Ούτε ψύλλος στο κόρφο των αμάχων στην Ουκρανία και όλων των στρατιωτών βεβαίως δεν θα'θελα να ήμουν. Εγώ και όλοι μας. Αυθόρμητα επίσης μου βγήκε η, για να λέμε την μαύρη αλήθεια, αφελής επίκληση προς αόρατα όντα φιλικά προς τη ζωή να εμβολιάσουν στην καρδιά όλους τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο ηγέτες και προπάντων του Πούτιν με το GIVE PEACE A CHANCE του Τζον Λένον. Ή, η άλλη, η πιο οικολογική "λύση", να σφίξει δηλαδή όλες αυτές τις μηχανές του θανάτου μία σωματική ανάγκη να παρατήσουν χάμω τα όπλα τους κι έτσι να μείνει στον τόπο ο κυρ-πόλεμος.
Αυτό όμως, που μου προκαλεί έντονα αρνητικά συναισθήματα είναι οι συνέπειες των εχθροπραξιών εκεί πάνω στον βορά στον καθημερινό βίο μας εδώ κάτω στο νότο.
Η συνεχιζόμενη άνοδος των τιμών στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο θα ενταθεί, και η μπάλα θα πάρει και του ρεύματος και φυσικά όλων των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης. Κι αυτό, πέρα από την ακρίβεια αυτή καθ'εαυτήν, γεννά και τον πληθωρισμό αυτόν που ροκανίζει τα λαϊκά εισοδήματα. Πράμα που σημαίνει ότι θα μας φέρει στο αμήν, ιδιαίτερα αυτούς που είναι ήδη πολύ κοντά του. Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις κρίνονται σε βάθος οι κυβερνήσεις, αν μπορούν δηλαδή να περπατούν σε αναμμένα κάρβουνα όπως ο γνωστός μας κάβουρας.