Εν περιλήψει, ας δούμε ποια κατά τη γνώμη μας είναι τα κύρια σημεία αυτής της ανακοίνωσης. α) Η προσπάθεια που θα κάνει η μνημονιακή συγκυβέρνηση  για να επωφεληθεί από την παραπομπή της Χρυσής Αυγής στη δικαιοσύνη με την κατηγορία που απευθύνθηκε εναντίον των ηγετών της ως υπαίτιων για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. β) Η προσπάθεια αυτή συνίσταται να περάσει στον κόσμο το δίλλημα: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ; γ) Ο Άλλος Δρόμος μας λέει καθαρά πως η Χρυσή Αυγή βλάστησε πάνω στην κρίση και των μνημονίων. Άρα, για να ξεριζωθεί ο φασισμός από την Ελληνική κοινωνία απαραίτητο είναι να ανατραπεί η μνημονιακή κυβέρνηση. δ) Διότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις έθρεψαν, υπέθαλψαν και ανέχτηκαν την Χρυσή Αυγή, με τις άγριες περικοπές που οδήγησαν το λαό στη φτώχεια και στην ανεργία, καθιστώντας τον έτσι εύκολη λεία της νεοναζιστικής προπαγάνδας. ( Μια απορία. Της αριστερής προπαγάνδας ο λαός τι είναι, δύσκολη λεία;)  ε) Τέλος, ο Άλλος Δρόμος καλεί όλους τους δημότες, να στηρίξουν στις γειτονιές και στους τόπους δουλειάς τη δημιουργία ενός μαζικού  αντιφασιστικού κινήματος που θα ξεριζώσει το ναζιστικό μόρφωμα από την πόλη μας.

Εν δυνάμει υποψήφιοι για να ανταποκριθούν σ'αυτό το κάλεσμα του "Άλλου Δρόμου" είναι: α) όσοι, ανεξάρτητα των πολιτικών και κομματικών τους απόψεων, είναι πάνω απ'όλα αντιφασίστες - στις μέρες μας σπάνιο είδος. β) Τα μέλη, οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και των υπόλοιπων μικρών αριστερών σχηματισμών, διότι όλοι αυτοί είναι και αντιμνημονιακοί και αντιφασίστες. Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ με τον Καμμένο, που όταν τόλμησε να πλησιάσει τη διαδήλωση για τον φόνο του Παύλου Φύσσα, του επιτέθηκαν άγρια κάποιοι διαδηλωτές. Ίσως αν εξαιρέσουμε τον Καμμένο και δεχτούμε τους Ανεξάρτητους Έλληνες λύνεται το πρόβλημα. δ) Με τα μέλη, τους συμπαθούντες και τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, υπάρχει πρόβλημα, διότι αυτοί είναι μεν αντιφασίστες, αλλά δεν είναι 100% αντιμνημονιακοί, μιας και το τελευταίο μνημόνιο το ψήφισαν. Οπότε, ας τους φωτίσει ο θεός για να κάνουν το καλύτερο δυνατό γι'αυτούς και για την πατρίδα. ε) Τα μέλη, οι φίλοι και οι μη παραπλανημένοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, δεν συμπεριλαμβάνονται σ'αυτό το αντιφαστικό κάλεσμα, διότι είναι μεν κατά του μνημονίου, αλλά αυτοί είναι οι φασίστες. στ) Τα μέλη, οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ θα φάνε πόρτα, διότι αυτοί και μνημονιακοί είναι και στα ψέμματα είναι αντιφασίστες. ζ) Οι πολίτες που ψηφίζουν λευκό, άκυρο ή απέχουν. Όχι όλοι φυσικά, αλλά όσοι απ'αυτούς έχουν ένα αμυδρό ενδιαφέρον για τα κοινά και μια μικρή συμπάθεια στις αντιμνημονιακές πολιτικές και επίσης αντιλαμβάνονται πως το πρόβλημα του εγχώριου φασισμού είναι πολύ σοβαρό.

Νομίζω πως λαμβάνοντας υπόψη τα βασικά δεδομένα των στάσεων και των θέσεων των Ελληνικών κομμάτων και πολιτών, νομίζω λοιπόν και υποστηρίζω, ότι η ανακοίνωση του Άλλου Δρόμου, στο δια ταύτα απευθύνεται αποκλειστικά στα μέλη τους, στους φίλους και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Το στυλ, στην πιο ακραία εκδοχή του, μπορούμε να το περιγε΄ψουμε το εξής: εμείς σας καλέσαμε και αν εσείς δεν ανταποκριθείται στο κάλεσμα, κακό του κεφαλιού σας κάνετε.

