Είναι ο κόσμος μας σε αναβρασμό; Εδώ και μερικούς μήνες, ο πλανήτης φλέγεται από μία σειρά εξεγέρσεων. Πολλές κοινωνικές συγκρούσεις διασχίζουν τις ηπείρους, από το Χιράκ στην Αλγερία μέχρι τα "κίτρινα γιλέκα" στη Γαλλία και το κίνημα ανυπακοής στο Χονγκ Κονγκ. Ο πλανήτης γνωρίζει λαϊκές εξεγέρσεις που έχουν ως κοινά σημεία την καταγγελία των ανισοτήτων, την απαίτηση για δημοκρατία και την απόρριψη των ελίτ.  

Η μέρα ανέτειλε λαμπρή.

Εξαίσιος ο ουρανός, ζωοποιό τ’ αεράκι "...

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".

Μόνο στην ημερομηνία επανακάμπτει ακανθώδης η ιστορία.

Μ'αυτά που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια σε διάφορα έντυπα σάιτ και βιβλία, έχω πειστεί ότι η κλιματική αλλαγή είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αφορά όλους τους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Κι όταν λέω τους αφορά, εννοώ ότι όλων η ζωή θα δεχτεί επίθεση και ότι πολλοί θα την πληρώσουν ακριβά. Και σ'αυτήν την περίπτωση θα ισχύσει το όπου φτωχός και η μοίρα του.

Αυτό που παρατηρώ είναι ότι το θέμα αυτό σ'αυτόν το δήμο, σ'αυτή την πόλη, σ'αυτήν την χώρα, φαίνεται να απασχολεί ελάχιστους. Πάντως επίσημα το κράτος είναι με την μεριά του διοξειδίου του άνθρακα αφού ως χώρα λιγνίτες  χρησιμοποιούμε κατά βάση για την παραγωγή ενέργειας και υδρογονάθρακες ψάχνουμε με τις γεωτρήσεις. Κάτι δηλαδή που είναι τελείως κόντρα στο κίνημα της κλιματικής αλλαγής μιας και ως γνωστόν αυτά τα υλικά δουλεύουν υπέρ της υπερθέρμανσης.

Τον πρώτο μου πατσά τον δοκίμασα μικρός και ξημερώματα μαζί με τον πατέρα μου στην παλιά κρεαταγορά του Πειραιά. Και από την πρώτη φορά μου άρεσε. Από τότε στα περισσότερα πατσaτζίδικα που έχω φάει πατσά, λίγο ή πολύ μου άρεσαν όλα τους. Ο ξενύχτης και συχνά πυκνά περίεργος κόσμος τους, οι ήχοι (φωνές και μουσικές), οι μυρωδιές και ο υποφωτισμός, η εναλλαγή της γρήγορης με την αργή κίνηση θαμώνων, γκαρσονιών και κοφτών, η σχετικά ταχεία εναλλαγή του κοινού, οι εξτρίμ γυναίκες, που σε αρκετές στ'αλήθεια αρέσει ο πατσάς και βεβαίως το χαμηλό κόστος. Φυσικά πάνω απ'όλα βασιλιάς είναι ο ίδιος ο πατσάς.

Τώρα λοιπόν που μάθαμε πως η 24/10 καθιερώθηκε ως παγκόσμια μέρα του πατσά, μια μικρή χαρά την αισθανθήκαμε. Ένας λόγος είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα μαγαζιά που σερβίρουν πατσά σαν να έχουν λιγοστεύσει, και ίσως αυτή η παγκόσμια μέρα δώσει μια ώθηση στα εστιατόρια για να εντάξουν στο μενού τους τον αγαπημενό μας πατσά. Και ιδιαίτερα στον Πειραιά, που άντε να εξηγήσεις τώρα γιατί υπάρχουν ένα δυο καλά πατσατζίδικα όταν παλιά ήταν μπόλικα.

Το άρθρο του αρχιτέκτονα Ι. Βικέλα που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2011 το πληροφορήθηκα από ένα τωρινό άρθρο του Στέφανου Μάνου, όπου μαζί με τον καθηγητή πολεοδομίας και χωροταξίας του Ε.Μ.Π Λουδοβίκο Βασενχόβεν και τον Θάνο Παγώνη, καθηγητή του Ε.Μ.Π ξανανοίγουν το διάλογο για το Ελληνικό ( εδώ).  

