Τα φιλιά κατά βάθος είναι η ευχή μας, η πρόσκλησή μας σε όλους ως εν δυνάμει αρθρογράφους στη Σταγόνα. Και ο Ρωμανός ο Μελωδός που κολλάει; 1η Οκτωβρίου που εορτάζεται το όσιο του βίου του, ήταν η μέρα που σκάσαμε μύτη για πρώτη φορά στις οθόνες πριν πέντε χρόνια. Για να τον τιμήσουμε λοιπόν, ζητήσαμε από τους τακτικούς και τους έκτακτους αρθρογράφους μας να αφιερώσουν ένα τραγούδι, φανταζόμενοι πως είμαστε στον αέρα ως Ράδιο Σταγόνα - οι αφιερώσεις στο τέλος του άρθρου.

Τα πέντε αυγά: Η αλήθεια είναι πως δεν μου βγαίνει να πω ότι πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από τότε που η Σταγόνα έπεσε στον ωκεανό του κόσμου. Ίσα ίσα μού φαίνονται πολλά περισσότερα. Μήπως έχουμε  αμφιβολίες ότι εν πρώτοις δεν πρόκειται για μια κίνηση αγάπης, ότι τρώμε τον χρόνο μας με κάτι που δεν μας φτιάχνει; Τις περισσότερες φορές, σ’ αυτήν την ερώτηση, «όχι» θα απαντούσα. Ε, τότε, γιατί πέρασαν δύσκολα αυτά τα πέντε χρόνια; Αν αφαιρέσουμε όλα τα γύρω, που ως «χρόνια θρύψαλα» μια αρνητική ενέργεια εκπέμπουν, τότε μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι κι αυτή. Διότι δίνουμε μάχη να μην τρώμε από τα έτοιμα και όλα όσα γράφουμε απαιτούν από τη μεριά μας κόπο. Έχουμε φυσικά ως κινούσα δύναμη μέσα μας το στόχο της κατάκτησης κάποιων κορυφών, στο ύψος βεβαίως που μας αναλογούν, αλλά θέλει πολλή προπόνηση αυτό το σπορ, μιας και δε διαθέτουμε το χάρισμα εκείνο που δίνει φτερά στα χέρια.

Πάντως, και με λίγα λόγια, όλοι εμείς της Σταγόνας πιστεύουμε ότι το παλεύουμε και ελπίζουμε αυτό να γίνεται φανερό και στους αναγνώστες μας. Αν και πολλά ακόμα μπορούν και θα πρέπει να γίνουν, για να νιώσουμε ότι πλησιάζουμε σ’ αυτά που θέλουμε, εν τούτοις θεωρούμε πως αυτό που έχει ήδη γίνει είναι κάτι αξιόλογο, τουλάχιστον για την περιοχή μας. Η αίσθησή μας μάς ψιθυρίζει ότι αυτήν τη γνώμη την ασπάζονται και αρκετοί από τους επισκέπτες μας, που διαβάζουν τα άρθρα που αναρτούμε στη Σταγόνα. Ακόμα και αυτοί που δε συμμερίζονται τις απόψεις των αρθρογράφων μας, απ’ ό,τι έχουμε καταλάβει, τις θεωρούν αξιόμαχες, κι αυτό -στο πλαίσιο της δημοκρατίας- τείνει να θεωρηθεί τίτλος τιμής. Αυτά τα εγκωμιαστικά αρκούν για το σπίτι μας, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να παραμείνει όρθιο.

