Πήρα ένα μεγάλο μεταλλικό τασάκι και το γέμισα νερό. Το πήγα κοντά του. Εκείνο από την εξάντληση δεν μπορούσε κάν να τρομάξει. Έκανε μερικά ήσυχα βηματάκια γιά να κρυφτεί πίσω από τον δυόσμο, τις ρίγανες και τις μαντζουράνες. Έσπρωξα το τασάκι ανάμεσα στις γλάστρες και αποσύρθηκα ήσυχα. Μιά-δυό ώρες μετά πήγα να ελέγξω αν πίνει νερό. Έμοιαζε ανέγγιχτο. Του έβαλα και λίγους σπόρους δημητριακών ποτισμένων με μέλι που βρήκα σε ένα βάζο στο ντουλάπι. 

Ξύπνησα στις 5 τα ξημερώματα γιατί έπρεπε να ετοιμαστώ γιά το νοσοκομείο (μικρή επέμβαση στο μάτι μου) και ήθελα να έχω χρόνο και ηρεμία. Όπως φούσκωνε ο καφές στο μπρίκι, θυμήθηκα το γκρίζο περιστεράκι. Βγήκα να δω αν έφαγε τους σπόρους κι αν ήπιε νερό. Ήταν κουρνιαγμένο ανάμεσα στις γλάστρες και στα πλακάκια δίπλα του υπήρχε ξεραμένο ένα πράσινο υγρό. Κάποια διάρροια ίσως? Το τασάκι ήταν ακόμη γεμάτο και οι σπόροι στη θέση που τους είχα αφήσει χτες βράδυ. Το γκρίζο περιστέρι ανέπνεε και έβγαζε ανεπαίσθητους αδύναμους ήχους. Λίγο πριν ξεκινήσω γιά το νοσοκομείο, βγήκα έξω άλλη μία φορά να του προσθέσω νερό. Ήταν οριστικά πεσμένο και άψυχο.

Το πήρα σε μιά σακούλα και το κατέβασα φεύγοντας στους κάδους. Επιστρέφοντας από την επέμβαση, είδα μιά μαύρη γάτα της γειτονιάς να σπρώχνει την άδεια σακούλα. 

Ένας παράλληλος άγριος κόσμος δίπλα μας. Εξ ίσου άδικος όμως με τον δικό μας.

Υ.Γ. Δεν ζει κι ο Χατζιδάκις να το νεκρολογήσει με την σουίτα "γιά ένα μικρό γκρίζο περιστεράκι". Παλιοζωή, πού έλεγε και η γιαγιά μου.