Ίσως γιατί αυτός ήταν σαν μια πέτρα που δεν χορτάριαζε ποτέ, μιας και κυλούσε διαρκώς, μερικές φορές και κόντρα στους φυσικούς νόμους, ανεβαίνοντας ως και στις κορυφές βουνών. Πως μας ήρθαν αυτές οι φράσεις;

Να, σαν σήμερα γεννήθηκε το 1941 σε μια μικρή πόλη της Μινεσότα ο Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν, κατά κόσμο Μπόμπ Ντίλαν*. Όσοι τον άκουσαν με προσοχή και ήταν πολλοί, τόσο στις Η.Π.Α, όσο και σε όλη τη γη, έχουν να το λένε πως πήραν πολλή φωτεινή ενέργεια από ένα πνεύμα που κατάφερε να δέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στίχους, μουσική και φωνή.

Στη δεκαετία του ’60, τότε ήταν που εμφανίστηκε παίζοντας, ας πούμε με τα δικά μας μέτρα, τα δημοτικά τραγούδια της χώρας του. Σιγά σιγά εξελίχτηκε και εξέφρασε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο αυτό που πλανάτο στον αέρα και κυκλοφορούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αυτό που σπαρταρούσε στις καρδιές ανθρώπων που δεν χωρούσαν στις κοινωνίες τους. Είτε αυτοί κατέβαιναν στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, είτε εντρυφούσαν μέσα σ’ένα δωμάτιο την σύγχρονη μοναχικότητα μιας πολύβουης κατάστασης, είτε αισθανόντουσαν πως έπιαναν το σύμπαν των αλλαγών ξενυχτώντας με αλλοπαρμένες παρέες στα καφέ και στα μπαρ του Γκρίνουιτς Βίλατζ, είτε έλιωναν σε τρυφερές κι άγριες αγκαλιές, άλλοτε πιστές κι άλλοτε άπιστες, αλλά πάντοτε μ'έναν παράξενο τρόπο, που λες και η αγάπη ανάπνεε και στις δυο καταστάσεις. Συνοψίζοντας, αυτό το σπάνιο είχαν τα τραγούδια του. Και ήταν το αόρατο νήμα που σε έδενε με χιλιάδες άλλους γνωστούς σου και άγνωστους απ'όλο τον κόσμο όταν αναζητούσες τον καλύτερο εαυτό σου και ήταν ο μίτος της Αριάνδης όταν τριγυρνούσες απελπισμένος στον μέσα σου λαβύρινθο για να βρεθείς αντιμέτωπος με τον μινώταυρό σου.

Ο Ντίλαν προσωποποίησε τη διαμαρτυρία, την αμφισβήτηση και την επανάσταση, ενώ επηρέασε και την παγκόσμια μουσική σκηνή και όσους προβληματίστηκαν με τους στίχους του. Ο Πωλ των Μπήτλς, κάποια στιγμή, τότε που ήταν στις μεγάλες τους δόξες και τον είχε ρωτήσει ένας δημοσιογράφος, αν πίστευε πως θα τους θυμούνται και θα τους ακούνε μετά από έναν αιώνα, είχε απαντήσει: « μπορεί και ν’αντέξει η μουσική μας τόσα χρόνια, θα το΄θελα πολύ, και η δικιά μας και των Στόουνς, μπορεί όμως και όχι, αυτού όμως που είμαι βέβαιος πως θ’αντέξει είναι του Ντίλαν». 

​

Οι Αμερικανοί, που όσο λίγοι στον κόσμο, ξέρουν να αναγνωρίζουν και να τιμούν όσους προσφέρουν στον σύγχρονο πολιτισμό τους, ανακήρυξαν πριν λίγες μέρες επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (American Academy of Arts and Letters) τον Μπομπ Ντίλαν.

Είναι η πρώτη φορά που μουσικός της ροκ γίνεται επίτιμο μέλος της Ακαδημίας, ενώ ο ίδιος σε γραπτή του δήλωσε είπε: «Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά. Ανυπομονώ να συναντήσω τα υπόλοιπα μέλη στο πάνθεον των υπέροχων και σημαντικών καλλιτεχνών».

Ένας προβληματισμός υπήρξε από τους υπεύθυνους της ανακήρυξης των μελών για το αν θα τιμούσαν τον  καλλιτέχνη για τη μουσική του ή για τους στίχους του. Η διευθύντρια της Ακαδημίας, Βιρτζίνια Ντεχάνι, ωστόσο δηλώσε: «Ο Ντίλαν ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος επειδή είναι ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης, το έργο του οποίου εντάσσεται σε πολλούς τομείς. Αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να κατηγοριοποιηθεί».

* Το Ντίλαν, το διάλεξε ως φόρος τιμής στον αγαπημένο του Ουαλό ποιητή Ντίλαν Τόμας