Αυτές οι σκέψεις όταν γυρίζουν στο μυαλό μου μου κόβουν εντελώς την ελάχιστη διάθεση που μου έχει απομείνει στο να παίρνω συνεντεύξεις, όταν μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι η πληθώρα κοινότοπων απαντήσεων οδηγούν στο να μην εγγυώνται τίποτα ως προς την υλοποίησή τους. Κι είναι κοινότοπες ως προς το ακροατήριο που απευθύνονται αποφεύγοντας σχεδόν πάντα να ενδιαφέρονται να πείσουν επί της ουσίας τις διάφορες κατηγορίες πολιτών ως προς τις λύσεις των προβλημάτων τους.

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα που αναφέρεται στον πρωθυπουργό, όμως το μυαλό μου αποφάσισε ότι ναι, εντάξει αυτόν αφορά μιας και πρωταγωνίστησε στα δυο επεισόδια, αλλά λιγότερο ή περισσότερο αφορά όλους τους πολιτικούς της χώρας μας.  

Π.Μ. Κακό είναι να μην έχει να προσθέσει τίποτε άλλο πάνω στον σκελετό που του παραδίδουν οι σύμβουλοί του, πέρα από τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του κατά την εκφώνηση, δηλαδή την υποκριτική του τέχνη. Κακό είναι να μεθάει από την εκτροπή της αυτοπεποίθησής του σε αλαζονεία. Και είναι χείριστο για τον ίδιο και την παράταξή του να πιστεύει ότι θα μιλάει πάντα σε ασφαλές περιβάλλον. Αν αφήνεις τα αντανακλαστικά σου να πέσουν σε λήθαργο, κι αν αφήνεσαι στην πίστη ότι θα μπορείς πάντα να ξεφεύγεις με γενικόλογα σοφίσματα, δύσκολα θα καταφέρεις να δώσεις πραγματική απάντηση σε πραγματική ερώτηση.

Κακά τα ψέματα, ο πρωθυπουργός μας δεν έχει συνηθίσει σε «εκτός πλαισίου» ερωτήσεις Ελλήνων δημοσιογράφων. Δηλαδή, σε ερωτήσεις που να μην είναι πάσες για να σκοράρει άκοπα στο τέρμα τού φαίνεσθαι, επαναλαμβάνοντας περικοπές των διαγγελμάτων του. Αυτό όμως τον έχει παγιδέψει στη σιγουριά ότι θα τα βγάλει εύκολα πέρα σε κάθε περίπτωση. Αιφνιδιάζεται λοιπόν, και ενίοτε θυμώνει, όταν κάποιος ξένος δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την τέχνη της συνέντευξης εντελώς διαφορετικά από τους ευγενικούς συμπατριώτες μας και του θέτει «αγενώς» (αν όχι και «ανθελληνικά») μη αναμενόμενες ερωτήσεις.

Ενα παράδειγμα από τον περασμένο χρόνο, 25.11.2021. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος της Washington Post Lally Weymouth κρίνει πως «είναι μεγάλο λάθος» η νέα τότε διάταξη του Ποινικού Κώδικα «για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων» και ρωτάει τον πρωθυπουργό «τι χρειάζεται αυτήν την επίθεση στα ΜΜΕ». Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης διατείνεται πως «αυτό που κάνουμε είναι πολύ μετρημένο και πολύ έγκυρο», η Αμερικανίδα δημοσιογράφος επιμένει στις αντιρρήσεις της, και ο πρωθυπουργός διαφεύγει διά της κολακείας: «Είστε μια έμπειρη δημοσιογράφος. Θα λάβω σοβαρά υπόψη την παρατήρησή σας». Πράγμα που δεν το έπραξε ποτέ. Το ελληνικό κοινό, πάντως, δεν έμαθε ποτέ γι’ αυτή τη στιχομυθία. Για να προστατευτεί το πρωθυπουργικό γόητρο, οι συγκεκριμένες ερωταποκρίσεις δεν υπήρχαν στο ενημερωτικό σημείωμα του Μαξίμου, που αναδημοσιεύτηκε ατόφιο από το Αθηναϊκό Πρακτορείο και κατόπιν από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Αποπληροφόρηση; Υποπληροφόρηση; Παραπληροφόρηση; Ολα μαζί, και μάλιστα σε καιρούς που το πρωτότυπο εντοπίζεται πανεύκολα;

Απροετοίμαστος στα περί Τύπου αποκαλύφθηκε ο κ. Μητσοτάκης και στο ταξίδι του στις ΗΠΑ. Η ερώτηση του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Ιγνάτιους στο Georgetown University ήταν επίσης «μη αναμενόμενη»: «Ο Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου κατέταξε την Ελλάδα στη χαμηλότερη θέση στην Ε.Ε. στην ελευθερία του Τύπου. Είμαι βέβαιος ότι αυτά τα στοιχεία σάς προβληματίζουν. Πείτε μας γιατί συνέβη αυτό και τι θα κάνετε». Η απάντηση: «Πρώτα απ’ όλα, αν αναφέρεστε στην έκθεση από μια γαλλική ΜΚΟ, εγώ διαφωνώ με τον πιο εμφατικό τρόπο με τα συμπεράσματα και τη μεθοδολογία. Είμαστε ελεύθερη δημοκρατία και αν δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στην Ελλάδα, θα δείτε ότι οι περισσότερες είναι επικριτικές απέναντί μας. Είναι μια χώρα που ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει ό,τι θέλει».

Πρώτ’ απ’ όλα, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) δεν είναι «γαλλική ΜΚΟ». Είναι ανεξάρτητη διεθνής οργάνωση, η οποία μάλιστα κατέρριψε όλες τις αιτιάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεύτερον, το θέμα δεν είναι οι εφημερίδες αλλά τα ιδιωτικά κανάλια, που περιφρονούν ανενδοίαστα όσα προβλέπει το Σύνταγμα για την αντικειμενικότητα και δωρίζουν στη Ν.Δ. ένα 66% του ενημερωτικού χρόνου τους. Τρίτον, η Ευρωβουλή εμπιστεύεται τους RSF, γι’ αυτό και ανάρτησε στην ιστοσελίδα της την πρόσφατη έκθεσή τους, όπου η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία στην Ε.Ε. ως προς την ελευθεροτυπία. Τέταρτον, οι προσπάθειες της κυβέρνησης και των φιλικών της Μέσων να αποδομήσουν την έκθεση των RSF οδήγησαν σε απανωτές γκάφες. Συν τοις άλλοις, ισχυρίστηκαν ότι σε επίσημη έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τίτλο «Ελευθερία της έκφρασης κατά το 2021», «η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο επίπεδο, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες». Τι κατέδειξε όμως η διεξοδική έρευνα του Αθανάσιου Περδικόπουλου στα hellinika hoaxes; Αντιγράφω: «Η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε αντίθεση με όσα αναφέρθηκαν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον γραμματέα της Βουλής, άρθρα ιστοσελίδων και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν περιέχει κατάταξη των χωρών-μελών του Συμβουλίου ως προς την ελευθερία του Τύπου. Το γράφημα (χάρτης) που διακινήθηκε ως ενδεικτικό του επιπέδου ελευθερίας του Τύπου, στην πραγματικότητα αποτυπώνει την κατάσταση κινδύνου ανά χώρα ως προς τις ατομικές ψηφιακές δεξιότητες»! Κάποιος χάρτης θα πρέπει να φτιαχτεί και για τις κυβερνητικές αδεξιότητες.

Πηγή:  kathimerini.gr/opinion