Ότι υπάρχουν πολλοί αλλοδαποί που έχουν μαγευτεί από το φυσικό μας περιβάλλον, άλλοι που έχουν παθιαστεί με την ιστορία μας και αρκετοί που την έχουν βρει ζώντας την κοινωνία μας είναι γεγονός. Όμως σίγουρα θα έπεφτα από τα σύννεφα αν μάθαινα/γνώριζα έστω και έναν σε όλο τον κόσμο που να είχε πάθει με το κράτος μας.Αντίστροφα οι συμπατριώτες μας μέσα στους αιώνες, όπου κι αν ζουν νοσταλγούν τις χαρές της Ελλάδας. Εδώ όμως ζώντας σε μία μπάσταρδη κατάσταση, όπου το ένα πόδι τους πατάει στην Οθωμανική ανατολή και το άλλο στις χώρες της δύσης, έχουν εμπνευστεί από πολλά κράτη που τα θεωρούν ως αυτό που πρέπει να γίνουμε αν θέλουμε το καλό μας. Μέσα στην ιδεολογία τους τα κράτη αυτά άγγιζαν το όνειρο.
Αυτή τη βδομάδα δύο αρθρογράφοι παίρνοντας αμπάριζα από τέτοιες σκέψεις έγραψαν για την φάση που περνάμε. Ο ένας είναι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που εκλέχτηκε στη Σάμο / Ικαρία Δημήτρης Σεβαστάκης. Στην Αυγή της Κυριακής δημοσιεύτηκε το άρθρο του "Η απελπισμένη χαρά", όπου αφετηρία του είναι η σύγχρονη Ιταλία. Και ο άλλος είναι ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης, που πολλά άρθρα του είχαμε διαβάσει με προσοχή στην Ελευθεροτυπία τότε που ήταν στις δόξες της. Την Κυριακή αυτή η Καθημερινή δημοσίευσε το άρθρο του "Αριστερά και εξουσία" όπου κεντράρει σε δύο πρόσωπα, στον αγωνιστή Στέφανο Στεφάνου και στον Ούλοφ Πάλμε - πλατεία με το όνομά του υπάρχει και στη Δραπετσώνα.
