Μικρό ιστορικό: Μάθαμε από την τοπική προφορική ιστορία ότι ο χώρος αγοράστηκε από το δήμαρχο Χάσκα το 1996 σε μία δημοπρασία της χρεωκοπημένης ΝΑΦΘΑ με ένα ποσό περίπου 180 εκ. δραχμών. Στη συνέχεια μέσω του προγράμματος Urban έγινε η πρώτη ανακαίνιση με στόχο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας με οτιδήποτε θα στεγαζόταν εκεί. Επί Μελά έγινε η δεύτερη ανακαίνιση λόγω των ζημιών που προκάλεσε ο σεισμός της Πάρνηθας το ’99. Και τέλος επί Σαράφογλου έγιναν κάποιες ακόμα προσπάθειες για να αξιοποιηθεί αυτός ο χώρος. Κρίμα όμως δεν είναι που στην τελική τόσα πολλά εκατομμύρια ξοδεύτηκαν για ένα ολοστρόγγυλο μηδέν εις το πηλίκον; Και όχι μόνο αυτό αλλά τον δις ανακαινισμένο χώρο δεν φρόντισαν οι δημοτικές αρχές να φυλάσσεται, με αποτέλεσμα να λεηλατηθεί αγρίως έως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. Να σημειώσουμε επίσης και μία ιδέα που έριξε κάποια στιγμή στα τραπέζι μια ομάδα εργαζόμενων του δήμου. Ζητούσαν λοιπόν, να δοθεί ένα από τα κτίρια στο σωματείο τους για να τον κάνουν λέσχη και στέκι τους. Παρόλο που ο Σαράφογλου αποδέχθηκε την πρόταση και μερεμέτισε ένα κτίριο τελικά το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου των εργαζομένων του Δήμου δεν συμφώνησε κι έτσι ούτε αυτή η ενδιαφέρουσα πρόταση περπάτησε.
Διδάσκει η ιστορία; Αξίζει πάντως να γραφτεί κάποια στιγμή αναλυτικά το χρονικό της ΝΑΦΘΑ, ενός εγκλήματος που η αλήθεια είναι ότι δεν είχε προαναγγελθεί. Όλοι όσοι μπλέχθηκαν φαντάζομαι ότι είχαν καλές προθέσεις, αλλά το θέμα είναι γιατί το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν η μαύρη τρύπα του τίποτα; Αν αυτή την κριτική αποτίμηση της Ναφθατικής ιστορίας, όταν κάποτε γραφτεί, την διατρέχει η αλήθεια του μαχαιριού που φτάνει στο κόκκαλο, τότε θα μπορεί να βοηθάει εκείνη την μειονότητα που σήμερα και αύριο και σε 10 χρόνια θα θέλει να προσφέρει στην πόλη τον καλύτερο εαυτό της. Να την βοηθάει για να αντιμετωπίζει στο πολιτικό παρόν της τα δύσκολα αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος. Και είναι πάντα ένας δύσκολος στόχος το πως θα πιάνουν τόπο τα χρήματα του δήμου, αλλά και του κράτους, που στην τελική μιλάμε για τα δικά μας λεφτά. Το παράδοξο όμως είναι, πως ενώ όλοι γνωρίζουν ότι αναγκαία συνθήκη για κάτι τέτοιο είναι τα καλά μελετημένα εις βάθος και εις πλάτος σχέδια ιδεών για έργα χρήσιμα που επιλέγονται για το καλό όλων των δημοτών, έργα απ’αυτά που ανεβάζουν την ποιότητα της ζωής στις πόλεις, τότε γιατί ελάχιστοι δημοτικοί άρχοντες και αρχοντόπουλα δεν φροντίζουν να γίνονται έτσι όπως πρέπει και απ'αυτούς που μπορούν να τα φέρουν αισίως εις πέρας;
Μία ευχή: Πάντα υπάρχουν λίγοι ή αρκετοί που φτύνουν αίμα για να βρουν εξόδους από τα αδιέξοδα της δημόσιας ζωής και πολλές φορές φτάνουν στο αμήν. Κάποιοι απ'αυτούς όμως, που δεν θέλουν, όταν δεν τα καταφέρνουν, να κρύβονται στην αγκαλιά της απελπισίας τους, το ρίχνουν στις προσευχές και κάποιοι άλλοι σαν εμάς κάνουν ευχές. Είθε λοιπόν, η κάθε νέα φουρνιά μαχόμενων αυτοδιοικητικών της προσφοράς που θα εμφανίζεται στις πόλεις, να έχει ως δουλεμένη φιλοδοξία να σηκώνει όλο και πιο ψηλά τον πήχη της δημιουργίας προς όφελος του κόσμου και να καλλιεργούν επιμελώς τις ικανότητές τους για να το πετυχαίνουν. Αμήν.
