Μόλις είχε εκδοθεί στα ελληνικά το σπουδαίο βιβλίο του Μαζάουερ για την Θεσσαλονίκη, «Η πόλη των φαντασμάτων», ο Γιώργος Καρουζάκης του είχε πάρει μια σύντομη συνέντευξη στην έντυπη LIFO για την σχέση του με την πόλη και την Ιστορία της. Ψηφιοποιείται σήμερα για πρώτη φορά.

«Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ του βιβλίου που έγραψε ο Βρετανός ιστορικός Mark Mazower για τη Θεσσαλονίκη έχει κάνει τον γύρο του μιας πόλης με θεϊκούς χυμούς», «σπουδαίο βιβλίο για μια πόλη μοναδική όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας» είναι μερικά, μόνο, σχόλια που γράφτηκαν στα εγκυρότερα έντυπα του πλανήτη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Mark Mazower, καθηγητής Ιστορίας σήμερα στο Πανεπιστήμιο Columbia και στο Birkbeck College, στρέφει το ενδιαφέρον του στην ελληνική ιστορία.Έχει γράψει άλλωστε και τα βιβλία «Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου» (ΜΙΕΤ), «Στην Ελλάδα τουΧίτλερ» (Αλεξάνδρεια). Η Θεσσαλονίκη στη μελέτη του Μ. Mazower δεν είναι ούτε ένας ερειπιώνας αναμνήσεων και φαντασμάτων ούτε η ένδοξη ελληνική πόλη που προχωρά, με ασθενική μνήμη, στον 21° αιώνα. Από τις σελίδες του βιβλίου του αναδύεται μια πόλη ζωντανή, η οποία αναδείχθηκε πρώτα ως οθωμανική και αργότερα ως ελληνική μητρόπολη. Καταφύγιο για χιλιάδες Σεφαραδίτες Εβραίους, επίσης, που μαζί με τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους αποτελούσαν μια από τις πιο πολύμορφες κοινωνίες της Μεσογείου.

Η ομορφιά της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ

Βίβιαν Στεργίου. ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ μπάσκετ στο κέντρο της πόλης. Κάμποσα έφηβα ρίχνουν σουτ. Τρέχουν κυνηγώντας την μπάλα. Ψευτοαγριεύονται. Δεν είναι όλα λευκά και μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι η (εντυπωσιακή) παρουσία τόσων Αντετοκούνμπο στην Εθνική βοηθάει σ’ αυτές τις δύσκολες αρένες της παιδικής ηλικίας όπου πρέπει κάποτε να ενταχθείς. Δύσκολες όχι μόνον αν έχεις άλλο χρώμα, αλλά κι αν έχεις οτιδήποτε διαφορετικό που ενδέχεται να ξεσηκώσει την οργή της αγέλης. Γκέι; Αλβανός; Κορίτσι; Στραβοπόδης; Ντυμένη φτωχικά; Θα βρουν τον λόγο.

Η παρουσία των Αντετοκούνμπο στην Εθνική είναι μια στιγμή αλλαγής της εικόνας. Νέα σύμβολα. Νέες ταυτίσεις. Είχαμε ανάγκη την ιστορία των παιδιών απ’ τα Σεπόλια. Δεν είμαστε Αμερική. Δεν έχουμε πολλές αφηγήσεις που να τις μοιραζόμαστε σε μαζική κλίμακα και να συντηρούμε μια κοινή αίσθηση προσπάθειας, προκοπής και επιβράβευσης. Όμως, διψούσαμε για κάποιον δύσκολα κερδισμένο θρίαμβο.

ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΑ κάτι βιβλία από Αθήνα, να έρθουν σε ένα προάστιο, 10 χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, όπου παραθερίζω. Για λόγους αψυχολόγητους, ο αποστολέας (το εξαιρετικό online βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ, που διαθέτει ένα θησαυρό από εκδόσεις που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού― οργανισμών, συλλόγων και Ιδρυμάτων), το έστειλε με τα ΕΛΤΑ Courier.

