Οι αρχιτέκτονες αυτοί είναι οι Έλενα Ζερβουδάκη του αρχιτεκτονικού γραφείου z-level, Αλέξανδρο Ζώμα και τη Μάρα Παπαβασιλείου του γραφείου Micromega, οι ksestudio, Σοφία Κριμίζη και Κυριάκος Κυριάκου, η Σταυρούλα Χριστοφιλοπούλου της Scapearchitecture, οι Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και Μαριάννα Ξυνταράκη από την ομάδα των Hiboux, οι Μανώλης Ηλιάκης και η Μαρία Ρεμούνδου του Yolkstudio.

Πατώντας  εδώ  θα εμφανιστεί ολόκληρο το αυτό άρθρο που δίνει ιδέες και διευρύνει το νου όσων έχουν μια έγνοια για τους δημόσιους χώρους και θέλουν με βιώσιμες παρεμβάσεις να γίνουν οι πόλεις μας πιο λειτουργικές, ανθρώπινες και όμορφες. Εννοείται ότι επιλέξαμε αυτό το ενδιαφέρον άρθρο και φυσικά για τις καλές πεθερές όλων μας, απ'αυτές που παράγουν αυθόρμητα ένα αξιόλογο πολιτισμό, αλλά πιο πολύ για να το "ακούσουν" οι νύφες όλων των δήμων. Όσες φυσικά απ'αυτές έχουν ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω και τις καίει η επιθυμία να ανεβάσουν τον πήχη.

και...

Αυτοί που χτίζουν τις πόλεις του αύριο, του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ καν 25 ετών όταν κατέβηκα στο ημιυπόγειο του Άρη Κωνσταντινίδη στη Ρηγίλλης. Καλοκαίρι, αλλά είχε δροσιά στον αβέρτο, μεγάλο χώρο που έβλεπε σε ένα εσωτερικό κήπο. Θα του έπαιρνα μια συνέντευξη για το Τέταρτο του Χατζιδάκι.

Είχα διαβάσει μεν τα βιβλία του, αλλά ήμουν μειράκιο ημιμαθές. Τον ρωτούσα πράγματα ληγμένα ―  κι αυτός ίδρωνε, ξεφύσαγε και με ένα μαντήλι σκούπιζε συνέχεια στο κεφάλι του.

Εκεί, με υπομονή και ακρίβεια, μου εξήγησε σαν δάσκαλος τις βασικές αξίες της αρχιτεκτονικής του: το γεγονός ότι τα σπίτια είναι δοχεία ζωής και γίνονται κι αυτά ζωή εντέλει (έτσι όπως η φόρμα ενός βάζου διαμορφώνει έναν εσωτερικό κι έναν εξωτερικό χώρο), ότι οι φόρμες και τα υλικά ενός κτιρίου πρέπει να δένουν και να «σβήνουν» μέσα στο τοπίο που το περιβάλλει (π.χ. το σπίτι στην Ανάβυσσο που είναι σαν πλόκαμος της γης), ότι στον έντονα υπαίθριο ελληνικό βίο, το παλιό χαγιάτι πρέπει να μετεξελιχθεί σε αδρό υπόστεγο που θα αφήσει το έξω να γίνει μέσα και αντιστρόφως, ότι τα νεοκλασικά με τα ακροκέραμα είναι ένας μπερντές του καραγκιόζη ασύμβατος με το κλίμα και τις ελληνικές ανάγκες ενώ η ανώνυμη, λαϊκή αρχιτεκτονική των νησιών μας είναι ένας πλούτος από ευρηματικές απλοποιήσεις …  Μού είπε πολλά, που τα κατάλαβα κυρίως απομαγνητοφωνώντας τα  και άλλα, που χρειάστηκαν χρόνια να περάσουν για να τα εκτιμήσω..

Χωρίς αμφιβολία, ωστόσο, αυτός μου ξεκλείδωσε τον κώδικα της αρχιτεκτονικής και με έκανε να καταλάβω την θεμελιώδη, κυρίαρχη θέση της στην σύγχρονη ζωή, όπου το σπίτι δεν είναι απλώς δοχείο ζωής, αλλά και καταφύγιο ταραγμένων καιρών και εργασιακός χώρος και καλλιτεχνική έκφραση και κυρίως όραμα για το πώς θα είναι η ισορροπημένη, «πράσινη» ζωή των επόμενων κατοίκων των πόλεων.

Η LIFO από το πρώτο τεύχος της θεώρησε ότι η αρχιτεκτονική, το design και το αστικό περιβάλλον είναι συστατικά του dna της. Και το έχει αποδείξει με πλήθος από θέματα, στήλες, συνεντεύξεις και φωτογραφικά αφιερώματα. Είναι όμως η πρώτη φορά που επιχειρεί να αναπτύξει ένα νέο εκδοτικό προϊόν με τρεις εκδόσεις το χρόνο και παράλληλη ψηφιακή παρουσία― σε συνεργασία με τον καταλληλότερο άνθρωπο: τον Βασίλη Μπαρτζώκα, ψυχή της Design Ambassador. 

Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στα μέσα του ερχόμενου φθινοπώρου, όταν καλώς εχόντων των πραγμάτων,  τη μακρά περίοδο εσωστρέφειας, φόβου και ακινησίας θα διαδεχθεί η ανάπτυξη, τα νέα κτίρια, ή νέα ζωή.