Το άλλο που πρέπει να τονιστεί είναι το μπέρδεμα ανάμεσα στους συντελεστές που παράγουν το φασισμό - που για να λέμε και όλη την αλήθεια αν νομίζουμε πως τους κατέχουμε τότε είμαστε μακριά νυχτωμένοι - και στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του φασισμού. Αν λέγοντας αντιφασιστικό αγώνα εννοούμε και αγώνα εναντίον των αιτιών που έθρεψαν και πότισαν τον φασισμό, τότε και σύμφωνα με τις αναλύσεις του Άλλου Δρόμου, ο αγώνας αυτός θα πρέπει να ονομάζεται αντιμνημονιακός, ενώ σύμφωνα με την πάγια κυρίαρχη θέση της αριστερής ανάλυσης, ο αγώνας αυτός θα πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικός. Σ'αυτήν την περίπτωση έχει δίκιο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το υπέρλαμπρο αλλά και τόσο μοντέρνο σύνθημά της "ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς".

Κατά τη γνώμη μας το μπέρδεμα στην τοποθέτηση του Άλλου Δρόμου, δεν αυξάνει τις πιθανότητες το αντιφασιστικό μέτωπο να απευθύνεται σε όλη την Ελληνική κοινωνία και να προσελκύσει στις γραμμές του ανθρώπους που δεν συνδέουν τον αγώνα ενάντια στον φασισμό με τον αγώνα οποσδήποτε κι ενάντια στα μνημόνια. Και έχει σημασία κάτι τέτοιο; Έχει, αν το πλήγμα που θα δεχτεί η Χρυσή Αυγή από τη δικαιοσύνη δεν θα είναι συντριπτικό, που μακάρι να είναι. Είναι όμως πολύ πιθανόν να υπάρξει ένα προσωρινό μούδιασμα και μετά η Χρυσή Αυγή να επανέλθει δριμύτερη, αν χρειαστεί και με άλλο όνομα και διεκδικώντας επιπλέον την αποφυλάκιση όσων στελεχών της καταδικαστούν από το απεχθές σύστημα με φυλάκιση. Στην περίπτωση αυτή η αντιμετώπιση του φασισμού, που όπως και να το κάνουμε έχει ρίζες τόσο στην ελληνική ιστορία όσο και στην νοοτροπία, με αυτή του Άλλου Δρόμου είναι πολύ δύσκολο να συσπειρώσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου για να πετύχει έτσι κάτι ουσιαστικό.

Ας ελπίσουμε, πρώτον, ότι όλα αυτά που σκέφτομαι είναι περισσότερο λανθασμένα απ'ότι σωστά και δεύτερον, περισσότερα σωστά είναι αυτά του Άλλου Δρόμου. Και τρίτον, ότι αν δεν ισχύει το πρώτο + το δεύτερο, τότε ας ελπίσουμε πως σιγά σιγά οι άνθρωποι του Άλλου Δρόμου θα μπουν στον κόπο και θα επεξεργαστούν μια άλλη πρόταση που θα ρισκάρει για να πετύχει μια ενότητα εν δυνάμει πιο ευρεία και πιο αποτελεσματική. Μια πρόταση που θα επιτρέψει να αναληφθούν δράσεις δημιουργικές από τους συμμετέχοντες κι όχι συγκρουσιακές με όσους ασπάζονται τις φασιστικές αντιλήψεις.

Η Αυγή της Κυριακής (29/9) δημοσίευσε ένα άρθρο του καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη με τίτλο " Ευρύχωρος αντιφασισμός". Εμάς μας άρεσε. Είναι κοντά σε αυτό που μου φαίνεται πιο σωστό αυτήν την εποχή, σ'αυτήν την πόλη και σ'αυτήν τη χώρα. Στο ότι δηλαδή, μια δυνατή και πολυπλόκαμη φασιστική οργάνωση, που είναι αδύνατον να μην έχουν σχέσεις μαζί της εργαζόμενοι στα Σώματα Ασφαλείας, στο Στρατό και στη Δικαιοσύνη, είναι πιο σωστό να αντιμετωπιστεί από ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων. Δυνάμεων που έχουν συνειδητοποιήσει πως ο φασισμός, είναι εν δυνάμει απειλή για όλους όσους δεν είναι φασίστες. Προέχει λοιπόν, η οικοδόμηση αυτού του μετώπου, που αν συμφωνούμε πως ο φασισμός είναι μεγάλος κίνδυνος, τότε το λογικό είναι να συμπεριλαμβάνει στους κόλπους του αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους και μπερδεμένους ανήσυχους πολίτες, οι οποίοι επιθυμούν κάτι τέτοιο και που θα έχουν τη διάθεση να συνεργαστούν όσο γίνεται πιο προσηλωμένοι στο στόχο τους, για να επινοήσουν τις μορφές του κοινού τους αγώνα και να συμμετέχουν στις διεκδικήσεις που θα απλώνονται σε όλα τα επίπεδα.

