Στη φωνή της (και πίσω από τη φωνή του παιδιού σε φωνές άλλες) εύκολα εντοπίζει κανείς την απαξίωση.
Η χειραφέτηση των γυναικών έχει συμβεί για ένα συγκριτικά πολύ - πολύ μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας. Έχει συμβεί με ταξικούς αστερίσκους, εν πολλοίς αναφέρεται σε ένα κομμάτι του "δυτικού" κόσμου και είναι τρομερά προβληματική. Τα στερεότυπα καλά κρατούν και μάλιστα στην εποχή του Πλανητάρχη που Αρπάζει τις Γυναίκες από το Μουνί, τα στερεότυπα ως ασχήμια ενθρονίζονται ξανά με συμβολισμούς δύναμης "αυτονόητους".
Η πατριαρχία και οι δομές εξουσίας που την συντηρούν είναι καλά ριζωμένες ακόμα. Μέχρι τότε κι ας -χαλάμε τη πιάτσα- ας έχουμε το όνομα εκείνων που μαγειρεύουν και κάνουν δουλειές στο σπίτι. Η ανταμοιβή μας είναι η ακεραιότητα που επιδιώκουμε και το χαμόγελό των δικών μας ανθρώπων που δεν σβήνει από τα χείλη μόλις γυρίσουμε την πλάτη. Τελικά θέλουμε να ζούμε παρέα με τον άλλο ως ίσοι, ως φίλοι, ως εραστές, γιατί και οι δυο το αγαπάμε και το επιλέγουμε ελεύθερα ή γιατί θέλουμε έναν δούλο που τον κρατάνε κοντά μας πανάρχαιες συμβάσεις και αγκυλώσεις; Από αυτά τα πράγματα -αυτές τις μικρές καθημερινές επιλογές- φτιάχνεται η ζωή μας η ίδια.
(Είμαι τυχερός που από έρωτα έμπλεξα με την Κατερίνα η οποία είχε τα κότσια να τα βάλει με τις ασχήμιες της παιδικής μου ηλικίας και κάνοντας άπειρη υπομονή να με βοηθήσει όσο γίνεται να τις υπερβώ... Βγαίνουμε και οι δυο κερδισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. "Έχοντας". Και όχι απλά "υπομένοντας")