Ας υπενθυμίσουμε και στους εαυτούς μας κάποια από τα βασικά στοιχεία που είχαμε συμφωνήσει τότε, στο ξεκίνημά μας, ότι θα διέτρεχαν τη Σταγόνα. Θέλαμε λοιπόν τα άρθρα της, σε ένα κόσμο τόσο πολύπλοκο, πολύριζο και σε σύγχυση, να μην είναι μονόχορδα. Κι αυτό διότι η «μονοχορδίαση» είναι μία από τις ισχυρές αιτίες που στεγνώνουν τον κόσμο και μας κάνει να βαριόμαστε πριν την ώρα μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η αλήθεια - εννοείται όχι των γεγονότων - δεν είναι μία, προπάντων εκείνη η αλήθεια που παράγει ενέργεια ζωής, που φιλοτεχνεί λαμπερά πρόσωπα και φέρνει κοντά τους ανθρώπους μέσα από τις αγωνίες τους και τους αγώνες τους, έχοντας βεβαίως επίγνωση ότι οι πιο όμορφες επαφές γεννιούνται, όταν συντονίζονται αρμονικά τα απρόβλεπτα σκιρτήματα της καρδιάς μας. Πέρα απ’ αυτό, θεωρούμε ότι η κατανόηση του κόσμου, ιδιαίτερα στις ταραγμένες μέρες μας, για να μπορεί να γεννάει και διεξόδους από τους βάλτους του και τους Καιάδες του, απαιτεί πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και τις εξ αυτών προκύπτουσες συνθέσεις. Διαφορετικά, ο κίνδυνος για αδιέξοδους φανατισμούς, παραγωγή μίσους, τρέλα για εξουσία και μασκάρεμα με την κοινοτοπία θα μεγαλώνει διαρκώς.

Προσπαθούμε, παράλληλα, το υλικό που διακινούμε να είναι, όποτε χρειάζεται, αξιόπιστο και όσο γίνεται πιο πλήρες. Γι’ αυτό και προσπαθούμε πάντα να διασταυρώνουμε τις πηγές μας, να κοσκινίζουμε τις σκέψεις μας και να κοιτάζουμε και με τηλεσκόπιο τις κριτικές μας.  Και έχουμε πειστεί σε μεγάλο βαθμό ότι αυτά τα έχετε διακρίνει κι εσείς, πως δηλαδή οι απόψεις που υπερασπιζόμαστε ρίχνουν γέφυρες φωτίζοντας όσο γίνεται πιο δυνατά το ποιοι είμαστε, πού πάμε και πώς θέλουμε να υπάρχουμε. Μια κινούσα δύναμη αυτής της περιπέτειας νομίζουμε πως είναι ένα μίνιμουμ περιέργειας που διαθέτουμε - ως το σαράκι που σιγοτρώει τη σιγουριά των κάθε φορά απαντήσεών μας - και μια άλλη κινούσα δύναμη η εκ βαθέων επιθυμία για την αλήθεια, το δίκαιο και την ελευθερία. Αυτά…, διότι όπως έχουμε ψυλλιαστεί, είναι από εκείνα τα στοιχεία που βοηθούν να ανθίζουν πού και πού οι ζωές μας και συντελούν στο να προκύπτει ένας καλός διάλογος, έστω και τελείως προσωπικός, «αναστοχαστικός» που λένε και οι προχωρημένοι. Ναι, για όλα αυτά πιστεύουμε πως τα παραπάνω είναι ένας σημαντικός λόγος για να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας εκείνη την σοφή προτροπή, να είμαστε δηλαδή στην τσίτα για να τον μεταμορφώνουμε όποτε συναντάμε αδιέξοδο. 

Τέλος, γράφοντας όλα αυτά τα χρόνια, διαπιστώσαμε για μια ακόμα φορά το μεγαλείο που κρύβουν οι λέξεις, οι φράσεις, η γλώσσα γενικά, όταν φυσικά δε θέλεις να επαναλαμβάνεσαι, να συμμορφώνεσαι με τα στάνταρ των δικών σου, όταν δεν έλκεσαι από την ομοιογένεια των στάσεων και των σκέψεων της εποχής σου. Αλλά, αντίθετα και μιλώντας θετικά, όταν θέλεις πολύ να αποδώσεις όσο γίνεται πιο καλά, με ακρίβεια και με ομορφιά το ποιος είσαι, τι αισθάνεσαι και τι σκέφτεσαι. Δίχως αυτό να σημαίνει πως η αθέλητη σιωπή και η κραυγή, το βλέμμα, η εικόνα και το σωματοψυχικό σου δεν μαρτυρούν πράματα και θάματα που η γλώσσα αδυνατεί να τα εκφράσει. Πέρα απ’ αυτή τη γνώση, μακάρι η προηγούμενη ζωή μας να μας βοηθούσε πιο πολύ στο να έχουμε μια βαθιά και πλατειά  γνώση της γλώσσας μας, που πα να πει, γιατί άραγε δεν εργαστήκαμε τα χρόνια που πέρασαν ως άρχοντες / σκλάβοι στο χρυσωρυχείο της; Εντάξει, ποτέ δεν είναι αργά, αλλά πάντα ισχύει και εκείνο το αποστομωτικό «ε, καλά τώρα, όταν εσύ πήγαινες, εγώ γύριζα». Ας είναι. Κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε για να νιώσουμε, έστω και για λίγο, ότι στα θέματα της γλώσσας θα γίνουμε κάποτε σαν κι αυτούς που επιστρέφουν σοφότεροι.    