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Σεβαστάκη Νικόλα (κι εδώ )

Η δημόσια συζήτηση για τα αίτια της ανόδου του ακροδεξιού εξτρεμισμού είναι μια χρήσιμη συζήτηση. Μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πάει πιο μακριά από τα δραματικά ρεπορτάζ και τις «καταιγιστικές εξελίξεις» της τελευταίας ώρας. Και γιατί, στις καλές της στιγμές, δεν αρκείται στον σχολιασμό του αστυνομικού δελτίου και στο δικαστικό χρονικό. Και τέλος, γιατί, όταν διεξάγεται με διάθεση πραγματικής εμβάθυνσης, η συζήτηση για τις ρίζες του φαινομένου μπορεί και υπερβαίνει το συνηθισμένο παιχνίδι ευθυνών ανάμεσα σε πολιτικούς παίκτες ή δημόσιους σχολιαστές.

Πολύ συχνά, όμως, αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και η συζήτηση για τα αίτια υποκύπτει στον πειρασμό τής εκ των υστέρων δικαίωσης του ομιλούντος. Γίνεται αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια σαρωτικές βεβαιότητες με τη μορφή θεϊκών αφορισμών. Και αντί να υπηρετεί τον δημόσιο αναστοχασμό, η «αιτιολογία» καταλήγει σε ασκήσεις πολιτικής ή θεωρητικής αυταρέσκειας.

Τα λέω αυτά για έναν κυρίως λόγο: αν υποθέσουμε, όπως πιστεύω, ότι δεν υπάρχει μία και μόνη αιτία για την εξάπλωση του ακροδεξιού εξτρεμισμού τα τελευταία χρόνια, έτσι δεν μπορεί και να προτάσσεται μία και μόνη απάντηση. Ούτε το αφέψημα της αποδοκιμασίας των άκρων, ούτε το γιατρικό των «κοινωνικών αγώνων στον δρόμο». Η πολιτική απόκριση στο επείγον πρόβλημαμπορεί και πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από τις τακτικές και στρατηγικές αποκρίσεις που δίνουμε σε σχέση λ.χ. με τις ασκούμενες κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές. Και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ορισμένοι θεωρούν ότι το να ανοιχτείς τολμηρά για την ανάσχεση του νεοναζισμού σημαίνει ότι... ξεχνάς τους αγώνες. Η αποδοχή ενός όσο το δυνατόν ευρύτερου αντιφασιστικού μετώπου μοιάζει απλώς με λογική συνέπεια μιας βασικής παραδοχής: ότι παρά την κριτική σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, η Αριστερά αποτελεί κομμάτι του. Τουλάχιστον η Αριστερά του δημοκρατικού δρόμου, ριζοσπαστική ή όχι. Ανεξάρτητα από το πώς φαντάζεται τον εαυτό της, αυτή η Αριστερά είναι οργανικά δεμένη με τον αστικό πολιτισμό. Όχι μόνο με τις πολιτιστικές του αξίες αλλά και με τα δικαιοπολιτικά του αποτυπώματα. Γι' αυτό και δεν έχουν νόημα αμφιβολίες για το αν θα συμπορευτεί κανείς με αντιπάλους εναντίον ενός εχθρού. Εκτός κι αν επιστρέφουμε στις μεσοπολεμικές έριδες για τη φύση της Άκρας Δεξιάς και του φασισμού. Οι οποίες, όπως γνωρίζουμε, στέφθηκαν από εξαιρετική πρακτική επιτυχία. ( κατόπιν εορτής, συμπληρώνουμε εμείς και με βαρύ τίμημα αίματος).

Φυσικά, όλοι ξέρουν ότι ο ακροδεξιός εξτρεμισμός δεν πρόκειται να ηττηθεί μόνο από τις ποινικές εμπλοκές κάποιων εκπροσώπων του, ακόμα και ηγετικών. Ούτε καν από τη διάλυση οργανωτικών δικτύων και συμμοριών. Το δίκαιο, και ειδικά το ποινικό δίκαιο, έχει όρια. Και το βασικό πρόβλημα είναι ότι υπάρχει εκ των κάτω, από πλευρές της κοινωνίας, ένα υπόστρωμα αποδοχής των ακραίων εθνικιστικών και ρατσιστικών λογικών. Η ανασφάλεια και η οικονομική κατάπτωση ανατροφοδοτούν αντίστοιχα συναισθήματα και κοινωνικές στάσεις.

Υποθέτω όμως ότι η διαμάχη περί των αιτίων του κακού θα έχει δρόμο μπροστά της. Για το αν είναι οικονομικά ή πολιτισμικά, για το αν ριζώνουν στη μακρά διάρκεια της νεοελληνικής Ιστορίας ή προκύπτουν κυρίως από τις εμπειρίες της κρίσης. Δεν πρέπει όμως να συμβεί το ίδιο και με τον νεοναζισμό. Ο δραστικός έλεγχος του φαινομένου, η πολιτική του περικύκλωση δεν μπορεί να περιμένουν την επιβεβαίωση του ορθότερου, πληρέστερου ή «αρτιότερου» αντιφασισμού...