Αυτή η πολικότητα, η άνεση να πηγαίνω από το κρύο στη ζέστη, από το χαμηλό στο υψηλό, ή από το λίγο στο πολύ, {και σίγουρα, πιο εύκολα, αντιστρόφως}, διευκολύνει συμπεριφορές - καλύτερα, συμπτώματα ενός χαρακτήρα ευεπίφορου στα φυσήματα. Το εντυπωσιακό είναι ότι, όσο ελαφρύς είναι ο τύπος αυτός, {εφόσον άγεται και φέρεται με μοναδική ευελιξία, από το ένα άκρο στο άλλο}, τόσο στερεοποιείται εντός του, εν είδει μπετόν, η σαβούρα και τα σκουπίδια. Με αυτόν τον τρόπο η χωματερή, γίνεται έξη, εξάρτηση, κατόπιν καθημερινότητα, που σημαίνει ότι αφομοιώνεις αυτό το τοπίο, σε βαθμό που όχι μόνο δεν μπορείς να διακρίνεις την ήρα από το στάρι, αλλά είναι πιθανότερο να μπερδεύεις την ήρα με το στάρι. Ή να μη σε αφορά πια να τα ξεχωρίσεις, ακόμη θλιβερότερο.

Πιθανώς να θες να ξεφύγεις, κάποτε, όταν αντιληφθείς τη ζημία, που έχεις διαπράξει προς τον εαυτό σου, αλλά, άντε να αποδράσεις από τα τσιμέντα.

 

Χαριτίνη Ξύδη σας ευχαριστώ για την ανάλυση. δεν συμφωνώ απολύτως, αλλά μου άρεσε ο τρόπος που τοποθετηθήκατε. αναφορικά με την υστερογραφία σας, όχι, δεν συνιστά γενίκευση το κείμενο, πράγμα το οποίο υπογραμμίζω, μία ακόμη φορά, και εδώ. αναφέρομαι σε εκείνους, οι οποίοι χρησιμοποιούν συστηματικά υποκοριστικά-υπερθετικά, σε εκείνους που το έχουν κάνει τρόπο & στάση, και όχι σε εκείνους οι οποίοι ενδέχεται να το χρησιμοποιούν περιστασιακά, αυτό λέγω και τίποτε περισσότερο.

{Ε}