Μιλάμε γι'αυτό το περιπετειώδες σίριαλ της ανάπλασης και αξιοποίησης του Ελληνικού, μια έκταση 6.200 στρεμμάτων και που οι συζητήσεις κρατούν δεκαετίες, προτού ακόμη ξεκινήσει η λειτουργία του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα το 2001. Παρόλο που το άρθρο του Βικέλα έχει κλείσει τα οχτώ, εντούτοις διακρίναμε να αποπνέουν οι ιδέες που προτείνει μία δύναμη που θεωρούμε ότι καλό θα κάνει σε όσους το διαβάσουν, ακόμα και αν είναι υπέρμαχοι της μετατροπής όλης της έκτασης του αεροδρομίου σε μητροπολιτικό πάρκο. Το καλύτερο φυσικά θα ήταν να το είχαν διαβάσει κάποιοι απ'αυτούς που εν τέλει αποφασίζουν για όσα θα γίνουν σ'αυτόν τον χώρο. 

Η συγγραφέας μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο με αφορμή την «Τριλογία της Αθήνας», σημειώνοντας πως «το καλύτερο εγκληματολογικό εργαστήριο είναι η οικογένεια»

Πόσο πιθανό είναι να δολοφονήσεις κάποιον, αντί να τον φιλήσεις;», «Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο κανείς δεν είναι αθώος», «Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις, όταν δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις;»: αυτά τα τρία κεντρικά ερωτήματα αιωρούνται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης της «Τριλογία της Αθήνας» της Ευτυχίας Γιαννάκη.

Η συγκεκριμένη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων εμπεριέχει διαχρονικά ζητήματα, χαρακτήρες, τόπους και πρόσωπα που συνδέονται μεταξύ τους και ξετυλίγονται μέσω μιας καθηλωτικής αφήγησης. Η συγγραφέας Ευτυχία Γιαννάκη ξεχωρίζει, επειδή φιλοτεχνεί μια πολυεπίπεδη αστυνομική πλοκή, κάνοντας την Αθήνα πρωταγωνίστρια των έργων της.

Σαν ήταν το παιδί παιδί,

περπάταγε και κούναγε τα χέρια,

ήθελε να'ταν το ρυάκι ποταμός,

ο ποταμός να'τανε χείμαρρος,

και τα λασπόνερα αυτά να 'ταν η θάλασσα.  

Στο χθεσινό άρθρο «Μαζική υστερία ο στρατιωτικός χαιρετισμός - Μιλάει το "γονίδιο"» ανίχνευσα τις ιστορικές ρίζες του εθνικισμού-επεκτατισμού που σαρώνει την Τουρκία. Αυτός επανήλθε στο προσκήνιο όταν το 2012 ο Ερντογάν κέρδισε τον εσωτερικό πόλεμο στην Τουρκία κι απελευθερώθηκε από τις σκοπιμότητες που του επέβαλε η δεκαετής σύγκρουση με το μετακεμαλικό κατεστημένο. Από το 2012, λοιπόν, όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη μεταπολίτευση και οι νεοοθωμανοί επικράτησαν, ο αρχηγός τους άρχισε να ξεδιπλώνει την ατζέντα του, η ιδεολογική βάση της οποίας είναι η "τουρκοϊσλαμική σύνθεση".

Είναι υποχρέωση της πολιτείας να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και η μάθηση να ενθαρρύνεται να υποβοηθείται, να αποτιμάται. Σε περιβάλλον πειθαρχίας. Η δε μετάβαση από την μία εκπαιδευτική βαθμίδα στην άλλη να συνοδεύεται από φροντισμένη γνωστική αποσκευή. Οτιδήποτε λιγότερο είναι κοροϊδία. Έτσι η συζήτηση για την βάση του 10 στην είσοδο στα Πανεπιστήμια είναι σοβαρή αν ξεκινήσει από την αξίωση για ένα αξιόπιστο απολυτήριο Λυκείου

Σ.Δ: Το καταλαβαίνω ότι με τα πανύψηλα κτίρια κερδίζουμε χώρο, που τόσο τον έχουμε ανάγκη στο λεκανοπέδιο, αλλά αυτό το κέρδος δεν με ψήνει αφού κάθε φορά με ρίχνει μια δυσθυμία όταν το μάτι μου πέφτει στον ουρανοξύστη του Πειραιά. Και όχι γιατί είναι κακάσχημος και άχρηστος, όσο γιατί λειτουργεί σαν μια μαύρη τρύπα για τις αισθήσεις μου. Κόβει την θέα, τους αέρηδες και τα φυσικά χρώματα τ'ουρανού. Και στο δια ταύτα με μεταλλάσσει αδιόρατα σε μνησίκακο νάνο. Αξίζει να προσθέσω ότι τα πρώτα χρόνια της κατασκευής του ένιωθα ότι ήταν το εισιτήριο για την είσοδο μας στην μοντέρνα εποχή, κάτι που τότε που ήμουν νέος με ανέβαζε στο ύψος της Νέας Υόρκης. 

Ο βιωματικός ρομαντισμός και ο τρόμος του αστικού γιγαντισμού με αφορμή τον ουρανοξύστη του Ελληνικού.