Νιώθω δυσπιστία (αν όχι αποστροφή) για οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία. Το Ελληνικό Δημόσιο είναι υπερφορτωμένο με οκνούς, κακότροπους και ανίκανους ανθρώπους που κάνουν την δουλειά τους, σα να σού κάνουν χάρη και συνηθέστατα έχουν προσληφθεί με ρουσφέτια και αδιαφανή κριτήρια. Είναι ένας εφιάλτης, να περιμένεις σε μια κρατική ουρά. Ειδικά στα νοσοκομεία, η κατάσταση αγγίζει τα όρια ενός κοινωνικού εγκλήματος, ανεπίλυτου και ατιμώρητου από γενέσεως ελληνικού κράτους, για το οποίο όλοι αδιαφορούν και όλοι σφυρίζουν κλέφτικα. Συναντάς, ορισμένα σπάνια πρόσωπα που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους σε αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο, και σού έρχεται να τούς φιλήσεις τα χέρια.

Εύα Παπαδοπούλου: «Ολοι οι ταξικοί αγώνες διεκδικούν αξιοπρέπεια και βιωσιμότητα και στην πορνεία μπορείς μόνο να ετεροπροσδιορίζεις την τιμή και την αξία σου. Οσο μεγαλώνεις πληρώνεσαι λιγότερο, γιατί δεν υπάρχει ζήτηση. Οταν μια δουλειά είναι εκ φύσεως επιβλαβής, ψυχολογικά και σωματικά, είναι εκμετάλλευση, όχι εργασία»

Το #MeΤoo ξεκίνησε, κατά κάποιον τρόπο, στο σαλόνι της Ρουτσίρα Γκούπτα. Ηταν 2017 όταν ηθοποιοί, αλληλέγγυες στον αγώνα της, της εκμυστηρεύτηκαν πως «είμαστε έτοιμες να μιλήσουμε». Η Ινδή φεμινίστρια, μία από τις πιο σημαντικές ακτιβίστριες παγκοσμίως ενάντια στο σεξ τράφικινγκ, άκουσε πρώτη την Ασλεϊ Τζουντ και τη Ροζάνα Αρκέτ να εξομολογούνται πώς ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες της βιομηχανίας του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Χάρβεϊ Γουάινστιν, τις κακοποίησε σεξουαλικά.

Χριστίνα Γαλανοπούλου. Υπάρχει «προφίλ Έλληνα γυναικοκτόνου»; Τι πραγματικά οπλίζει το χέρι των θυτών; Υπάρχει φορέας καταγραφής αυτών των αλλεπάληλλων έμφυλων εγκλημάτων; Μερικές απλές, πλην κατατοπιστικές απαντήσεις

—Γιατί δολοφονήθηκε χθες ακόμα μία γυναίκα, από την Κρήτη και σήμερα μία από τη Ζάκυνθο; 

Η εύκολη, προφανής, πατριαρχικής προέλευσης απάντηση θα ήταν γιατί –σύμφωνα με πληροφορίες- ζήτησε διαζύγιο. Η δύσκολη απάντηση, αυτό που όλοι μαντεύουμε, αλλά καμία επιστήμη δεν μπορεί να καδράρει επακριβώς είναι ότι ανά τον κόσμο βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εξ εξελίξει φαινόμενο θανάσιμης κορύφωσης έμφυλης βίας, που πιθανά σχετίζεται με ένα σιωπηρό κύμα αντίδρασης, απόγνωσης και επιθυμίας αντίστασης γυναικών που μέχρι σήμερα υπέφεραν σιωπηλά τη βία στον γάμο ή στις συντροφικές σχέσεις τους.

Σοκ έχει προκαλέσει στην Ιταλία η δολοφονία του Νιγηριανού Αλίκα Ογκορκούκβου, 39 ετών, στην πόλη Τσιβιτανόβα Μάρκε της κεντρικής Ιταλίας και κοντά στην Ανκόνα.

 Το θύμα, που ήταν πλανόδιος πωλητής, χτυπήθηκε με πατερίτσα και στη συνέχεια στραγγαλίστηκε με γυμνά χέρια, από τον Φιλίπο Φερλάτσο, 32 ετών.

Θοδωρής Αντωνόπουλος. Το εγχείρημα της πανεπιστημιακού και συγγραφέα Φραγκίσκας Μεγαλούδη σε ένα αφρικανικό ορφανοτροφείο και η κατάσταση στις χώρες του Σαχέλ όπου δραστηριοποιείται τελευταία μέσα από εικόνες και συζητήσεις μαζί της.

