Στην τρίτη τριάδα με τα sos καλοκαίρι εστί "μια παραλία ερημική και να απλώναμε εκεί της ζωής μας το βήμα", μαμά-πατέρας σε αναγνωριστική ανα τριήμερο κλήση για επιβεβαίωση ότι ένθεν και εκείθεν της γραμμής είμαστε ακόμα ζωντανοί και μετά ανακατωμένα ένας Αύγουστος επιστροφής στην Κωσταντινούπολη, ένας άγουρος Σεπτέμβριος στη Βαρκελώνη, δυο σπαρτιατικά παγωτένια μπάνια σε πολυλίμνιο και Νέδα, κάτι καντήλια στα δρακάκια της Δρακόλιμνης που τελικά ήταν σαύρες, μια κουτρουβάλα στο Σαρακήνικο, μια ξαφνική καταιγίδα στο Ημεροβίγλι, η κρυφή παραλία με τη σπηλιά στη νότιο Πελοπόννησο, ένα άγριο μπάνιο σε μανιασμένη θάλασσα στα Φαλάσαρνα και ένα στην Ελιά, ωραία Χανιά Ι και μετά Χανιά ΙΙ μαγικά, ένα απόγευμα χειροπιαστής γαλήνης στην Καρδαμύλη, η βόλτα στο δάσος των κενταύρων, η βουτιά στις κολυμπήθρες του Αλή πασά, ο γρίφος του Βοιδομάτη, το προσκύνημα στους

Δελφούς και στα πιο ωραία ντολμαδάκια της Αράχωβας, ο ήχος μιας παράκλησης που μας ήρθε ξαφνικά στη μέση του πουθενά απο παρατημένο ξωκλησάκι δε θυμάμαι πού, μια τρομερή ταρατσάδα που γκουγκλάραμε αστερισμούς στην Ύδρα, ο Μίλκυ πάνω από τα Σφακιά, οι μακρινοί κεραυνοί ένα βραδυ στο Πηλιο, τα ερείπια του ρώσικου ναύσταθμου στον Πόρο με την καντίνα να παίζει στο τρανζίστορ τα αμερικάνικα και το βράδυ ο αλντεμπαραν να μας ψάχνει με γουρλωμένη την αγριοματάρα για να μας δώσει την ευχή του, ματαιωμένα από την πραγματικότητα σχέδια με τα κορίτσια για Ιταλία, για Ντουμπρόβνικ, για γύρο της Πορτογλίας, για Γιβραλτάρ, για Αίγυπτο και για Μαρόκο, σμικρυμένα απο την πραγματικότητα σχέδια με το αγόρι για μακρύ ινδιάνικο ξεροψημένο καλοκαίρι, το πρότζεκτ Γαύδος, το πρότζεκτ Τριζόνια-Ερατεινη-Ναύπακτος, ξανά ο Πόρος, ξανά η Κρήτη, η περιέργεια για το Ιόνιο και η σκέψη για ταξίδι σε πιο βόρειο Ελλάδα, στα Βοδενά του Δραξάν, στη Βεργίνα του Ανδρόνικου, στα Μετέωρα των γονιών μου, στα Κουρφάλια του Γιοβάν και του Γρέγου, στη Θεσσαλονίκη του πρόξενου Κορομηλά, στην Ξάνθη του Μάνου και στην Αλεξανδρούπολη της αδελφής μου.

Όλα τα αγαπώ και αυτά που έγιναν και αυτά που ακυρώθηκαν και αυτά που δεν αναφέρω και αυτά που θα ρθουν. Αλλα η νεφελοκοκκυγία μου, η στιγμή της απόλυτης, ουτοπικής πια ευτυχίας που, αν μπορούσα θα την έχτιζα στα σύννεφα και θα την προστάτευα με τοίχο, είναι ενα απλό βραδυ στις πολύ αρχές του δημοτικού, μέσα καλοκαιριού στο Δήλεσι, έν αναμονή φιλοξενούμενων, με το παπί μου τον μπιμπίκο φρεσκοπλυμένο αγκαλιά που, μετά τα γεμιστά της μαμάς που ήταν γερή και το καρπούζι του πατέρα που ήταν νέος είχαν όλοι τους κέφια και όρεξη και τους τούμπαρα και παίξαμε γκρινιάρη σε μια παρτίδα που μας φάγανε τα κουνούπια, γελάσαμε πολύ, στραβοκοίταζε μισονυσταγμένος ο μπιμπίκος και κέρδισε η μάνα.

Της συντάκτριας :  Καλοκαίρι  του Δ.Σαββόπουλου.