Γίνεται  βασικός στις μπάντες του Γκιλέσπι και του Μίνγκους. Πολλοί λάτρεις της τζαζ αρχίζουν να τον εγκωμιάζουν. Αρχίζει να μαθαίνει φλάουτο κι αργότερα έμαθε και όμποε. Παράλληλα διδάσκει σαξόφωνο. Πήρε ένα μάστερ στη μουσική κι ένα διδακτορικό στα παιδαγωγικά από το πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης. Το 1964 δημιούργησε το δικό του κουαρτέτο και έκανε πολλές πετυχημένες περιοδείες. Το 1968 κέρδισε το Γκράμι στην κατηγορία New Age. Σιγά σιγά άρχισε να προσθέτει στις μουσικές του δημιουργίες κι άλλα μουσικά όργανα. Δοκίμασε όχι μόνο το όμποε και το φλάουτο, αλλά και πολλά όργανα από την Ασία και την Αφρική. Πειραματίστηκε με ήχους και μελωδίες, γιατί όπως δήλωσε κάποια στιγμή βαριόταν τα ίδια και τα ίδια. Έζησε τέσσερα χρόνια στη Νιγηρία μελετώντας και διδάσκοντας. Έδεσε τη μουσική του με ήχους από την κλασσική και την σύγχρονη μουσική. Έπαψε να χρησιμοποιεί τον όρο τζαζ για να χαρακτηρίζει την μουσική του, γιατί τον θεωρούσε περιοριστικό. Το 1980 σταμάτησε να εμφανίζεται σε μέρη όπου σερβίριζαν αλκοόλ. Είχε εξηγήσει αυτήν του την απόφαση λέγοντας πως "έχει χυθεί πολύ αίμα, ίδρωτας και δάκρυα για να δημιουργηθεί αυτή η μουσική, για να παίζεται τώρα σε μέρη όπου ο κόσμος πίνει , καπνίζει και μιλάει". Το 2007 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Παλλάς μαζί με τους τζαζίστες αδελφούς Μπελμοντό.

Ο Λατίφ δημιούργησε ένα πολύ προσωπικό ήχο, όπου ο πυρήνα του ήταν οι μελωδικοί αυτοσδεδιασμοί και η ρυθμική αμεσότητα. Στον κύκλο των μαθημάτων του κεντρική θέση κατείχε ο όρος "Αυτοφυσιοψυχική Μουσική", ένα δικό του όρος που σημαίνει η μουσική που πηγάζει από τον φυσικό, νοητικό και πνευματικό εαυτό κάποιου. Δίχως αυτόν η μουσική του δεν θα υπήρχε. Υπήρξε ένας μουσικός που πάντα ήταν ένα βήμα μπροστά από την εποχή του και τα σύνορα υπήρχαν για να τα υπερβεί.  Αιωνία του η μνήμη.

Tο κομμάτι που ακολουθεί κυκλοφόρησε το 1968 με τον τίτλο "Like it is"