Ανοίγοντας ξανά τα μάτια μου έβλεπα ένα άψογο Eλληνάκι με σχιστά μάτια και ασιατικά χαρακτηριστικά. Ένα παιδί που είναι συμμαθήτρια με το γιο μου και μιλούν την ίδια γλώσσα και χρησιμοποιούν τους ίδιους κώδικες και που μετέχουν του ίδιου πολιτισμού (αυτό είναι η ουσία της "ελληνικότητας").

Ο Παντελής και η Μέι-μέι δε γνωρίζουν κατά διάνοια τι σημαίνει ρατσισμός - δεν τον έχουν ανάγκη. Ο,τι ξέρουν από αυτόν θα το μάθουν από εμάς τους μεγάλους με τον καιρό, δυστυχώς... Να αναφέρω απλά πως ο πατέρας της Μέι-μέι ήταν αυτός που σταματούσε έξω από την Αγκαλιά και αμίλητος, ανέκφραστος μας έφερνε φρούτα για τους πρόσφυγες. Έκανε πάντα υπόκλιση και έφευγε δίχως καν να απαντάει στο ευχαριστώ που του λέγαμε. Μόνο έκανε υπόκλιση και έδειχνε με ανοιχτή παλάμη τα φρούτα. Ένας μετανάστης σε μια ξένη χώρα ένιωθε χρέος του να βοηθήσει πρόσφυγες από μια ξένη χώρα. Και του χρόνου λοιπόν, Μέι-μέι ή καλύτερα όπως το λες εσύ "και του χλόνου". Είσαι ολόκληρη μια ευλογία σε κόκκινα μποτάκια που μού εύχεται με τις ίδιες αρχαίες λέξεις στη γλώσσα των παππούδων μου -των παππούδων σου...Υπόσχομαι πως στο Κινέζικο νέο έτος θα σου φέρω ένα δωράκι και θα προσπαθήσω να μάθω μερικές ευχετήριες λέξεις στη γλώσσα των άλλων μακρινών σου παππούδων. Χαίρομαι που ζούμε στον ίδιο τόπο, μικρούλα.