Τι να πρωτοθυμηθούμε από τα (πρώτα) δέκα χρόνια της Στέγης Ωνάση, ίσως του ιδρύματος με τη μεγαλύτερη επιρροή στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης μέχρι σήμερα; Παραστάσεις που έμειναν στην ιστορία, φεστιβάλ που έχτισαν πάνω στην αίσθηση της μουσικής κοινότητας, πρωτοβουλίες που άνοιξαν γέφυρες με πανεπιστήμια, φορείς, τη γειτονιά ή που προάγουν την συμπεριληψιμότητα, μαραθώνιοι Pacman και 3D εκτυπώσεις σε εκθέσεις-happening στα υπόγειά της, παρεμβατικές συζητήσεις και επιτελεστικές εμπειρίες στα όρια τέχνης, χορού και θεάτρου που ζήσαμε σε πάρκα, αποθήκες και αντισυμβατικούς χώρους ανά την πόλη.

Οι συντάκτες του «α» κάνουν μια προσπάθεια να ξεδιαλέξουν τις εμπειρίες που τους έμειναν περισσότερο, αν και η Στέγη είναι και για μας πολύ περισσότερα από αυτά, είναι τα πηγαδάκια στη Συγγρού μετά την παράσταση αλλά και οι μεγαλύτερες, συχνά αμφιλεγόμενες, συζητήσεις που άνοιξε και συνεχίζει να ανοίγει με τις παρεμβάσεις της στην πόλη, σε μια εποχή που ο ρόλος των ιδρυμάτων στην υποστήριξη του πολιτισμού, την εκπαίδευση και την κοινωνική παρέμβαση, είναι πιο σημαντικός από ποτέ. Και η Στέγη Ωνάση μοιάζει να το έχει αντιληφθεί ρίχνοντας χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο το βάρος στην αναζήτηση των τρόπων με τους οποίους το αποτύπωμά της θα έχει σημασία στην τοπική κοινότητα. Περιμένουμε λοιπόν ακόμη περισσότερα!

Πατώντας  athinorama.gr  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο.