Αυτό που συνέβη πριν μερικές μέρες στο Μάντσεστερ είναι μία φρίκη απ'αυτές που κανείς να μην το εύχεται να συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό τους. Αυτό φυσικά προϋποθέτει πως ακόμα και όταν είναι βέβαιο και επιβεβαιωμένο πολλάκις πως με τον άλλον διαφέρεις όσο η μέρα με την νύχτα και έχεις υποφέρει εξ αιτίας του, εν τούτοις έχεις αποδεχτεί πως δεν θα καταφύγεις στη βία για να τον αντιμετωπίσεις. Και δεν είναι αυτό μία στάση τρέχουσας πολιτικής ορθότητας που δίνει τον τόνο, αφού ενορμήσεις βίαιας συμπεριφοράς στο βίο του έχει σχεδόν ο καθένας μας, αλλά είναι η δουλεμένη απόφασή σου πως η βία για θέματα πολιτικά ποτέ δεν έλυσε εις βάθος κανένα πρόβλημα και πως ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν οι ζωντανοί δεν αναπληρώνει καμία κατάκτηση.
Πέρα απ'αυτό πολλά έχουν δει τα μάτια σου και δύσκολα πια ξαφνιάζεσαι απ'όσο άθλια και τρομερά συμβαίνουν στον κόσμο. Αλλά αυτό που έμαθες από το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα που με τον τίτλο "Τα πολλά πρόσωπα της βαρβαρότητας" που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 28.5, σε ξεπέρασε.
Σε ξεπέρασε δηλαδή το γεγονός του να τζογάρει κάποιος και να επιτρέπει στην ιδιοτέλειά του να επωφεληθεί από το αίμα που χύθηκε στο Μάντσεστερ. Ο τρομοκράτης που ανατινάζεται με τη βόμβα παίρνοντας μαζί του αθώα παιδάκια είναι μια φιγούρα αποτρόπαια που όμως με τη βοήθεια της ιστορίας - Σαμψών και Κούγκι - δεν σε ξενίζει τόσο η φρίκη που προκαλεί.
Ο άλλος όμως, που εκ του ασφαλούς κάνει παιχνίδι για να λύσει τα προσωπικά του πατώντας πάνω στο φρέσκο αθώο αίμα, είναι μία φιγούρα που σε κάνει να νιώθεις πολύ λίγος ως άνθρωπος, να φοβάσαι ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό σου για το τι είναι ικανός να κάνει και που μπορεί να φτάσει.
Και γίνεται ακόμα πιο εφιαλτικό το σκηνικό αν δεις αυτά του Μάντσεστερ όχι ως πράξη κεραυνός εν αιθρία, που ναι μεν δεν έχυσαν ούτε σταγόνα αίμα, αλλά που ροκάνισαν την πίστη στον τυχαίο συνάνθρωπο. Άραγε αυθαιρέτησες ιδιοσυγκρασιακά που το είδες σαν τη κορυφή του δηλητηριώδους παγόβουνου που μια παγκόσμια ιντερνετική κοινωνία επιτρέπει στον καθένα να διαχέει δημόσια τον μικρόκοσμό του, να διαστέλλει την κόλαση που γεννά η συμβίωση με τους άλλους και να την πουλά στην καλύτερη περίπτωση τσάμπα; Εδώ μέσα και σκοπός ταυτίζονται στην αβυσσαλέα τους φρίκη. Όταν όλοι είναι εν δυνάμει εχθροί, όταν όλοι είναι αντικείμενα προς εκμετάλλευση, τότε για ποια πρόοδο να μιλάμε και ποια ελπίδα μπορεί να ανθίσει στις καρδιές μας;
Κατά τη γνώμη μου έχει κάποια σημασία να διαβαστεί αυτό το άρθρο, τουλάχιστον για να πάρουμε μια μυρωδιά γι' αυτά που μπορεί ο άνθρωπος να πράξει, να έχουμε δηλαδή μία αίσθηση του που μπορεί με άκρα φυσικότητα να φτάσουμε, όχι πια με στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά με απλές μικρές καθημερινές πράξεις μεγάλης αθλιότητας, που γιατί όχι, προετοιμάζουν τα νέα στρατόπεδα εξόντωσης της ζωής. Και ίσως η συνειδητοποίηση αυτή στείλει τη σκέψη μας στους πέντε δρόμους για να αναζητήσει τους λόγους που συμβαίνουν τα ζοφερά χούφτας και ίσως έτσι μας βάλουν μπρος για την αναζήτηση του αντίδοτου. Αν υπάρχει.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα.
