Καλέ, έλεγε και ζωγράφιζε ο Αϊνστάιν (Ούλμ Γερμανίας, 1879 - Πρίνστον ΗΠΑ, 1955) και τέτοια πράματα όπως τα ως άνω; Δεν το πιστεύω. Εγώ γιατί νόμιζα ότι εκτός από το που μας έπεισε ότι η ενέργειά μας είναι η μάζα μας επί την ταχύτητα του φωτός της ψυχής μας (που δεν υπάρχει ) στο τετράγωνο (και που γίνεται και κύκλος άμα παραζορίζεται), τη σύνταξη των 10 εντολών που είχε αναρτήσει στο σπίτι του όταν, ως meγκas άπιστος, προσπαθούσε ματαίως, όπως του το απόδειξε η ζωή, να βρει τρόπους συνύπαρξης με την πρώτη του γυναίκα, όταν μαζί με τους μεγαλοφυείς κι εκτός φυσικομαθηματικής, φίλους του, αυτούς τους καλοκαρδίξ γεροπαιχνιδιάρηδες και με τη συνδρομή του τοκογλύφου σύμπαντος, συνωμοτούσαν για να λύσουν ερωτικές εξισώσεις ώστε να παντρέψει την ανιψιά του Μεγκ Ράιαν με τον σωστό άντρα της καρδιάς της ( Τιμ Ρόμπινς) κι όχι μ' αυτόν τον κρυόκωλο των συμβάσεων του μυαλού της και της θέσης της, και τις έλυσαν βεβαίως, έστω και με  σκονάκι αλά Χόλυγουντ και όταν τέλος συζητούσε ατέλειωτες ώρες με τον καρδιακό του φίλο Γκέντελ (Μπρνο Τσεχία, 1906 - Πρίνστον ΗΠΑ, 1978) για το αν υπάρχει χρόνος - ο Γκέντελ στο Πρίνστον υποστήριζε μανιοκαταθλιπτικά για τριάντα περίπου χρόνια ότι δεν υπάρχει, αλλά δεν του έφτανε ο χρόνος για να το αποδείξει, ώσπου πέθανε εντελώς καθώς δεν έτρωγε για να μην τον δηλητηριάσουν - Φάνη το νου σου, πρόσεχε καλέ μου, μην παίζεις με τις κακιές φωτιές,

ναι, με τον Γκέντελ παρακαλώ, που παρεμπιπτόντως πρόσφατα πήρε άδεια από το θεό του κι επέστρεψε για λίγο στη ζωή, για να τα ψάλλει από την καλή και την ανάποδη στο Γερμανό Κρίστοφ Μπεντζμίλερ και τον Αυστριακό Μπρούνο Βολτσελόγκελ Παλέο, μαθηματικοί και οι δύο, που απόδειξαν με υπολογιστή το θεώρημά του, ναι αυτό, αυτό που υποστηρίζει πως υπάρχει θεός, και έγραψε ο Κούρτ όταν στη πρώτη και τελευταία συνάντηση που είχε μαζί τους μπροστά στις κάμερες, ξεκίνησε λέγοντάς τους " μα είστε ντιπ για ντιπ μαλάκες...χάσατε τόσο χρόνο απ'τη ζωή σας για να αποδείξετε το αναπόδεικτο, αφού μόνο ο Θεός, αν θέλει, μπορεί να αποδείξει πως το θεώρημά μου δεν μπορεί να αποδειχθεί αν είναι σωστό ή αν είναι λάθος", και κοιτάζοντας κατάματα τις κάμαρες ξαναέγραψε λέγοντας "θε  μου τι μαλάκες είναι αυτοί οι Γερμανοαυστριακοί μαθηματικοί εντός κανόνων, τι ήθελα και γύρισα και δεν καθόμουνα στ'αυγά μου εκεί μαζί σου, εσύ τουλάχιστον είσαι και λίγο Εβραίος όπως και ο καλύτερός μου φίλος, ο Άλμπερτ, που ένας θεός ξέρει που να τριγυρνάει αυτόν τον αιώνα", 

όλο τον υπόλοιπο λοιπόν χρόνο ο Αϊνστάιν, απλά σκεφτόταν μόνος του τα άσκεφτα.

Αλλά, απ'ότι φαίνεται, ο θείος Άλμπερτ ονειρευόταν κι όλας...

Γι'αυτό σου λέω Στέλα, στην αγκαλιά μου έλα, κούνια μπέλα κούνια μπέλα, με γαρούφαλο κανέλα....άλα τις μωρό μου... άνοιξέ της κι άλλη μπουκάλα, τώρα που την κοινωνία την επαίζει έναν παρά, και πάλι άλα...από μένα τώρα, στην πίστα μαζί σου κι εγώ, άλα κι έχω στρώσει μια κεφάλα, και τα βλέπω όλα σαν μπέης και σε νοιώθω σαν πασάς.... ζαργάνα μου εσύ κι έτσι, απ'ότι θυμάμαι δηλαδή ως αριστούχος αμνησιακός, τέλειωσε εκείνο το υπέροχο. εν μέρει γλέντι κι εν μέρει διάλεξη, με τον Άλμπερτ και την παλιοπαρέα του, (εντάξει εντάξει, μου τα πρήξατε ...και βεβαίως ήταν παρών κι ο δικός μας ο Καραθεοδωρής (Βερολίνο, 1873 - Μόναχο, 1950) ) να τραγουδάμε όλοι μαζί ...

" βίβα, τα φαρμάκια που `ταν στίβα / ποτηράκι ποτηράκι / λες και κάνανε φτερά ... βάνε, όσα έρθουν κι όσα πάνε / που θα βρούμε τέτοιο βράδυ στη ζωή μας τη ρηχή...σβήνω, πω πω Θεέ μου τι θα γίνω / αγκαλιά μου το κορίτσι και τριγύρω τα βιολιά/ σπάστα, κι όλα ας γίνουνε ανάστα / και μπαρντόν αν μπουμπουνίσει και καμία τουφεκιά... 

εις το επανιδείν καλοί μου, στη Μόσχα αδελφοί μου, στη Μόσχα τη Μοσχούλα της Πανωραίας την κόρη τη μεσιανή. 

Καλά όλα αυτά, αλλά εγώ γιατί νόμιζα άλλα για τον Αϊνστάιν, ε γιατί; 

Αφιερωμένο στον αγαπητό ως εξαιρετικό χαρμάνι απ'όλα, Στράτο Μάκρα, που κάποτε στον τοίχο του στο fb, πόσταρε το εξής: "Τώρα, δεν έχω κανένα πρόχειρο του Αλβέρτου αλλά ότι έχει πει είναι κοντά στην καρδιά μου". Κι έτσι απέδειξε περίτρανα σ'αυτούς τους λίγους τους στριμμένους, τους δυσκοίλιους, τους σκρούτζ, που αμφισβητούσαν αν έχει καρδιά, ότι έχει και θα έχει και μάλιστα μεγάλη κι όχι σαν την δικιά τους που είναι ούτε καν γαριδάκι μια σταλιά.