Η συνομιλήτριά μου βρίσκεται δεκατέσσερις μήνες τώρα στο Σαχέλ, απασχολούμενη σε προγράμματα μεγάλης διεθνούς οργάνωσης. Έχοντας ως «βάση» το Αμπιτζάν, πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού, δραστηριοποιείται κυρίως στις γειτονικές χώρες, τον Νίγηρα, το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο –από τις φτωχότερες της Αφρικής– με αντικείμενο την εκπαίδευση και την ενδυνάμωση των πιο ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων όσον αφορά τη διαχείριση κρίσεων και την οικοδόμηση σχέσεων συνεργασίας και εμπιστοσύνης. 

Τον τελευταίο καιρό συμμετέχει εθελοντικά σε μια πρωτοβουλία για την εξασφάλιση των σπουδών και της σίτισης των παιδιών του ορφανοτροφείου Saga που βρίσκεται στη Νιαμέι, πρωτεύουσα του Νίγηρα. H απήχησή της στην Ελλάδα μέσα από τους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Σε έναν κόσμο που πολλές αποφάσεις ή εκδοχές του μας εξοργίζουν ή μας αφήνουν μια γεύση απογοήτευσης, ένας εμφύλιος μεταξύ αντιμαχόμενων «αισθημάτων δικαίου» δεν οδηγεί πουθενά.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ είναι έκφραση που ικανοποιεί διαφορετικές προσδοκίες. Άλλοτε καλείται στη «σκηνή» για να αθωώσει ή να απαλύνει τη θέση ενός κατηγορούμενου, άλλοτε την επικαλούμαστε για μεγαλύτερη αυστηρότητα και σκληρή αντιμετώπιση του παραβάτη ή του καταδικασθέντος.

Αν και φαίνεται ιδέα με κάποιο βάθος, το ότι οι κανόνες δικαιοσύνης επικοινωνούν με τις ηθικές διαισθήσεις και τα συναισθήματα των πολιτών και πως οι νόμοι λογοδοτούν στα ήθη, έχει γίνει έκφραση του συρμού.

Σ.Δ. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι πρόκειται μια ενδιαφέρουσα δράση που μπορεί να βοηθήσει τη συνεργασία δήμων και δημοτών για οικολογικές παρεμβάσεις. Αν αυτή η επιλογή κρύβει σκοτεινά σημεία δεν μπορώ να τα αντιληφθώ. Το μόνο που από χέρι μπορεί να οδηγήσει τον οποιονδήποτε επιφυλακτικό έως αρνητή του ιδιωτικού τομέα να απορρίψει αυτή την πρόταση είναι η συμμετοχή δύο ιδιωτικών εταιρειών. Σε όλες πάντως τις εκδοχές μια καλή επιλογή είναι πάντα το να προχωρούμε δοκιμάζοντας και ανάλογα να αποφασίζουμε.

Πληροφοριακά πάντως αναφέρουμε πως από τους 5 δήμους της Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά οι συνδεδεμένοι με την 

εφαρμογή Noνοville είναι ο Πειραιάς και το Πέραμα. Ένα μάλλον αφελές ερώτημα είναι γιατί αυτόν τον ψηφιακό οδηγό

δεν σκέφτηκαν να το φτιάξουν συνεργαζόμενοι οι 5 δήμοι της Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά; 

Феміністичний маніфест жінок-борців України

Εμείς, φεμινίστριες από την Ουκρανία, καλούμε τις φεμινίστριες απ’ όλο τον κόσμο να σταθούν αλληλέγγυες με το αντιστασιακό κίνημα του ουκρανικού λαού κατά του αρπαχτικού ιμπεριαλιστικού πολέμου που εξαπέλυσε η Ρωσική Ομοσπονδία. Τα αφηγήματα πολέμου απεικονίζουν συχνά τις γυναίκες σαν θύματα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, οι γυναίκες παίζουν επίσης κεντρικό ρόλο στα αντιστασιακά κινήματα, τόσο στο μέτωπο των μαχών όσο και στο εσωτερικό μέτωπο: από την Αλγερία ώς το Βιετνάμ, από τη Συρία ώς την Παλαιστίνη, από το Κουρδιστάν ώς την Ουκρανία.