Την Αλίκη Παλάσκα την ξέρω πολλά χρόνια και την εκτιμώ όχι γιατί ξεκίνησε σαν μαθήτρια του Λάππα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Όχι επειδή συνέχισε την επιτυχημένη και μοναχική της πορεία με ατομικές εκθέσεις σε μεγάλες γκαλερί της Αθήνας, ούτε επειδή συμμετείχε μ' ένα εξαιρετικό έργο στην έκθεση του ΝΕΟΝ, Terrapolis, ή στην Art Athina, ούτε επειδή σήμερα εκπροσωπείται από την γκαλερί Francoise Heitcsh, στο Μόναχο. Την εκτιμάω επειδή ασκεί την τέχνη της κυρίως για τον εαυτό της, υπηρετώντας -χωρίς καν να την νοιάζει- ένα από τα βασικά πιστεύω του ντανταϊσμού, που λέει πώς η Τέχνη είναι κάτι το ιδιωτικό.

Χωρίς η ίδια να ανήκει σε κάποιο καλλιτεχνικό ρεύμα, διαμορφώνει, όσα χρόνια την ξέρω, τον τρόπο ζωής της κυρίως μέσα από τις αρνήσεις της. Μέσα από το πείσμα της να υπερασπίζεται, με όλο της το είναι, εκείνες τις αρνήσεις που τις έχουν επιτρέψει να παραμείνει και να δημιουργεί ελεύθερη. Γιατί τελικά όπως λέει και η ίδια: Δεν υπάρχει Τέχνη. Ο Καλλιτέχνης είναι το context. Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε δέκα μέρες μετά τη λήξη του lock down, ένα σούρουπο, στον κήπο του σπιτιού της.

Σπούδασες στην ΑΣΚΤ, στο εργαστήριο του Γιώργου Λάππα και στο Μόντρεαλ. Πόσο σε καθόρισε η σχέση σου με τον Λάππα;

Ο Γιώργος Λάππας ήταν ένας πολύ καλός δάσκαλος. Καθόρισε γενιές από καλλιτέχνες. Είχε διαφορετική προσέγγιση για τον κάθ' ένα από μας. Είχε θετική επιρροή επάνω μας γιατί εκτός από την ακαδημαϊκή γνώση, μας πρόσφερε και μια απλόχερη προσέγγιση στο σύγχρονο περιβάλλον της Τέχνης, ώστε να έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Μας ωθούσε επίσης να ψάξουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε πράγματα που ούτε καν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν.

Αν κάποιος αντέγραφε μια τεχνική δική του αυτό τον ενοχλούσε αντί να τον ευχαριστεί. Ήθελε οι μαθητές του να διερευνούν και να προχωρούν πιο πέρα με την δουλειά τους. Ήταν ένας άνθρωπος συνέχεια σε εγρήγορση που του άρεσαν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές. Μέσα στο μάθημα για παράδειγμα μπορούσε να φέρει ξαφνικά έναν μουσικό που τον είχε βρει να παίζει στο δρόμο στα Εξάρχεια. Ή μας παρότρυνε να πάμε σ' ένα τσίρκο να σχεδιάσουμε. Μέσα από το κλίμα που δημιουργούσε γεννιόντουσαν καταπληκτικά έργα από τους φοιτητές.

Υπάρχει μια φράση, μια προτροπή δική του, που την έχεις κρατήσει;

Υπάρχουν πάρα πολλές που κατά καιρούς έρχονται σε βοήθεια. Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι σε μικρή ηλικία, δεν είναι μόνο ο καθηγητής που μπορεί να είναι αλλαζονικός, είσαι κι εσύ αρκετά αλλαζονικός. Οι φοιτητές που είναι νέοι, είναι φιλόδοξοι, θέλουν να κάνουν τα πάντα. Εκείνος μας έφερνε σε επαφή με την πραγματικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο κι από την άλλη χαμήλωνε την ένταση της έπαρσης μας ώστε να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα αυτό που συνέβαινε γύρω μας αλλά και μέσα μας. Μια φράση που έλεγε συχνά ήταν, “μην είστε αρπακτικά”. Προσπαθούσε να περάσει δηλαδή μια ποιότητα και φιλοσοφία ζωής η οποία, ας το πούμε έτσι, ήταν φιλική προς το περιβάλλον.

Μετά την ΑΣΚΤ επέλεξες να πας στο Μόντρεαλ. Γιατί όχι Παρίσι, Νέα Υόρκη, ή Λονδίνο;

Ήμουν πλήρης όταν βγήκα από το εργαστήριο του Λάππα. Δεν μ' ενδιέφερε καθόλου να πάω στην κατάλληλη σχολή προκειμένου να χωθώ σε κυκλώματα. Πήγα στο Καναδά γιατί είχα φίλους εκεί και δεν ασχολήθηκα να πάω κάπου αλλού. Ήταν σαν καταφύγιο ο Καναδάς. Για μένα τότε είχε την αίσθηση του δεντρόσπιτου.

Έχεις μανία με τα παζάρια. Τι σε γοητεύει σ' αυτά;

Τα παζάρια επειδή έχουν πάρα πολλά αντικείμενα, πάρα πολύ κόσμο, πολύ φασαρία, διαφορετικές μυρωδιές, πολύ θόρυβο, σου δημιουργούν μια σύγχυση. Αυτό σε αναγκάζει να συγκεντρωθείς προκειμένου να επιλέξεις τελικά κάποια αντικείμενα. Μετά αναρωτιέσαι γιατί τα επέλεξες και μετά αρχίζεις να ψάχνεις πάνω σ' αυτά. Είναι μια άσκηση κι ένα παιχνίδι μαζί.

Πατώντας  slpress.gr  θα σας εμφανιστεί ολόκληρη η συνέντευξη με φωτό έργα της εικαστικού Α.Παλάσκα

Και πατώντας  efsyn.gr  θα σας εμφανιστεί η συνέντευξη του ζωγράφου Αλέξη Βερούκα στην Κυριακή Μπεϊόγλου που δημοσιεύτηκε στην ΕτΣ με τον τίτλο "Το πρωταρχικό στην τέχνη είναι η συγκίνηση του καλλιτέχνη".