Κανείς δεν πάει στο σινεμά να κόψει εισιτήριο γι' αυτούς που τα ‘χαν όλα έτοιμα. Κανείς δεν κλαίει με δαύτους όπως κλαίει και παραληρεί για τον Γιάννη και τη μαμά του (αυτή τη μάνα-είδωλο). Ανάμεσα σε τόσες ασφυκτικές και ανέμπνευστες ιστορίες Ελλήνων που τίποτα δεν μας λένε, επειδή ο κεντρικός τους χαρακτήρας δεν είχε κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη, φύτρωσε απλώς και τα πράγματα τού πήγαν καλά, η ιστορία του Γιάννη μάς εμπνέει. Μάς δίνει πίστη στο ανθρώπινο επίτευγμα. Πίστη στους κόπους και την προσπάθεια. Σπανίως η ζωή επιφυλάσσει μια τόσο όμορφη δικαιοσύνη. Την είχαμε ανάγκη τη διαδρομή του.
Το μπάσκετ είναι λαϊκό άθλημα. Το παίζουν στις γειτονιές, στα διαλυμένα σχολεία, στους ακάλυπτους πολυκατοικιών. Όπως και το ποδόσφαιρο, είναι συνδεδεμένο (και) με τη φτώχεια. Στη χώρα μας, όπως κι αλλού, το να σουτάρεις καλά είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τις αφετηριακές σου συνθήκες, το γκέτο σου, τη φαβέλα σου, το χωριουδάκι σου. Οι ήρωες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου είναι λαϊκοί θρύλοι. Άνθρωποι που τους νιώθεις κοντινούς σου, μαλώνεις γι' αυτούς, το παίρνεις προσωπικά όταν στους θίγουν, αισθάνεσαι ότι μπορείς να τους κρίνεις.
Εννοείται πως θ’ ακουστούν κακίες με αφορμή την εικόνα της Εθνικής. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Κάποιοι έχουν κόλλημα με τα τυχαία πράγματα (π.χ. χρώμα δέρματος). Με αφορμή το Euro γυναικών, για παράδειγμα, δεν ακούστηκαν σχόλια για τη λευκότητα των νικητριών; Όμως, το να λες βλακείες στο καφενείο (ονλάιν και οφλάιν, χίπστερ και παραδοσιακό) δεν σημαίνει ότι δεν θα πανηγυρίσεις με το καλάθι του Γιάννη, ότι δεν θα συγκινηθείς με τη φανέλα της Εθνικής. Αυτή είναι η γοητεία ενός αθλήματος που το απολαμβάνουν οι πολλοί μισομεθυσμένοι στις πλαστικές καρέκλες τους ή παίζοντας σε μικρά αυτοσχέδια γηπεδάκια που οριοθετούνται από δυο πέτρες και κάποια σκουριασμένη μπασκέτα χωρίς δίχτυ. Ενώνει και πωρώνει. Απαλύνει τη διαφορά. Ανάγει σε σπουδαίο ζήτημα μια σειρά από επαναλαμβανόμενες σωματικές κινήσεις που φανερώνουν κόπο και σωματικό πόνο. Υπερέχει όποιος ξέρει να εκτελεί καλύτερα τη χορογραφία. Το χρώμα του δέρματος, η τάξη, το εισόδημα των γονιών σβήνουν για λίγο. Για όσο διαρκεί το θέαμα, η έκσταση, το λιώσιμο του μυαλού στις κινήσεις της μπάλας, οι συζητήσεις παύουν. Οι διαφωνίες διακόπτονται. Σημασία έχει το γκολ, το καλάθι, το επόμενο κλέψιμο.
Ναι, ξέρω, οι αγώνες της Εθνικής είναι άλλο ένα θέαμα. Μια αθλητική διοργάνωση με πολλά διαλείμματα ώστε να σου πουλάνε πράγματα. Αλλά και πάλι. Κάπως επιδρά όλο αυτό στα πεδία που έχουν σημασία. Επιδρά στις ιεραρχίες και τις αρένες των δρόμων. Αλλάζει την ατμόσφαιρα στα γήπεδα της παιδικής ηλικίας της επόμενης γενιάς. Ξεσηκώνει συζητήσεις στις πλατείες, τα καφενεία, τα οικογενειακά τραπέζια. Ίσως ν’ αλλάζει τον τρόπο που κουβαλάνε το σώμα τους τα μαύρα κορίτσια όταν αθλούνται δημοσίως ή παίρνουν τον Ηλεκτρικό.
Φυσικά, υπάρχουν μίζεροι ρατσιστές. Αμετακίνητοι. Δεν θα εκλείψουν επειδή ο Γιάννης και τα αδέρφια του μας συγκινούν. Όμως είναι τέτοια η εκστατική φύση των λαϊκών, ομαδικών αθλημάτων που θα φαίνονται ξενέρωτοι, ο τύπος του ανθρώπου που τον καλείς να δείτε αγώνα και φλυαρεί όταν μπαίνει το γκoλ.
Τα Ελληνόπουλα ήδη κυκλοφορούν με φανέλες Γιάννη. Τα τουριστικά μαγαζιά στα στενάκια της Πλάκας πωλούν μπλουζ;aκια Αντετοκούνμπο πλάι στα κιτς αρχαιοπρεπή φορέματα και στα αγαλματάκια με τους υπερμεγέθεις φαλλούς. Η γελοιότητα των σουβενίρ θα ωχριά μπροστά στη συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων σε περίπτωση διάκρισης της ομάδας μας. Πάλι θα πρέπει να προσκυνήσουν ό,τι κανονικά ταλαιπωρούν με τις πολιτικές τους.
Πηγή: lifo.gr/optiki-gonia