Στοιχεία. Αυτά τα πέντε χρόνια έχουμε αναρτήσει στη Σταγόνα 4063 άρθρα, βίντεο, φωτογραφίες και πίνακες, διηγήματα και ποιήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ντόπιων αρθρογράφων και καλλιτεχνών, ερασιτέχνες όλοι, που αν τους μετρήσαμε σωστά φτάνουν από το ξεκίνημα μέχρι σήμερα τους 84.  Για την περίοδο Οκτώβριου 2015 - Σεπτεμβρίου 2016, ο μέσος όρος των επισκεπτών μας όπως τους καταμέτρησε ο Webalizer είναι 33.057 και ο μέσος όρος των μοναδικών επισκεπτών κατά Awstats είναι 4.987, ενώ των επισκεπτών γενικά, 9.110. Σύμφωνα με τον Webalizer τον Δεκέμβριο του '15 είχαμε τους ελάχιστους επισκέπτες που ήταν 16. 640, ενώ τον Μάιο του '16 τους περισσότερους, που έφτασαν τους 46.427. Η μέτρηση του Awstats κατέγραψε τον Αύγουστο του '16, 3.916 κι αυτοί ήταν οι λιγότεροι στην κατηγορία των μοναδικών επισκεπτών και οι περισσότεροι κτύπησαν τον Σεπτέμβρη του '16 φτάνοντας τους 7.290.  Να πούμε επίσης ότι έχουμε σελίδα στο fb, τη Σταγόνα και έχουμε και newletters (πάνω δεξιά στην αρχική μας σελίδα), που αν γραφτείτε (κι όπου το ίδιο εύκολα μπορείτε να ξεγραφτείτε) θα σας έρχονται στο ημέιλ σας κάθε Τρίτη και Σάββατο τα νέα άρθρα της Σταγόνας.    

Τα φιλιά ως ευχές/κάλεσμα. Από την αρχή επιθυμούσαμε να  φανερωθούν μέσα από τη Σταγόνα, οι προβληματισμοί, οι αναζητήσεις και οι αγάπες των συνδημοτών μας αλλά και των κατοίκων του ευρύτερου Πειραιά, και γιατί όχι των απανταχού ανήσυχων. Διότι ανάμεσα στα άλλα, πιστεύουμε ότι είναι ωραίο και έχει κάποια σημασία να μοιραζόμαστε τις συναντήσεις μας με εκείνα τα έργα της τέχνης και του πολιτισμού που μας τάραξαν μας ανέβασαν και μας επηρέασαν. Γιατί πώς αλλιώς θα στηθεί μες την πόλη μας εκείνο το αόρατο μη συστημικό «τραμπολίνο», που ο καθένας θα έχει την ευκαιρία να το δοκιμάσει και να το χαρεί; Επιπλέον πιστεύουμε ότι αξίζει ο κόπος κάθε φορά που ο οποιοσδήποτε τυχαίος «χ» αποφασίσει να μιλήσει και να γράψει για την ιστορία μας και τα δρώμενα σ’αυτή την πόλη, σ’αυτήν τη χώρα σ'αυτόν τον πλανήτη και μ’αυτούς τους ανθρώπους και τις εξ αυτών μικρές και τις μεγάλες περιπέτειες της ζωής του. Αξίζει και για τον γράφοντα και για τους αναγνώστες. Αυτό το πιστεύουμε. 

