Έτσι είναι. Κάθε ήπειρος και κάθε κόσμος έχει τους δικούς του μύθους. Ο παλαιός τη Μαρία, ο νέος τη Μέριλιν. Μην τα μπερδεύουμε. Η ταινία είναι μία καθολική αποτυχία προσέγγισης του ιστορικού, πολιτιστικού φαινόμενου που λέγεται Μαρία Κάλλας.

Ο σκηνοθέτης κατ' αρχάς ατύχησε στην επιλογή προσώπων. Το πολύ οικείο πρόσωπο της Αντζελίνας με τα σαρκώδη χείλη και βέβαια τη μόνιμη έκφραση προσώπου που τα συγκεκριμένα χείλη δημιουργούν, επ' ουδενί παραπέμπουν στην ψηλή, γωνιώδη και αγωνιώδη Μαρία. Με την κατακτημένη με πολλούς κόπους ομορφιά. Επιπλέον το μελόδραμα δεν μπορεί να έχει σχέση με την τραγωδία, ούτε η απόγνωση  με τις μούτες που τάχα παραπέμπουν στην απόγνωση. Αφού πρόκειται αποκλειστικά για εκείνη την απόγνωση που έχει μάθει να αναγνωρίζει το τηλεοπτικό κοινό. Εν ολίγοις καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια. (Αρκεί να προσέξετε τον τρόπο που "πεθαίνει" την πρωταγωνίστρια του ο σκηνοθέτης, για να καταλάβετε πόσο αφελές και μονοδιάστατο Χόλιγουντ αυτός εκπροσωπεί).

Αλλά και η άθλια επιλογή του ηθοποιού Ωνάση ούτε σαν καρικατούρα  - είτε φιγούρας, είτε ερμηνείας - δεν μπορεί να σταθεί. Ο τρομερός Σμυρνιός ήταν ως προσωπικότητα εφάμιλλος της Τίγρης και ο έρωτας τους μοιραία σπάραξε και τους δύο. Ο Ωνάσης πέθανε το 1975, δηλαδή δύο χρόνια πριν τη Μαρία και ο γιός του Αλέξανδρος από το 1973. Αυτά τα δύο τόσο κρίσιμα για τον ψυχισμό της ντιβίνας, γεγονότα δεν υπάρχουν στην ταινία.

Αντίθετα υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογισμοί, αφορισμοί, σουρεαλισμοί που δεν έχουν σχέση με την τόσο πολυδιάστατη πραγματικότητα και την εποχή που η ίδια εμψύχωσε.

Βέβαια το θέμα - τόσο προσφιλές στο σινεμά - είναι το πως διάβολο πρέπει να πεθαίνει ένας μεγάλος καλλιτέχνης: Ο Λεονάρντο, ο Καραβάτζο, ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, η Κάλλας. Σίγουρα, όχι όπως οι υπόλοιποι, ασήμαντοι θνητοί, νομίζουν οι ευφάνταστοι σεναριογράφοι ή σκηνοθέτες. Πόσο άδικο έχουν! Όμως στην προκειμένη περίπτωση το σπουδαίο είναι πως έζησε η Μαρία ώσπου να υποταχθεί ηττημένη από το μοιραίο. Κι εδώ η ταινία βούλιαξε στους συμβολισμούς και τις κοινοτοπίες. Με την Αντζελίνα να υποδυθεί φιλότιμα ένα μέγεθος που ούτε σαν εικονογράφηση αδυνατεί να προσεγγίσει. Για αυτόν τον λόγο και άλλους πολλούς ακόμα μπορεί επάξια να πάρει το Όσκαρ!  

Στην φωτό ένας ερωτευμένος με την Μαρία τής εκφράζει τον θαυμασμό του (Μπερνίνι).