Καμιά άλλη ιδέα να ξορκίσει τα δύο κακά; Το κακό είναι ότι σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις όλοι οι συνδυασμοί, στα ας πούμε εκλογικά προγράμματά τους, μας διαβεβαιώνουν ότι θα λύσουν το πρόβλημα ΝΑΦΘΑ. Σκέφτομαι ότι επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να συνεχίσουμε και τα επόμενα 25 χρόνια με τον αέρα πατέρα των προεκλογικών υποσχέσεων, γιατί να μην επιλέξει αυτή η δημ. αρχή και στο βαθμό που επιτρέπεται να πουληθεί ή να νοικιαστεί αυτός ο χώρος, αυτή την λύση; Τουλάχιστον θα μπει ζεστό χρήμα στο ταμείο του δήμου, χρήμα που θα μπορούσε να έμπαινε εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια και που ίσως να ισοφάριζε την μεγάλη χασούρα. Τέλος πάντων, κάτι καλό να γίνει παιδιά, αλλά τώρα!
Το ακόμα όμως μεγαλύτερο κακό είναι πως αυτό το υποκείμενο νόσημα του αυτοδιοικητικού προσωπικού που εκδηλώθηκε με την συγκεκριμένη περίπτωση της ΝΑΦΘΑ, αφορά όλους τους πολιτικούς χώρους μιας και οι δήμαρχοι που έχουν εκλεγεί τις τελευταίες δεκαετίες στο Κερατσίνι καλύπτουν όλη την γκάμα των πολιτικών κομμάτων που δρουν στην χώρα.
Η κατάθλιψη ευτυχώς εξατμίστηκε από τη θέρμη της τέχνης: Το βέβαιο είναι ότι νιώσαμε το δυνατό τσίμπημα του κατάμαυρου στην καρδιά όταν αντικρύσαμε τα χάλια των δημοτικών κτιρίων. Ερειπωμένα, ρημαγμένα, λεηλατημένα. Κι όμως μέσα σ’αυτό σκουπιδαριό μια χρωματιστή γλύκα που έφτανε στα μάτια μας άνοιξε δρομάκια ως την καρδιά. Ναι, μια γλύκα θεραπευτική που έρεε από τα πολλά όμορφα γκράφιτι που υπάρχουν στους τοίχους των ερειπωμένων κτιρίων. Κάποια μάλιστα είναι του γνωστού Κερατσινιώτη γκραφιτίστα Simple G ( SimpleG: «Να κοιτάξουμε την ψυχή μας» ) και κάποια άλλα του γνωστού επίσης street artist Achille ( Τα ανατριχιαστικά όμορφα γυναικεία πρόσωπα του Achilles ).
Απορία ενός Δραπετσωνίτικου μυαλού που αρχίζει να γερνάει: Έχετε συναντήσει ποτέ έναν νεαρό που μαθαίνει κιθάρα και παίζει μόνος του; Άραγε ποια ευχαρίστηση να νιώθει όταν δεν παίζει ενώπιον ενός πραγματικού κοινού; Μήπως όμως ξεδιπλώνεται ενώπιον ενός φανταστικού όπου νιώθει πιο ελεύθερος; Παράξενο πάντως δεν είναι;
Ο χώρος της ΝΑΦΘΑΣ είναι όπως είπαμε ένα ξέφραγο αμπέλι κι ελάχιστοι τον ξέρουν, οι περισσότεροι πυγολαμπίδες του περιθωρίου. Κι αυτοί που τον επισκέπτονται τα τελευταία χρόνια για τα γκράφιτι είναι τρεις κι ο κούκος. Οι γκραφιτίστες, που συνήθως ανοίγουν τις νύχτες λογαριασμούς με την πόλη για να την ομορφύνουν, όπως απεφάνθη μία φίλη μου, δε νομίζετε ότι μοιάζουν με τον κιθαρίστα που παίζει για πάρτη του;
Ο διασώστης. Αν περνούσε από το χέρι μου, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να σώσω όσα περισσότερα γίνεται απ’αυτά τα γκράφιτι. Αναφερόμαστε στην περίπτωση που ανακαινιστούν για τρίτη φορά τα εφτά κτίρια κι ο περιβάλλον χώρος τους και δοθούν επιτέλους για χρήση. Ωραιότερα δε θα’ναι αν αυτή η ανακαίνιση προκύψει με τα γκράφιτι σωσμένα;
Η Ναφθα στα πόδια δια-Κρητικών χορευτών (εδώ) : Το δια-Κρητικό χορευτικό συγκρότημα "ξυπνά" τα ερείπια της Νάφθα στο Κερατσίνι. Έντεκα χορευτές ως σολίστες, συνομιλούν με τον χώρο, ερμηνεύοντας έντεκα ξεχωριστές χορογραφίες σε επιλεγμένα ακούσματα Κρητικής μουσικής.