Για όλα αυτά, το έχουμε δηλώσει πολλές φορές, είμαστε ανοιχτοί ως ιστοσελίδα. Ευχόμαστε, λοιπόν, να εμφανιστούν κι άλλοι συμπολίτες μας που η παραίτηση δεν τους έχει πάρει εντελώς από κάτω, κι αποφασισμένοι  να κοινωνούν και μέσω της Σταγόνας, τα όσα σκέφτονται και αισθάνονται, τα όσα παθαίνουν και μαθαίνουν σ’ αυτήν την ζοφερή φάση που περνάμε. Να μιλήσουν ως μια ανεπανάληπτη μονάδα του ανθρώπινου είδους για τις εμπειρίες τους, για τα βιώματά τους, βοηθώντας έτσι με τον δικό του τρόπο ο καθένας να πλουτίζει η ζωή όλων μας, ν’ ανοίγουν τα μυαλά μας και η ψυχή μας. Και έτσι θα παίζεται η πιθανότητα ν’ αρμενίζουμε, έστω στη χάση και στη φέξη, στους ουρανούς των εν ζωή ονειροφαντασιών μας. Είναι μια επιλογή κι αυτή ανάμεσα σε άλλες, για να ζήσουμε έστω και για μια φορά στη ζωή μας κάτι αυθεντικά ανεπανάληπτο, κάτι δηλαδή σαν θαύμα.

Οι αφιερώσεις τραγουδιών που ακολουθούν και στις οποίες ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι από τους αρθρογράφους μας τους οποίους και τους ευχαριστούμε, αναγράφονται με αλφαβητική σειρά. 

Φάνης Αναβάλογλου:   Η ζωή μου όλη  (1974) του Άκη Πάνου, με τον Στέλιο Καζαντζίδη

Αντωνία Βαρθαλίτου:  Μια ξανθιά από το Βισμπάντεν  (1976) των Μ.Θεοδωράκη - Φώντα Λάδη, με Αφροδίτη Μάνου.

Θεολόγος Ιγνατιάδης:  We love you (1964) των Κηθ Ρίτσαρντ - Μικ Τζάκερ, με τους Ρόλλινγκ Στόουνς.

Κάτια Καραβασίλη:  Αιρετικό (2005), του Γιάννη Αγγελάκα

Οδυσσέας Κουντουπίδης :  Μυστικό τοπίο   ( 1983), του Διονύση Σαββόπουλου 

Γιάννης Κυπαρίσσης:  Far From Home (2006), με τους Tiga

Στεφανία Λυγερού:  Ψυχή μου βάστα  (2006), του Μέθυσου με τους Stavento

Στράτος Μάκρας:Δεν ξέρω πόσο σ'αγαπώ (1967) των Απόστολου Καλδάρα - Χρήστου Αργυρόπουλου, με Βίκυ Μοσχολιού

Φώτης Νυχτολέας:  Canto   (1983), του Διονύση Σαββόπουλου.

Σούζη Παλαιοκώστα:  Eleanor Rigby  (1966) των Πολ Μακάρτνεϊ και Τζον Λένον, με τους Μπήτλς

Βιργινία Αιγιάλη Παπαδοπούλου:  The Second Waltz  (1938), του Ντμίτρι Σοστάκοβιτς, υπό τον Andre Rieu

Σάκης Σιδηρόπουλος:  Sarabande in D minor  (1733) του George Frideric Handel με Rodion Zamuruev (violin) and Mobilis Ensemble

Ζωή Σταύρου:  Tears in heaven  (1991), των Έρικ Κλάπτον και Γουίλ Τζένιγκς, με τον Έρικ Κλάπτον.

Βαρβάρα Τσιδεμιάδου :  Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγά  (1974), των Μίκη Θεοδωράκη - Μάνου Ελευθερίου, με Μαρία Φαραντούρη