φορά.
epohi.gr Ισραήλ τώρα (και) κατά Ιράν
lifo.gr/ Θα παραδοθεί ολόκληρη η Μέση Ανατολή στις φλόγες; Τι σηματοδοτεί η σημερινή επίθεση στο Ιράν; Γιατί η ισορροπία ισχύος εισέρχεται πλέον σε μια εξαιρετικά ρευστή και επικίνδυνη φάση; Και γιατί η νέα αυτή κλιμάκωση προκαλεί ανησυχία στη διεθνή κοινότητα; Ειδικοί αναλυτές εξηγούν.
