ΦωτεινόΣέπιαΣκοτεινόΜεγέθυνση (+)Σμίκρυνση (-)Χωρίς σχόλιαΜε σχόλιαΠιο στενόΠιο φαρδύ
Πέμπτη, 03 Δεκεμβρίου 2020 22:45

Filothei Varsami: Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία και, επειδή η μητέρα μου...

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
πέρασε 20 περίπου χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας, θα ήθελα να πω το εξής: fb24
Η αναπηρία από μόνη της είναι μια σκληρή συνθήκη, που ο οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος μπορεί να την κάνει πιο εύκολη ή πιο δύσκολη. Η μάνα μου ήταν πολύ περήφανος άνθρωπος και για χρόνια την ενοχλούσε τρομερά το να την κοιτάνε με λύπηση ή αδιακρισία επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει (αργότερα και να σταθεί, να καταπιεί, να μιλήσει). Προτιμούσε να μένει κλεισμένη στο σπίτι, σε πολύ ελεγχόμενο περιβάλλον, παρά να εκτίθεται στην περίεργη συμπόνοια των ξένων ή στις χοντράδες των ανεπίγνωστων.
 Υπήρξε ένας τομέας που την άγχωνε πολύ: τα εγγονάκια της. Ήθελε να τους διαβάζει, να τα πηγαίνει βόλτες, να τους μιλάει, να παίζει μαζί τους, να τα χαίρεται: δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από αυτά (η σκλήρυνση είχε φτάσει ως τον φάρυγγα) και αυτό τη στενοχωρούσε.
Η αδελφή μου, ο γαμπρός μου, ο πατέρας μου, ο θείος μου, χωρίς καμία συνεννόηση, απλά καταλαβαίνοντας ότι η μαμά λυπάται, έκαναν το εξής: μετέφρασαν στην παιδική γλώσσα, το *γιαγιά με πρόβλημα*, σε *σούπερ γιαγιά*: απέδειξαν στα ανίψια μου ότι είναι πολύ ωραία φάση να κάνουν σούζες τη γιαγιά με την πολυθρόνα της. Την έβαλαν στο επίκεντρο είτε του παιχνιδιού (στη γιαγιά τα φυλάμε όταν παίζουμε κρυφτό) είτε κάθε γιορτής (στην καρέκλα της γιαγιάς φορτωνόντουσαν όλα τα πρωτοχρονιάτικα δώρα). Το να δώσει κάποιος στη γιαγιά προσεκτικά (χωρίς να πνιγεί!) το γιαουρτάκι της, εξυμνήθηκε ως τρομερό skill. Κάθε εβδομάδα έφταναν στα χέρια της βαρκαδιές από περιποιημένες ζωγραφιές για τα μάτια της μονο, τις οποίες η μάνα μου χάζευε ώρες ολόκληρες. Οι τούρτες γενεθλίων με τα κεράκια εμφανίζονταν τροχήλατες στην ποδιά της γιαγιάς και, επίσης, με διακριτική αντιστροφή των ρόλων, τα ανιψάκια μου έμαθαν ότι κάθε βράδυ, πριν η γιαγιά κοιμηθεί, καλό είναι να της διαβάζουν ένα παραμυθάκι. Όταν η γιαγιά πήγαινε σπίτι τους, στηνόταν πανηγυράκι: στόλιζαν το δωμάτιό της, σκεφτόντουσαν δραστηριότητες που την περιελάμβαναν, ονειρευόντουσαν ότι θα περάσουν από σέρβις (με τα εργαλεία του μικρού γιατρού) την καρέκλα της, οργάνωναν αναπαραστάσεις των θεατρικών που έκαναν στα σχολεία τους και, γενικά, χωρίς να αλλάζουν την καθημερινότητά τους, ενέτασσαν σε αυτή τη σούπερ μάνα μου με το καρότσι της και πέρναγαν όλοι μαζί ζωή χαρισάμενη.
Έχω στο μυαλό μου πολύ έντονα τα εξής δύο αντιδιαστελλόμενα περιστατικά: τη μάνα μου με μπαστούνι στα 40 της, να έχουμε βγει να πάμε κάπου, να τη σταματάει μια άγνωστη κυρία, να της λέει αχ καλή μου, είσαι τόσο νέα. Και να γυρίζουμε πίσω. Και από την άλλη, τη μάνα μου στα 60 της, στο επίκεντρο ενός τρελού μικρού καρναβαλιού να κατεβαινει την κατηφόρα της αδελφής μου με τα ανίψια μου γύρω γύρω να φασαρεύουν σα να μην υπάρχει αύριο και σα να μην υπάρχει καρότσι, να είμαστε όλοι σκασμένοι στα γέλια και να της λέει μια κυρία στο δρόμο: μα είστε τόσο τυχερή! Και η μάνα μου (που είχε 80% αναπηρία), να απαντάει με δυσκολία, γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει καλά: είμαι!
Αυτό που ήθελα λοιπόν να πω σήμερα, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, είναι μόνο το εξής: όλοι οι άνθρωποι, αν πάρουν αγάπη, ανθίζουν. Οι άνθρωποι με αναπηρία, αν πάρουν αγάπη, οκ, ίσως δεν περπατάνε· πετάνε, όμως!
Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 04 Δεκεμβρίου 2020 18:17
Κατηγορία Άρθρα άλλων που μας άρεσαν
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Το λιμάνι της αγωνίας, του Μάνου Σ.Στεφανίδη στο fb Ποιος είναι ο Μακρόπουλος (και γιατί πολλοί από εμάς δεν τον γνώριζαν); »

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

επιστροφή στην κορυφή