Ωστόσο, δεν απέφυγε αυτό που υφίσταται κάθε γυναίκα που καταγγέλλει ότι έπεσε θύμα κακοποίησης: Εναν δεύτερο κύκλο μιντιακής επαναθυματοποίησης, με την εικόνα της, αλιευμένη από τους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα, να χρησιμοποιείται ως υλικό σκανδαλισμού, και τη χύμα καχυποψία να χρωματίζει τα κίνητρά της με επινοημένες ιδιοτέλειες.     

Αν αυτή είναι η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η δημόσια σφαίρα σε μια γυναίκα με πολιτικό status, τότε τι πρέπει να περιμένει μια άσημη υπάλληλος, χωρίς δίκτυο υποστήριξης;    

 Κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες η απορία ποιος έδωσε το όνομα της καταγγέλλουσας στη δημοσιότητα. Η ερώτηση είναι αφόρητα προσχηματική. Από την πρώτη στιγμή που γράφτηκε η είδηση, τα ρεπορτάζ τη «σκιαγραφούσαν» –κατά τον κυνικό δημοσιογραφικό ευφημισμό– έχοντας ήδη συγκεντρώσει και τις φωτογραφίες με τις οποίες η βία του σεξουαλικού εγκλήματος θα έφτανε πάλι να εμπορευματοποιηθεί ως ηδονοβλεπτική φαντασμαγορία.   

 Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο; Αξίζει να υποφέρει κανείς αυτή τη μαζική παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής, προκειμένου να διεκδικήσει την ποινικά αβέβαιη, από τη δυσεξιχνίαστη φύση του αδικήματος, δικαίωσή του;

Αν αξίζει, είναι ακριβώς επειδή τα κοινωνικά αντανακλαστικά αποδεικνύουν το ρίζωμα της σεξιστικής κουλτούρας. Αξίζει τον κόπο, επειδή ακόμη και γυναίκες γίνονται ρουλεμάν της προκατάληψης και σπεύδουν να χρεώσουν ναρκισσιστικά ελατήρια στην «πρωταγωνίστρια» του σκανδάλου. Αξίζει, επειδή επιζεί ακόμη το στερεότυπο ότι μέσα στη «σχέση» δεν μπορεί να υπάρχει βία· ότι η συναίνεση ισχύει εσαεί· ή ότι, ακόμη κι όταν υπάρχει βία, μπορεί να συγχωρείται σαν εκδήλωση στιγμιαίας παραφοράς. 

Αν αξίζει ο επιπλέον πόνος που αυτομάτως προκαλεί στην καταγγέλλουσα κάθε «πολύκροτη» και «σκανδαλώδης» καταγγελία, είναι επειδή έτσι συντελείται η ηθική πρόοδος. Είναι επειδή το προηγούμενό της λειτουργεί παιδαγωγικά: Εμψυχωτικά για τα υποψήφια θύματα· και παραδειγματικά για τους επίδοξους θύτες.

Το υπόδειγμα της Χρονοπούλου μας καλεί να αναρωτηθούμε. Σκεφτείτε, μας λέει. Σκεφτείτε να χτυπούν την κόρη σας, και να μη μιλάει «για να μην μπλέξει».  

Πηγή:  kathimerini.gr/opinion

Είναι πολιτική η υπόθεση Γεωργούλη;  της Μαρίας Ρεπούση στην Εφημερίδα των Συντακτών. Παρακολουθώντας τη δημοσιότητα αναφορικά με την καταγγελία κατά του ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη για άσκηση έμφυλης βίας και συγκεκριμένα για βιασμό και σωματική κακοποίηση κράτησα πολλά σχόλια που παραπέμπουν σε -ή και υποκρύπτουν- αντιλήψεις βαθιά αντιδραστικές για τη δήθεν ιδιωτικότητα της έμφυλης βίας. Και με αυτές θα ήθελα να ασχοληθώ στο παρόν κείμενο.